برای همه ی بانوهای سرزمینم

بنشین بانو ..بنشین روبروی  این خسته..بنشین وبگذار باز  نگاهت کنم.بگذار  سفر  کنم از  تک تک مژه هایت ...به کنار چشم هایت ..به برقی که ته ته نگاهت بود و من را خاکستر نشین کرد. .. ...نبند ...نبند بانو چشم هایت را ..بگذار از  گونه هایت بالا روم..بگذار بلغزم روی  کناره ی لب هایت ..بانو بگذار بمانم همان جا..بگذار بخوابم همان جا...بگذار سر  بگذارم روی  لب  هایت و  آنقدر تکان نخورم که از من ناامید شوی و بگذاری تا ابد  همان جا بمانم..از  من روی  بر  مگردان بانو ..این من..این منی  که چهار زانو روبرویت می نشینم..این منی که دست هایم را زیر  چانه ام میزنم و از  پس  این همه دودی که  در  هوای  اتاق  موج میزند نگاهت می کنم.. . می نوشمت .. مزه مزه ات می کنم..از  این من روی  برنگردان..

بانوی من  ..دست های تو حیف اند ..این دست ها به خدا دو پرنده اند ..سپید ..سبک ..آرام ..باید  بگذاری  روی  بلند ترین شاخه های  درخت بید مجنون  خانه مان  بنشینند و من   فقط  نگاهشان کنم ..بانو..کدام قیمتی ترین ظرف  دنیاست که لایق  شستن با دست های  توست ؟... بانو بگذار این دو پرنده همیشه ی  دنیا  بنشینند روی  بید مجنون خانه مان..بانو تکانشان نده..بگذار تا نگاهم فروغ دارد  نگاهشان کنم...

بانوی  من..لب  هایت مرکز ثقل دنیای من اند ..لب هایت  ترد ترین و نرم ترین و شیرین ترین  کلمات را قالب  می زنند در  گوش هایم..بانو  به هیچ کس ، ..حتی  به خدا هم اجازه نمی دهم  کاری کند که لب هایت بلرزد از بغض و  سرت را بیاندازی  پایین و  من خورد شوم بین فشار لب و دندانت..بانوی  من.. لب های تو  شیشه ای  ترین جام همه ی دنیای من است ..شیرین ترین  مزه ی  دنیای  تلخ من..بانو نگذار لب  هایت  بلرزد از  بغض .بانو نگذار بمیرم از  درد ...

بانوی  من... کمرت را خم نکن..این جا و آن جای  خانه را تمیز   نکن..تو سرو بالا بلند  خانه ی  منی  ..هیچ چیز  نباید حریم این استواری ات را بشکند..خم نشو بانو ..تو خم شوی  از من شکسته ای بیش  نمی ماند ..بگذار  به دستانت..به شاخه های  این درخت ، باریکه های سبز  ببندم تا همه ی  شهر بداند  من سال هاست دخیل  بسته ی  دستان تو ام... بانو صاف  بمان..مثل  همه ی  زمستان هایی  که من خم شدم و  تو صاف و استوار  ماندی ..مثل همه ی بودنت ..محکم و بلند ..

بانوی  خوب همه ی  روزهایم...وقتی تو را به خانه ام..خانه ی  دلم اوردم قرار نبود این همه بشویی و خم شوی و صاف شوی و برداری و بگذاری  و چشم هایت بغض کند و لب هایت بلرزد ..بانو من آدم نیستم...من زاده ی  آدم هم نیستم  اگر تو را  اینگونه ببینم و نمیرم  از  درد .. بانو تو روح ظریف و پاک یک  کودک نشسته در میان علف های  باران خورده بودی ..بانو تو آخرین رنگ رنگین کمان عشق بودی و بلند ترین سار روی  درخت شکوفه زده ی  هفتیمن روز  بهار ..بانو تو در  اوج بودی و من کشاندمت به این زمین صاف و خالی ..بانو تو در قامتی  از  سپیدی  پیچیده بودی و من لباس  آرزوهای  خودم را بر  تنت استوار  ساختم..کوچکت بود ..در  این همه کوچکی  جا نمی شدی ..بانو من نگاهت کردم و  التماس را دیدی و خواندی  در  چشم هایم و ماندی وماندگارم شدی ..بانو  حالا نه از  هفتمین روز  بهار  اثری  مانده است و  نه از  سپیدی قبای روی  شانه هایت ..سار  آن درخت  مدت هاست  کوچیده و  کودک اکنون به خاطره ای   ماندگار  در  ذهن علفزار تبدیل شده است ..بانو من چه کردم با تو ؟..من چه کردم با خودم؟ بانو این بار  نه یک باریکه ی  سبز ..که همه ی  باریکه های  دنیا را دخیل  دست هایت می بندم تا بدانی من نمی خواستم این گونه تو را از  خودت..از ان همه رنگ و خورشید و طراوت و  موسیقی  بگیرم..بانو ..این بار  از تو  می خواهم  خودت را به خودت بازگردانی ..برگردی به آن جا که  خانه ات بود و هست ..برگردی  میان مردمک چشمانم و نور دوباره ی دیدگانم شوی

دوباره  بانوی  سپید پوش  همیشگی من شوی ...

برگرد بانو.... 

پ.ن.  

صمیم ام..این جوشیدن هایت را ..این نم نمک های  بهاری ات را دوست دارم..  

این کشاندن قلم به این عمق را  ...

صمیم ام  ...بانوی  همیشه ی روزگار  منی ...  

. می دانمت

دلم می خواهد بشنوم چه حسی داشتید با خواندنش