شیرین شیرینم......

 پس نوشت:

 از همدردی همگی ممنونم.برای آرامش شیرین حتی یه صلوات هم مرهم ماست.شرمنده ام که تک تک جواب نمیدم.

شیرین رو انقدر خوب یادم مونده که وقتی صبا گفت  شیرین رو که یادته؟ نخوام  حتی یه ثانیه  فکر کنم.دختری قد بلند و چشم و ابرو مشکی  با موهای حالت دار و پوست مهتابی سال های  76-75 تو خوابگاه صبا اینا و روزهای داغ تابستون و خنده های  بلند و قشنگ شیرین  و صدای کفش هاش وقتی تو سالن دانشگاه میپیچید که پشت سر صبا راه میرفت و جلوی اونهمه دختر و پسر داد میزد صبا!!!! کفش های شیرین رو در آر!!!! صبا!! چادر شیرین رو در آر!!!! صبا!! الهی آب نبات دزدی ها تو لوزالمعده ات گیر کنه !!صبا !مقنعه شیرین رو چرا سرت کردی؟ و صبا بود که قرمز می شد و می گفت کوفتت بگیرن  شیرین!! ببند اون دهنت رو! بی آبرو!!! و خنده بچه ها بود پشت سرشون و ادا اصول های شیرین و چشم غره های صبا! این بساط رو برا هم دیگه همیشه داشتن و اون موقع تو خوابگاه دانشگاه آزاد اون شهر  خیلی از بچه ها بدون ایش و ویش از وسایل هم استفاده میکردن و جوک و خنده بازار شون هم همیشه روبراه بود! شیرین اما یه مدت مرموز  شد و ساکت و غروب هایی که تو دلتنگی های خوابگاه سیاوش و ابی گوش میداد دستش رو رو کرد که دخترک شیرین زبون دانشکده عاشق شده و شیدا!! شوهرش یه پسر تپل و با مزه بود و شیرین قد بلند و لاغر رو اسیر چشماش کرده بود.سینا رو همه بواسطه عاشق شدن های شیرین دیگه شناخته بودن و شب هایی که سینا زیر پنجره خوابگاه برا شیرین ترکی و سوزناک آواز  میخوند و رو موتور هی از زیر پنجره ویراژ میداد رو  هممون یادمونه حتی من که به عنوان استراحت بعد از کنکور چند ماهی رو تو خوابگاه  خاطره انگیز صبا اینا موندگار شده بودم و اصلا هم دلم وای خونه رو نمیکرد!تو جمع چند نفری دوستای صبا هر کدومشون عاشق یکی از پسرها شده بودن و حرفش رو بین خودشون میزدن و این عاشقی ها و معشوقگی ها بینشون میچرخید و اخبار  ظهر های داغ تابستونشون رو داغ تر میکرد.و طرح صبا که تموم شد و اومد مشهد دورادور از بچه ها خبر داشت و میدونستیم سینا و شیرین علیرغم مخالفت های  خونواده شیرین بلاخره با هم ازدواج کردن و شاد و خوشبخت بودند!!!! و همین کلمه شاد و خوشبخت الان داره منو آتیش میزنه!!! ما همه فقط ظاهر رو میدیدیم و کسی از گریه های شیرین و فریاد های سینا خبری نمی آورد.کسی نمیگفت شیرین چطور شرایط این باخت رو تحمل میکنه و حتی حاضر نیست  به دوستاش بگه .و شیرین باردار شد و بردبار و بردبارتر.....و پسر کوچولوش  چهارساله شد و اونقدر بزرگ بود که بفهمه  اشک های  شیرین  از سختی بی پولی نیست و از بی مهری ها و بی تفاوتی  های  سینا هیچ  دردی برای دخترک عاشق دانشکده  بدتر نبود......

و الان.......

دو روز پیش د ستهای پژمرده و چشم های  منتظر و عاشق شیرین برای همیشه میهمان خاک شد.....سرطان  کمتر از شش ماه شیرین رو از پا در آورد و سینای بی معرفت به محض اینکه فهمید سرطان داره همسرش رو از ت میخوره و میجوه شیرینش رو کذاشت خونه مادر شوک زده شیرین و رفت...رفت....رفت.... اوایل،هفته ای یک بار به دختری که با  عشق و امید بهش قول داده بود همیشه همراهیش  کنه سر میزد و بعد هم ماهی یک بار و روز مرگ شیرین  مدت ها بود که سینا خبری از این  ساقه پژمرده  نگرفته بود و حتی به فرزندش هم سر نمیزد طبق گفته های مادر شیرین که هنوز باشیرینش شب ها حرف میزنه و هنوز اونو به زنده بودن تشویق میکنه سینا  بطور کل فراموش کرده بود شیرینی هم هست و در خانه شیرین و در زندگی که کدبانویش در مقابل مرگ  به زانو افتاده بود ی خوشگذرانی خودش بودو شیرین با مشایعت دوستان و اقوام  و حتی غریبه ها به خاک سپرده شد و فقط لحظه ای سایه سینا در مراسم  دیده شد و بعد تنهایی موند برای خونواده دخترک خندان و شاد خوابگاه  شماره سه و صدای شیطونش که تو گوش های من می پیچه : صبا! کفش های شیرین رو درآر!!

صبا! چادر شیرین رو درآر!

صبا  مقنعه شیرین رو چرا سرت کردی؟!!!! و حالا

کفش های شیرین خالی ...... و منتظر......

و چادرش آویخته به جالباسی ...... و خاک گرفته........

و مقنعه اش  در دست های مادر .....و خیس از باران او........

و چشم های همه ما خیس از اینهمه نامردی.......از اینهمه بی تفاوتی ...و از اینهمه  دو رویی........از اینهمه  درد و سختی و سکوت و در خود پیچیدن و گونه های پسرک خردسال را نوازش کردن و سپردن او به مادر.... و باز هم نگاه آخر به در و انتظار ....و انتظار ......و انتظار...... و خا موشی و سکوت و سرما.........