خاطره ی مرتبط

 به مناسب  تقارن ایام الله  دهه  فجر  با  شانزدهم الی  بیست و دوم  بهمن!! من یک خاطره تعریف  می کنم تا یادی  بشه از  عزیزانی که به هر  دلیل یک وقتایی یک کارایی  می کنند که به عقل جن هم نمیرسه .. 

پسرک تازه به دنیا اومده بود. اوایل تیر ماه بود و نمایشگاه عکس دوست عزیزی بود که با تمام وجود  منتظر  برگزاریش بودیم.  نی  نی  هفت روزه  بود و  من اولین جای  عمومی  بود که میخواستم بعد از  تولد  پسرکمون برم. مانتوی  راحتی  پوشیدم و اماده شدم که راه بی افتیم..نمیدونم چرا یک استرس  خاصی  داشتم ..شاید چون فکر  میکردم الان  چه ریختی  شدم و  این همه آشنا قراره ببینم  چی  میشه ..!!؟ خلاصه سوار شدیم و  من پسرک رو بغلم کردم و جلو نشستم...مسیر طولانی بود و  من وعلی  حرف  میزدیم و  کلی  با نگاه به قیافه بچه ذوق  میکردیم . بلاخره رسیدیم ..درد بدی  تو بخش  شکمم که تازه عمل کرده بودم حس  میکردم...  همش فکر  میکردم یک چیزی  غیر  عادی  هست  تو ماشین.. خلاصه موقعی که خواستم پیاده شم  فهمیدم چه سوتی  دادم..یعنی  اگه هم هی  عمرم هم توی شهر  زندگی  نکرده بودم   از  هر  گونه تماس  با بنی  بشر و  تلویزیون و  غیره هم محروم بودم باز  هم توجیهی  نداشت  اون کارم!! بنده  قبل از سوار شدن  رفته بودم صندلی  عقب   رو  به عنوان صندلی  کودک   اماده کرده بودم  و کمربند و بیس و  چمدونم چی  چی  رو هم بسته بودم بعد  نشسته بودم  صندلی  جلو کنار  علی  و   مثل  اوسکول ها   در  هاله ای  از  نور  مادرانه دور سرم!! کریر به اون سنگینی  که خالیش  هم  چند کیلو هست رو با بچه ی  توش  گذاشته بودم روی  این شیکمم و   هی  توی  این دست اندازها  این کریر  تکون میخوردو  بالاش  به حلقم فرو می شد و پایینش  به شکمم فشار  می اورد!!! و من باز هم شعورم نرسیده بود  خو  این رو بردارم از  روی  شکمم.!!! بعدش  دو لا دو لا  راه می رفتم  و  تا مدت ها هر وقت یادم می ا فتاد چی  شد که خون اینقدر  ضایع به مغزم نرسید ومن اون کار رو کردم واقعا قاه قاه میترکیدم از خنده!!!   این همسر بدتر  از  من هم اصلا نمی  دونست  ملت چیز سنگین  بعد از  رایمان روی  خودشون نمیذارن اصولا  یا این که بچه رو می شد  گذاشت با مادرش  عقب  بنشینند و  راحت باشند و  دل مادره هم تخت و اسوده ... بچه اولمون بود دیگه!! امان از  بی  تجربگی!!! 

پ.ن. 

صمیمکم... ریز ریز  خنده های  دو نفری  تون رو دیشب  دوست داشتم خیلی ..تو خیلی  زیبا می تونی یک تلفن  ناخوشایند رو به موضوعی  تبدیل کنی که از فرط  خنده به غش و ضعف  بیافتید  چند ساعت بعدش ..اسمش  نه دلقک بازی  هست  و نه سبک دونستن زندگی ..اسمش  هنر  پل زدن بین اونچه که دوستش  نداریم یا اون چه که می تونیم دوستش  داشته باشیم هست ...اسمش   کشیدن روح زیبایی  از  درون چیزهایی  هست که ظاهرا ناخوشایند اند .. 

تو این هنر رو به زیبایی و  کمال داری  .. 

تحسینم تقدیم همه ی  این خوبی هایت صمیم قدرتمند...