کشف الاسرار 1

سلام به همگی و یک تشکر  حسابی  از  همه اون ها که اومدند و دست من رو گرفتند و همه اون هایی که تو راه هستند و خواهند اومد.واقعا ممنونم بچه های  گل ..مرسی .   

وایییییییییییی عجب برف زیبا و رویایی اومد  دیشب   

خدایا مرسی از  این همه خیر و زیبایی ...فوق العاده بود منظره دیشب و امروز صبح ..تا بالای  نیم بوت پاهام توی برف بود.حس خوب پاکیزگی و تمیزی همه جا بود امروز اول صبح.

چند روزه یک صفت خیلی  جالب  در  خودم یکهو کشف  کردم. من همیشه با آدم هایی که  زیادی  خاکی  هستند و به قول معروف  تو خاک غلت میزنن(از اون ور بوم و یک چیز تو مایه های دختر خاله در سه سوت!!)  مساله دارم..بخصوص تو رفتار و  اداب  اجتماعی . مثلا تا چند دقیقه این دهن من باز مونده بود که چطور  تونست  اقاهه اون حرف رو بزنه..یک راننده تاکسی داشت در  مورد گیر کردن ماشین تو برف حرف میزد با من و وسط  حرفاش گفت فلان مدل ماشین خیلی بده و  یک ذره ترمز رو ول کنی   ک..و....ن  ماشین  میچرخه و  چپ میشه..حالا می دونم منظورش ته ماشین بود ولی  چرا یک ذره فکر  نکرد این حرف  حرفی نیست که آدم بزنه به یک غریبه .!! و تازه ظاهرا ادم باشخصیتی هم بود و از این کرمو ها نبود!!

حالا این کشف من این بود که من فهمیدم یه وقتایی  بعضی  آدم ها در  ذهن من خیلی بیشتر از  اون چه که لایقش  هستند  بالا قرار  میگیرند(منظورم تو روابط اجتماعی  است)  . یعنی  اون آدم معمولی  هست و  خیلی خاص نیست  مثلا رییس  فلان موسسه هست بعد من چون توی ذهنم ادم ها  هر چه  درجه اجتماعی شون  میره بالاتر  خود بخود  انتظار  دارم که  رفتارشون هم با اتیکت تر و  به مراتب بالاتر از  حد  قبلی یا عادی باشه  برا همین  یکهو اون آدم رو خیلی  محترم میبینم و رفتارهاش رو هم دقیق تر  نگاه می کنم و بعد سرخورده میشم وقتی  تفاوتی  نمی بینم ... 

بارها به من گفته شده تو  واقعا جون میدی  و کارت همینه که بشی  رییس دفتر  یک آدم  کله گنده شدن!!!  من بطور  اتومات میتونم به ادم ها شان و منزلت بدم حتی در  نگاه بقیه بدون این که اون ادم عوض شده باشه ..  یادمه همیشه مدیرم  رو دعوا میکردم که دکتر  تو چرا وقتی  کسی باهات کار  داره  همین جور  سرش رو می اندازه میاد تو اتاقت ..دکتر جان! من وقتی  دانشجو بودم و  یک ربع پشت در اتاق  رییس دانشگاه منتظر  می نشستم ناخوداگاه حس می کردم چقدر  ایشون خوب اند که به من فرصت دادند  وقتشون رو بگیرم..ولی  همچین حسی وقتی  ملت تو  اتاق تو میان  بهشون  دست نمیده..غش غش خندید ..گفتم من با سیستم  سنگ انداختن  برای  ارباب رجوع موافق نیستم ولی  خیلی از  ماها عادت داریم وقتی  لطف بی منتی بهمون میشه درکش  نمی کنیم و  میگیم طرف وظیفه اش  هست ..  این مدیر  من از بس آدم به شدت والایی  هست  و من در  خیلی چیزها قبولش دارم و یکی از سالم ترین اخلاق های  سیستمی و سازمانی رو داره  که معیارهای   ذهن من رو کلی  برده بالا ..یعنی بعد از ایشون من واقعا به سختی  تونستم رفتار  مدیریتی بقیه رو تحمل کنم..از  اونطرف  یعنی  چی که میری تو  اتاق  فلان طرف و ده دقیقه می ایستی برای گزارش کار  طرف انقدر  شعور  نداره بگه بفرمایید  بنشینید ..من احترام میذارم و احترام انتظار دارم که خب  خیلی وقت ها  به این خواسته خیلی ساده نمی رسم.     

داشتم میگفتم این یک ضعف  در  من هست به نظرم...تازه  من  اون چه که در  خودم هست رو سریع نسبت میدم به بقیه .دقیقا  اینجا بود که یادم اومد یک زمانی من خیلی به این که یک عده میرن رستوران و  از  خود بیخود میشن تو بخش  بوفه ازاد و  ریخت و پاش  میکنن تو خوردن ، گیر  میدادم اینجا هم نوشتم و  خیلی ها هم گفتند  واه واه به تو چه..فکر   کردی  خودت خیلی آدمی .خب  انتقادشون و لحن بعضی ها  برای  سازندگی و  کمک به من نبود پس اصلا اثری هم در  من نداشت ..بعد الان اعتراف میکنم  دقیقا خودم این کار رو کردم..یعنی  چند وقت  پیش  با همکارام رفتیم رستوران  اداره  و من که خیلی خیلی به ندرت میرم اونجا  اصلا نمی دونم چی شد  که یکهو دیدم تو بشقابم انواع کباب ها رو گذاشتم کنار هم !! و یک ظرف سالاد و خیارشور و  زیتون و  اینا هم برداشتم با ماست اضافه و دو تا نی!!!! البته برنج در حد دو سه قاشق  کشیدم ولی من توی  خونه مون هم این همه نمی خورم که!   خب همراهی با جمعی از آقایون خوش اشتها رو نباید دست کم گرفت ولی راستش  همون لحظه خجالت کشیدم و تو دلم گفتم هولی  مگه تو!! خب  این صفت در  من بود  و من  قبلا انکارش  میکردم و به بقیه نسبتش میدادم و میگفتم ببین اون ها اینطوری ..اونطوری ..بعد که کشفش کردم یکهو  شرمنده شدم از  اون فکر های قبلیم به بقیه ..و دفعات بعد واقعا آگاهانه و نه  از روی  کلاس  گذاشتن و رو درواسی با دوستان  و همکارهام  به اندازه خودم غذا کشیدم تو ظرفم...   

اعتراف به  این چیزها  آسون نیست و بخصوص اگه تو جمعی  گفته بشه به آدم اتیکت بی کلاسی و شکمویی میزنند ولی خب  برای من خیلی خوب  قضیه باز شد  و برطرف شد ..نمیدونید چقدر خوشحالم ..نمی دونید چقدر  خوبه وقتی  متوجه شدم باید و موظفم افکار و قضاوت هام رو کنترل کنم...همش یاد این می افتادم  یک میز میذارن و چند نفر  آقای مودب و  با وقار  میشینن پشتش و من رو هم وارد اتاقی  بزرگ و شیک و تشریفاتی  می کنند و روی  پرده بزرگ و زیبای  اون سالن یا اتاق   اول قضاوتی که در  مورد بقیه کردم رو نشونم میدن و بعد خودم رو در  حالی که در  خفا یا اشکار  دارم همون کار رو انجام میدم رو نشون میدن  و  بعد یکی از  آقایون محترم فیلم رو پاز  میکنه و  همه با  نگاه های  پرسشگر به من نگاه می کنند ..وای  خدایا  خیلی  حس بدی  خواهد بود...نذار  اینطوری  بعدها قضات بشیم. 

مثلا من ممکنه همش به یک دوستی که واقعا از  من بریده و  دیگه تمایلی به ارتباط  نداره هی  زنگ بزنم..از  خودش و بچش و همسرش بپرسم ..دفعه بعد باز بگم آخی ..حتما کار  داشته.حتما نرسیده.باز من زنگ میزنم   هی  توجیه درست می کنم برای خودم...هی  میگم منظوری  نداره در  حالی که اون آدم ممکنه مدت ها منظورش این باشه که کات!! و من بعد که متوجه میشم حس  حماقت بهم دست میده..حس این که که اون  توجیه های من رو که نمی دونسته و چی فکر  میکرده و الان من چقدر   کوچیک شدم..البته خیلی وقت ها این تماس های من  شروع دوباره  و تقویت دوستی قبلیم میشه خودش و نقش خیلی مثبتی داره ولی وقتی  از   ذهن یک نفر رفتم  کنار به هر  دلیلی  این رو حق خودم میدونم که بهم مستقیم و واضح گفته بشه  تموم شد ! و من همش توی دور باطل  توجیه و  انکار  نیفتم.  

صداقت چیز خیلی خوبیه .. من دارم این روزها عیب های  خود رو با دقت بیشتری  نگاه می کنم .تو یک لحظه خاص متوجه میشم و اینطور  نیست که اول یک عیبی رو روی  خودم بذارم بعد برم تا ثابتش کنم...از روی  نسبت هایی که ادم به بقیه میده میشه فهمید نقاط ضعف خودمون چیه. مثلا اگه من یکسره فکر کنم همه ادم ها  می خوان تو کارم فضولی  کنند و دشمن من هستند  حتما حتما یک جاهایی خودم به شدت دارم  همین کار یا مشابه اش رو می کنم منتهی  مثلا به این کار  میگم مشورت دادن به افراد !! شاید هم قضاوت ما فقط یک حس گذرا باشه و  نمودی در  خودمون نداشته باشه که انشالله اینطوری باشه صفات بدی که در  موود بقیه میگیم. منظورم اینه که خط  ظریف و باریکی بین لحظه  یافتم یافتم!! و لحظه قبلش وجود داره . 

ادم هایی رو دیدم که از  دوستشون مدام پشت سرش گله می کنند و شکایت و این که خنجر و شمشیر و  تیرآهن میزنه بهمون    و تو هم میگی آخی ..الهی بمیرم برات..چقدر  استثمار  میشی توی رابطه و واقعا هم انرژی  میذاری و غصه میخوری براشون   ...بعد یکهو میبینی  مثلا تولد  همون دوستش که شده این برداشته  همه رو برده فلان رستوران و شخصا هزینه ها رو پرداخت کرده تا تو دل طرف بیشتر  جا باز کنه!! یا بهش گفته حواست باشه این صمیم خیلی نظر  مساعدی به تو نداره ...فکر  کنید  سال ها برای این دوستتون دل سوزوندید و غصه اش  رو خوردید یکهو این پرده برداشته میشه و اون حس  تاسف و حماقته که گفتم میاد سراغ آدم..البته من خوشحالم  که طی  همچین قضایایی به نقطه ضعفی از  خودم پی بردم  و قبولش کردم و قبول کردم صمیم  ادمی هست که این خوبی ها رو داره و  این ها رو هم باید قبول کرد در  وجودش ..یا حلش  می کنم یا مثل آدم با مهربونی  همچنان خودم رو دوست دارم  چون میدونم سعی خودم رو کردم و میکنم هنوز ..    

پ.ن.

صمیم فرصت آدم ها زیاد نیست تو این دنیا  ..خوشحالم سعی می کنی روح و ذهنت رو پاک و آروم کنی..که سعی  می کنی آماده روبرو شدن با عشق  مطلق و محض باشی  هر وقت  اون موعد شیرین رسید .خدا این نعمت رو به کسانی میده که اولین قدم رو خودشون بردارند ..من تحسینت می کنم وقتی شجاعانه روی کاغذ می نویسی عادات نازیبات رو و در موردشون فکر می کنی و خوت رو برای کوچک ترین کارهایی که در این مسیر انجام میدی تحسین میکنی ... تو باید اونقدر  خوبی هات حتی  کوچیک رو یادآوری کنی به خودت تا باورت بشه میشه بهتر و بهتر شد  از  الان.مثل دیروز که تا مسیر صحبت  به انتقاد از یک آشنا کشید ، فوری حرف رو عوض کردی نگذاشتی غیبت و از بدی بقیه گفتن تو رو آدمی  در ظاهر بهتر و در واقع پوشالی تر نشون بده..افرین برای اون کار.برای اون بی تفاوت نبودن . 

صمیم ..خب  خوبی  دیگه که من اینقدررررررررر  دوستت دارم. ..