بوی پاوه..عطر نخل!

یکی از چیزهای مفرح و شادی که هر وقت یادش  می افتم حتما یک لبخند گنده میزنم خاطرات مربوط به حمام های  خانوادگی  ماست..بله..تعجب  نکنید..این یک تیتر برای  کشوندن بچه گوگولی ها به وبلاگ نیست..یک واقعیته..! البته فکر  نکنید که مثلا این جمع خونوادگی شامل یکدونه عمو و یکدونه دایی و خانواده اشون بود ها..نخیر ..منظورم بردن چهار تا بچه لپ گل منگولی بود به یک عدد حمام نمره..یعنی وقتی یاد کاشی های  سفید با طرح های سبزش ...بوی  خوب  شامپوهای تخم مرغی پاوه و نرمی  موها بعدش ..سقف بلند و  پنجره ای  نورگیر  سالن انتظار با اون صندلی های  آهنی  نقره ایش  می افتم..وقتی  یاد اون قفسه لیف ها و شونه های  انگشتی  مردونه و  شونه های  زرد و صورتی  پلاستیکی  زنونه می افتم.. یاد سبد های  کوتاه و کرم رنگی که اینجاو اونجا قرار داشتن و توش یک پودر سفید بدبو!!  داشت! و من مدت ها نمیدونستم اینا چی ان و خوردنی  ان یا باهاش  خمیر درست میکنن!! وقتی یاد  نوشابه های  یخ و تگرگی شیشه ای  می افتم..یاد کانادا درای  های  خوشمزه..یاد بوی  لطیف و خوب  حمام..پلاستیک های ضخیم  قرمز رنگ که بهش  مشمع میگفتن..یاد  همه اون بوهای  خوب ..روزهای  جنگ و همدلی  مردم  و نگاه هایی که بوی  درک کردن می داد ...دلم می خواد یک بار دیگه برم حموم نمره..ما توی  محله امون که آستان قدسی ها و کارمندای دولت دور هم جمع بودند یک حمام نمره هم داشتیم که شما وقتی  میرفتید از اقای  حمومی باید اول یک نمره میگرفتید و بعد منتظر  می نشستید تا نوبتتون بشه ..اینو برای  این میگم که فکر  نکنید او نموقع همه خونه ها حموم داشتند..حداقل چند تا  از  همسایه ها رو تو حمام میشد دید ..خلاصه مامان تو خونه یک ساک مشکی  از  این مسافرتی  کوچیک ها برمی داشت و غیر از  لوازم حمام و لباس  ما بچه ها در  کنارش  این ساک پر می شد از انواع میوه ها و ساندویچ های سبک و بخصوص خیار که جزو جدایی  ناپذیر  مراسم حمام بود. بعد  همه به صف  می شدیم و می رفتیم حمام.من بارها بخاطر  اینکه حاضر  نشده بودم ساک بیریخت حمام!!( از  نظر  خودم) رو بردارم و از زیر بار نوبتم فرار  میکردم  تو راه مورد  عنایت های  ویژه مامان قرار  گرفته بودم  که می تونست از  دویدن دنبال من و واستا ذلیل مرده! شنیدن شروع بشه تا خط ونشون کشیدن که شب  که بابات بیاد میدم درستت کنه!! و البته جنم و جبروت مامان اون موقع ها هیچی از باب کم  نداشت  و فقط  اینو میگفت که عمق فاجعه رو شب  نشون بده!!

خلاصه یللی تللی  کنان میرسیدیم به حمام..بعد  از نمره گرفتن منتظر  مینشستیم تا نوبت بشه و اونوقت جیک جیک کنان دنبال مامان میرفتیم داخل حمام..مامان در  رو میبست و قفلش رو بیست بار چک میکرد! اون موقع ها امنیت خیلی بیشتر  از  الان بود ولی  کلا احتیاط  توی  خون مامان من  هم بود..بعد  اول لباس ها رو در  می اوردیم و هر  کی  زودتر  میرفت زیر دوش برنده می شد ... الان که فکر  میکنم مامان چهار تا بچه قد و نیم قد رو میبرد  حموم و عجب  تحمل و صبری داشت میمونم توکار  خدا! بعد برای شروع یکی  یک دست کله هامون رو میشست و اونوقت می تونستیم هر  چقدر  دوست داشتیم اب  بازی  کنیم..دوش  انقدر  پر فشار بود که تو عالم بچگی  ترس  از  خفه شدن زیر  اینهمه اب  می اومد توی دلمون ..خلاصه مراسم کیسه کشی و پوست کنی  هم برگزار می شد و  کف  پاهامون رو هم سنگ پا میکشیدیم و قلقلکی  می شدیم و  بعد  دو سه بار  دیگه هم این کله مبارک صابون نخل و شامپو پاوه میخورد و وقتی  خوب  لپ های  همه گل می انداخت و از  خستگی  دیگه توان بلند شدن نداشتیم یعنی  ختم جلسه! وسط های  حمام هم پلاستیک میوه های  شسته شده و قاچ کرده و اماده هم  می اومد وسط . یعنی  من تو زندیگم هیچ  عطر و بوی خیاری رو دیگه  نتونسم بااون موقع ها یکی  بدونم..انار  هم اگه فصلش بود  داشتیم حتما ..بعد تازه فکر  کردید الکی بود که همه جلوی  هم بی لباس  باشند؟ نخیر عزیزم! مگه بلاد کفر بود!؟  دخترها یعنی  خواهر بزرگم و من  زیرپوش  تنمون بود که شبیه مایو میشد و  داداش کوچولوها هم تا لحظه های  اخر  شو... رت  پاشون بود. اونوقت جالب بود که  موقع بیرون اومدن هم داداشی ها پشتشون رو میکردن  و دخترها خودشون رو آب  میکشیدن و  می رفتن سر  حموم و با حوله خودشون رو خشک میکردن و  مامان زیر پوش هاشون رو میشست و وقتی  لباس  هاشون رو کامل میپوشیدن دادشی  ها رو مامان میفرستاد سر  حمام تا دخترها اون ها رو هم خشک کنن و لباس  تنشون کنن...وای  از  اون لنگ های  قرمزی که مامان با وسواس  یک گوشه می انداخت تا دست ما بهش  نخوره چقدر  بدمون می اومد..به هر حال لنگ های  داخل حمام بود برای  خشک کردن پلاستیک سر  حمام..البته اینم بگم که وقتی  کیسه کشی  تموم می شد مامان زنگ  می زد و یک اقاهه می اومد پشت در و سفارش  میگرفت ..و اونوقت چهار تا  نوشابه یخ و تگرگی از  دریچه بالای  در  می اومد داخل ...اولین قورتش گلو رو می سوزوند از بس  خنک بود..و بعد  کیک کشمشی و شکری هم گاهی  مامان میگرفت برامون تا باهاش  بخوریم..خلاصه یک وقتایی ماها مجبور  بودیمی ک نیم ساعتی بیرون بنشینیم تا مامان لباس هامون رو بشوره مثلا!! عقلمون به این نمیرسید که بابا خب  اونم کارهای شخصی داره دیگه..بعد من متنفر بودم از  اینکه با اون روسری  سفید و لپ های  گلی و تپلی مجبورم بشینم جلوی  چشم بقیه ...گاهی مردها زیر چشمی نگاه میکردن و روشون رو برمیگردوندند و گاهی  دختر بچه های دیگه ریز ریز  میخندیدن...خانم ها تو سالن انتظار کلی  حرف برای هم داشتند و سرشون تو چادر  هم بود و بچه ها هم از  ترس  اقای  حمومی جرات نداشتن توی  سالن بزرگ وسط بدو بدو کنند..خلاصه می اومدیم بیرون و تلو تلو خوران مبرسیدیم خونه و تا خود عصر بیهوش  می شدیم..این وسط  بابا کی  می اومد و کی با مامان ناهار  میخوردن و چی  می شد چی  نمی شد!!! دیگه به بچه ها  مربوط  نبود عزیزم..شومام خیلی به ایناش  فکر  نکن..

ما اون موقع تو خونه مون  که تازه ساخته شده بود یک نیمچه حمومی  در  حد دوش  گرفتن داشتیم ولی  خب  نیمشد با دل سیر  بشینی  توش و  کیسه کشی  مامان پسند انجام بدی  .برای  همین هر هفته یا ده روز یکبار  این مراسم باشکوه  همایونی  تکرار می شد...

میدونی  این ها بخشی  از خاطرات منه که بدون هیچ شرمی و ترس  از  اینکه بقیه بگن واه واه ما اصلا به عمرمون حمام نمره ندیدیم و همیشه حمام شیرتوت فرنگی  میرفتیم!! مینویسم و از  مرورش  پر میشم از  بوهای  خوب و روزهای  خوب و  محبتی که مامان به ما میکرد و حواسش به همه چیز حتی خوراکی های  توی  حمام بود. یادمه یک سال به مامان گفتیم مامان جون من و صبا زودتر  میریم خونه تا یک چای هم بذاریم برای  شما..فکر  کنم 8 سالم بود.. تو راه  برگشتن رفتم و از  خرازی سر راه که یک خانمه فروشنده اش بود یک روسری ژرژت طوسی رنگ  با یک رژ لب  قرمز بیست و چهار ساعته(به قول خانمه فروشندهه) برای  مامان خریدم برای کادوی روز مادر ..روسری شد  150 تومن...باورتون میشه؟  الان سوار  موتور  هم نمیکنن شما رو با این پول! اونوقت شبش  دادیم به مامان.اونقدر  خوشحال شد..و هر  جا مهمونی  میرفت اون روسری رو سرش  میکرد و من با افتخار بهش  نگاه میکردم..چقدر  زیبا و مغرور میشد چشم هاش ..چشم های روشنش با اون موهای شرابی...که همیشه زیبا هستند برای من.