۱۶ ماهگی

چهارشنبه 28 مهر  89  ساعت  8.45 صبح که بشود پسرک من  شانزده ماهه می شود.فکر  کن شانزده ماه تمام با هم بوده ایم و شبی  نبوده که جدا از  من باشد جز  همان یک شبی که در بیمارستان بودم و  اغوشم خالی از نفس هایش بود. یک شب  وقتی خوابید خم شدم و  گونه اش را بوسیدم. من گونه هایش را خیلی بوسیده ام و بار اول نبود ولی  آن شب  دقیقا مادری را دیدم که با همه خستگی های روزش  وقتی صورت نرم پسرکش را بوسید دلش لرزید...چشم هایش  برق زد و  دستانش ارام موهایی نرم را نوازش کرد. من در ذهنم خودم را خیلی مادر  نمی بینم.یعنی  به نظرم قیافه و  کارهایم خیلی مادرانه نیست.من هیچ وقت از  اینکه پسرک بیفتد دلم درد نمی اید. وقتی سر کار  هستم ذهنم فقط مشغول کار  است و  پسرک پابرهنه وسط  افکارم لی لی  بازی  نمی کند. گاهی از  اینکه کمی  دور باشد از من هم استقبال میکنم و  گاهی  دلم خودم و خودم را می خواهد. ) الان که این حرف ها را میخوانم بعد از  نوشتن شان دلم میخواهد بگویم اتفاقا خیلی هم مادرانه هستم برایش ) اما همه این ها دلیل  نمی شود از شیطنت هایش خنده ام نگیرد. پسرک پانزده ماهه من می اید  کنارم و سرش را روی  بالش  می گذارد و  چشم هایش را می بندد و میگوید  خخخخخخخخخ (یعنی  خوررررپف، لالا ) و ادای  بابایی را برایم در  می اورد...پسرک کمی  مانده تا شانزده ماهه من گاهی  چشم هایش را ارام میبندد ومژه هایش را به هم میزند یعنی  خودش را شیرین میکند برایم. پسرکم  وقتی  داریم شام میخوریم می اید  بین من و پدرش و گونه اش را می اورد جلوی  صورت بابایی یعنی بوسم کن..(داغش به دلمان مانده که صورت کسی رابوس کند) و بعد که چشم های  من را می بیند  می اید در  آغوشم و  صورتش را روی صورتم میگذارد یعنی  : تو هم بوسم کن ... 

پسرک پانزده ماهه من با عمویش  دو تایی  میروند پارک  آن هم ساعت 10 شب و  وقتی بر میگردد  آنقدر شیطانی  کرده که یک دقیقه بعد  صدای  نفس  هایش ارام و یکنواخت می شود یعنی  خواب  میبرتش به شهر  پری  های دریایی کوچولو... آدم کوچولوی  خانه ما انقدر با دیدن توپ بازی  بچه ها ذوق  میکند که دور  خودش  میچرخد و  را..را ..را .. میگوید ..او موسیقی  شادمانی  اش را برای  ما میخواند و من دلم میگیرد وقتی  یادم می اید من هم زمانی  حتما اینقدر  خوشحال می شدم از دیدن یک توپ یا چرخیدن دور  خودم ..و این روزها که  ماه دور  زمین می چرخد و زمین دور   خورشیدش و خودش می  چرخد من  دارم دور  خودم میچرخم ولی  صدای  اواز  و را..را ..را خواندنم به گوش  هیچ کس  نمی رسد حتی  خودم... 

این روزها پسرک روی  مبل تلفن می نشیند و پاهایش را زیرش  جمع می کند و لب هایش را به گوشی  می چسباند و گاهی  ابرویش را بالا میبرد  ..حتما صدای  ان ور  خط  حرف  عجیبی زده و گاهی  به آدم ان طرف  خط  با زبان خودش  پاسخ میدهد و من میبینم که دوشاخه از پریز  خارج است و ارتباط  این آدم کوچولو با ان طرف  خط  هنوز برقرار....یادم می یاد  بچه که بودم حتما آدم های  زیادی  در زندگی  ام بودند که تلفن های بدون سیم و پریز هم من را به آن ها وصل میکرد ...و حالا..هیچ تلفنی  صدای من را به خودم هم  نمی رساند ...حتی  اگر  همه دوشاخه های  دنیا به پریز باشد. 

پسرک دست و پا پنبه ای  من  عاشق سالاد ماکارونی با سیب  زمینی  است.دوست دارد  سالاد را بزنم سر چنگال و مثل هواپیما که (هبا ) میگوید  بنشانم داخل باند شیرین دهانش و خنده هایش را ببلعم با چشم هایم و فکر کنم حتما من هم وقتی بچه بودم هواپیما خوردن! را دوست داشته ام  و حالا چرا هیچ هواپیمایی من را به مقصد کودکی هایم نمی برد و هیچ باندی  اینقدر  طعمش شیرین نیست در دهانم؟ و مبهوت به چشم های  براقی  نگاه میکنم که دارد دنیارا کشف  میکند و من دیگر  خیلی وقت است در  کلیشه های آدم بزرگ های  اطرافم قالب زده شده ام و کاش  این آدم کوچولوی  من هیچ وقت نرود داخل قالب هایی که کنار هم در آفتاب یک روز بلند به اسم زندگی چیده شده اند.... 

یونای  کوچک من ...پسرکی که از همین الان بزرگ بودنش را تجسم میکنم..دست هایی قوی - درست مثل بازوهای ورزیده پدرش- شیطنتی پنهان در  نگاه و لبخندی بزرگ روی  صورت...در فکرش  چه خواهد بود مثلا وقتی بیست و چهار سالش شود؟ اوج جوانی یک مرد جوان...اوج نقطه زندگی .. آن جا که آدم  دستش را  سایه بان چشم هایش  میکند و از آن بلندی به زیر پایش  نگاه  میکند و دلش از  آنهمه در  اوج بودن میلرزد ...اصلا پسرکم آن روز کجای  این دنیای خاکی زندگی  می کند؟ من  کجا هستم؟ اصلا هستم..هستیم؟ وقتی سی سالش بشود هنوز سالاد ماکارونی  هواپیمایی را یادش  هست؟ وقتی آلبوم هایمان را ورق میزند یادش می ماند اینجا ماما داشت ببعی سواری  می داد بهش و از شدت خنده افتاده بود روی  زمین و بابا شکارکرده بود عکس را ...یا مثلا این صفحه آلبوم  این لکه های روی صورت همان ماکارونی های  نارنجی و خوشمزه ای  هستند که  پسرک لخت باید  می شد تا بتواند راحت و فارغ خیال بخورد و ماما با عشق  نگاهش کند؟ اصلا نگا های ماما..بابا ..یادش  می ماند اگر  نبودند...؟  

 شانزده ماه دارد می شود اینهمه شب ها و روزهایی که قبلا فقط  آفتاب صبح بودند و ماه شب و الان یک روز های افتابی شده اند و  شب های مهتابی...  

روزهای بزرگ شدنت را چشم  می کشم پسرک ماما...