آقای شیک ...خانم زیبا....

نوش نوش  جونم به زودی  برات میل میزنم...قربونت بشم.   

چیه ..چرا اینطوری  نگا میکنی؟ نیمتونیم  پنجره  خونه خودمون رو هم رو باز کنیم به همساده!! بغلی  یه پیغام بدیم؟ 

  وقتی خروسک هنوز  از  گلوی  کوچولوش  بیرون نرفته بود که پسرک  تب کرد و  سه روز  جز  کمی شیره جان چیز دیگه ای  نتونست بخوره ..وقتی  ویروس  میهمانی شد که زو به زود به تن  نازک دلبندم سرک میکشید  و وقتی   پارچ او آر  اس  بود که داخل یخچال خنک میشد و دل من داغ و  تب زده  به حجم مایع مانده در  بدن پسرکم فکر  میکرد...اون وقع بود که گفتم باید یه کاری  بکنم..باید یه کاری  بکنم ...این  بدنی  که  ذره ذره  وجود من توش  داره از  تب  میسوزه نباید به امید دکتر  و داروی  او ن بمونه..داروهاش رو مرتب  میدادم..میدونین داروش  چی بود.؟ او آر اس...شیر  مادر..همین... نه..همین نه...نوازش  های  من...خوندن قصه  یکی بود یکی نبود..یک موش  بازیگوشی بود..اسم اون هم موشی  موشی بود..موشی موشی  خیلی  بچه بود..باباش می گفت موش  موشی  جون..از  خونمون نری بیرون...دور  نشی  تو از  لونمون... و لبخندهای  پسرکم در  تب..و بغض  من  که ادامه میدادم : موشی  موشی  خیلی بچه بود.. موش موشی خیلی  بچه بود...خدایا موشی  موشی  من خیلی بچه هست...یه کاری  بکن دیگه...فک کن کلا غذا و همه چیز  قطع شده بود و  من روزهایی  نه چندان کوتاه  کنارش می  موندم و اداره و  کار و رییس و  دردهای  خودم همه و همه پشت پلک های  نگرانم به صف  واستاده بودن و جرات نداشتن  عرض  اندام کنن.

 وضو گرفتم ... مدت ها بود سردی  آب رو روی  پوستم اونطوری  حس  نکرده بودم..اصلا مگه از  شما چیزی رو پنهون کردم تا حالا؟  بهتره بگم مدت ها بود وضو نگرفته بودم...مدت ها بود غروب ها وقت اذان  دلم پر میکشید ولی  باز  هم سردی اب  روی  دست ها و صورتم  نمیچکید و منو سبک نمیکرد..توی  دلم گفتم میدونی  خدا... اون آدم خوب  هات  و  مومن هات  وقتی  پیشت میان  انقدر  بهشون حال میدی که حد نداره.. مثل مامانی  میمونی  که  وقتی  به بچه های  تمیز و  زیبا و مودب و   کامل خودش  نگاه میکنه حظ میکنه ولی  هنر  وقتی هست که یه بچه گدای سیاه زغالی  با لباس  های  پاره و صورت کثیف و  بی  نوا نزدیکت بشه  و تو مثل اون  مامانه باز  هم حظ  کنی  دست بکشی روی  سرش...دست ترحم نه..دست مهربونی و  عشق..میدونم  هر کسی  غیر  تو باشه دستش کثیف  میشه..میدونم چندشش میشه ..دماغش رو دور  میکنه ...ولی  تو  هر کار  میکنی  فقط  نذار بقیه بهش  بخندن..نذار خالی  بشه .... و من بچه گدایی بودم  اون روز  که ازش  سلامتی  پسرکم رو گدایی  میکردم ..چیز  کمی  نبود ها...گردنم کج نبود ولی ..دلم ..ذره ذره دلم  دست نیاز  شده بود. من کلا اعتقاد دارم وقتی  درد هست خب  دکتر  و بیمارستان هم هست  ولی  اینا روی زبون بود و هنوز به قلب نرسیده بود..وضو گرفتم.. نه برای نماز..برای  آماده کردن دلم برای  درخواستم...پسرک رو بغل کردم و بهش شیر دادم..و به خدا گفتم  دارم با وضو بهش شیر  میدم..نگاه کن... خودت دردش رو تموم کن..خودت حالش رو خوب  کن..خودت قطره قطره این شیر رو شفا کن برای  تن رنجورش...

میدونین  اون کار و اون لحظه خیلی ساده تر  از  این نوشته بود.انگار  کلمات  جای  حس رو تنگ میکنن..اصلا اینهمه که گفتم طول نکشید ..یه حسی  اومد توی  دلم..بلند شدم وضو گرفتم و  بعد هم شیر دادم  عزیزکم رو و بعد هم  نوازشش کردم و  گفتم  خوب  خوب  میشی  مامانی...مطمئنم..مطمئنم...همین..و .تمام....

 و       ی و ن ا      اشتهاش  عصر  باز شد... شیطونی و خنده اش برگشت و من موندم و یه قصه   : بچه گدایی که یه خانم متشخص و شیک و  ادوکلن زده  آدم حسابی میاد بغلش  میکنه و  محکم فشارش  میده و بوسش  میکنه و  توی  چشماش  میگه دوستت دارم  ...کاش  بدونی  و بعد هم میره..تا همین الان که دارم اینا رو مینویسم هنوز  لبخند  گل و گشاد روی  صورت  اون بچه هه هست و دوست دارم لبخندش رو..خیلی  وقته اینقدر  ساده خدا منو به خندیدن  شاد نکرده بود...نه.. ..من خیلی  وقت  بود اینقدر ساده شاد نشده بودم...انگار  باید همه چیز  اوکی باشه تا  خنده ام ..شادی  ام و ارامش بیاد توی  دلم..خدا  برای  من گاهی  یه خانوم ماتیک زده  خوش  هیکل  چیتان پیتان میشه و گاهی یه اقای  میانسال با یه ژاکت  پاییزه خاکستری و موهای  زیبای  نقره ای  که توی یه پارک نشسته و داره روزنامه میخونه و  گاهی  از  بالای  عینکش  نگاهی به خنده و هیاهوی  بچه ها میاندازه و سرش رو تکون میده و  لبخند میزنه ...خدای  من همه جور لباسی  تنش  میکنه و توی  همه جور قالبی فرو میره...

میدونی  میخوام چی بگم؟ بعضی  وقت ها دعای  آدم میتونه بغض وسط  شعر موش موشی باشه ..میتونه سجاده ات  ملافه خنک  پسرکت باشه  و  کتاب  دعات نگاه به چشم های  کسی  که دوستش داری  عمیق و  زیاد...دلم میخواد اینقدر  خوم رو محدود نکنم به  چیزهایی که توی  سرم هست و توی  دلم یست..دلم میخواد  اونجور  که دلم راحته و بلده با  خدا  حرف بزنم..دلم میخواد  ..دلم خیلی  چیزها میخواد...خیلی  چیزها

وقتی یونا روبراه شد  تازه یاد خودم افتام..یاد  محل جراحی  که اذیتم کرد خیلی و دکترم گفت به نخ بخیه حساسیت داری و  من این بار   برای  خودم موش موشی رو خوندم و  جالبه که خودم رو چشم نکنم خیلی بهتر شدم ..انگار وقتی برای  کسی  دیگه دعا میکنی  یه  موج آروم و نرم خودت رو هم در بر  میگیره...من و یونا خوب  هستیم الان..خوب  خوب ...ممنونم از  محبت همه اونایی که بهم میگن با خوندن اینجا حالشون خوب  میشه..با همسرشون مهربون تر میشن..دلشون براش  غش  میکنه و  شادی رو توی  دلشون  میبینن ...خیلی  خوشحال میشم..خیلی  و ممنونم از  محبتتون.

راستی من سر قولم برای  عکس  های  موش موشی  هستم... فقط بذارین  کپل مپل  بشه یه ذره...

یه ماجرا هم در ادامه میاد:

ما خوب  خوب  هستیم . روز  دوشنبه  که تعطیل بود وقتی  علی  از  صبح تا عصر  یه بند  داشت کارهای  عکساش رو پشت مانیتور  انجام میداد  برای  اینکه حوصله اش  سر  نره من و  گل گل پسر   بساط  متکا و  ملافه امون رو همونجا پهن کرده بودیم  و  ظهر  هم با پسرک خوابیدیم..الهی بمیرم ...الهی  بمیرم از  خجالت... یکککککک سرفه ای  گرفت منو ...یککک سرفه ای  که مجبور  شدم با چشمای  بسته  خودم رو منقبض  کنم  تا صداش   پسرک رو که تازه خوابیده بود بیدار نکنه  ... چیه فک کردی  الان میگم  خراب کاری شد و تو هم هر و هر میخندی..نخیر!!!خب  به خیر  گذشت و  سرفه ها آروم و بدون آبروریزی و  کاترینا و رزینا !!! و این حرفا گذشت..بعد همچین یه ذره خودم رو ول کردم و  دیدم نه انگار  خطر  کلا رفع شده ..نامررررد روزگار  همین که  خوب  ریلکس  کردم یهو یه بچه سرفه که از  ننه بابش  جا مونده بود پرید وسط  گلوی  ما و تا خودمون رو جمع و جور  کنیم از یه جای  دیگه  مثل تیر  غیب در رفت!!!! .....الهی بمیرم..بابا بی مروت ها برای  شما عادی شده !!( از بس  اینجا خوندین!!!)برای  منی  که دو سه سال یکبار  هم ممکنه بچه سرفه کار  دستم نده  عادی  نیست( اون قضیه دوران حاملگی رو  فاکتور  گرفتم ها بار  نگین همین تازگی  ها بود!!) تازه بدتر  اونم جلوی  همسری  که داشت با ذوق  هنرمندانه و  چشمهای  خیره به مانیتور  روی  کارش  تمرکز  میکرد..خودم رو همونجوری  که بودم به خواب زدم و  سرم رو زیر ملافه بردم یواش و هر و هر خندیدم...الهی بمیرم.. این علی  پا شد رفت بیرون یه لیوان اب  خورد   و برگشت و اروم گفت ...صمیم جان..خوابی ... من هم یه ممم هوومممم   کردم و  مثلا خوابم...برام آب  اورد و گفت یکم آب  بخور  بهتر شی....تازه هنوز  که هنوزه که به روم نمیاره  و منم سوت میزنم هر وقت سرفه ام میگیره..ای  تف بر هر  چی  بچه سرفه و ننه سرفه و باباسرفه  ...میگن آدم ر  چی  میکشه از  دست این بچه ها میکشه...حال ایمان آوردم...