زندگی دوباره

عید امسال من  خلاصه شد تو بیمارستان و درد و تزریق  مخدر و باز  هم درد و بیخوابی و بی تابی و ترس  تنهایی  همسر و پسرکم...... 

 از  خدا ممنونم که هنوز  زنده ام..که  هر  چند هنوز رنگ آسمون بهار رو ندیدم و  توی  تخت بودم همه مدتش رو ...ولی  محبت شماها هست همیشه دور و برم..ممنونم از  همه تبریکات و  ممنونم از  جوجویی تنها کسی  که تولدم رو  بهم  ۷ فروردین تبریک گفت..چقدر  امسال منتظر روز  تولدم بودم ...وخدا به من زندگی  دوباره داد روز  تولدم و  ممنونم ازش..باور  کردم رفتن به این سختی  ها هم که میگن نیست..یه لحظه هست..یه خواب  آروم و دردی  که دیگه نیست... 

چون معلوم نیست باز  کی بتونم نیمه نشسته بنویسم  همینقدر  بگم  سوم فروردین بود که دردهای  من دوباره نو شدن...انگار  فهمیده بودن سال نو هست..من یه کیستی  داشتم که  اول قرار بود موقع سزارین عمل بشه که دکتر  گفت من هر  چی  گشتم کیستی  ندیدم و  پنهان شده بود انگار و من صبر کردم تا پسرکم کمی بزرگتر  بشه و  طبق  توصیه دکتر  دیگه قرار شد فررودین عمل کنم و دکترم پیشنهاد کرد بذاریم آخر فروردین که  درد مهلت نداد . هیچ وقت توی  زندگیم همچین دردی  رو نداشتم..منی  که اینهمه توی  درد صبورم منی  که درد سزارین رو با شوخی و  خنده رد کردم...با صورت روی  تخت افتاده بودم و  ملافه رو چنگ میزدم..اورژانس..دکتر ...ارامبخش ..صداهای  مبهم و دردی  که شدتش  کمتر نشد اما...و در  همون حال تنها آرامبخشی که  کمی موثر بود  در  آغوش  گرفتن پسرکم و شیر دادن بهش بود.دکتر متخصص ولی  ناشی  شب  اول   بی توجه به شرح حالی  که از  ۱۸ ماه تحمل این درد و آشنایی با دردهاش بهش  دادم منو مرخص  کردو گفت هنوز زوده تا آرامبخش   تاثیر  کنه و گفت کیست نیست!!!و ناراحتی  گوارشیه!رفتم خونه مامان  و ساعت چهار صبح  دیگه نتونستم... فقط بگم تا رسیدم با پیگیری  های  خواهرم و  تماس با یکی از  جراح های  خیلی  خوب که شانس  من آنکال بود اون شب  من وفرستادن اتاق  عمل...فقط  یونا رو بغل کردم و وقت شد با نگاه  از  علی  خداحافظی  کنم و پسرکم رو بهش  بسپارم. وقتی بهوش  اومدم دکتر بهم گفت تا حالا همچین موردی  ندیده بوده...برای  اینکه حالتون بد نشه فقط بگم که کیست در  حال ترکیدن و لبریز  از  خون بوده که  به موقع درش  میارن..از  دردهای بعدش  هم بهتره نگم..برای  اینکه بتونم به پسرکی  که تنها شب  دور  بودن از  مادر  رو  به سختی  گذرونده بود شیر بدم  ارامبخش قبول نکردم  و  فقط بوی  تنش  و نگاهش دردم رو میتونست تسکین بده. 

توی بیمارستان که بودم دلم خیلی  گرفت برای همه اونایی که درد دارن و  نمیدونن کی  این درد قراره تموم بشه .برای  سرطانی  ها..بچه ها..جانبازها..پیرها و  از  کار افتاده ها ..برای  همه اونایی که امکاناتش رو ندارن تا دردشون رو تسکین بدن...و دعا کردم امسال برای  همه باز  هم سالی لبریز  از شادی و بهار و تن سالم باشه. خدا من رو به خودم برگردوند دوباره تا بهم بگه مسافری بوده که داشتی بی کوله میرفتی و برت گردوندم.  

من دوباره از  تبریکات و پیام های  مهربونتون تشکر  میکنم و  چون تا یکماه دیگه استراحت مطلق  هستم و معلوم نیست  کی باز بتونم نیمه نشسته دو خط  تایپ کنم برای  همه از  خدای  مهربون  تن سالم و دل شاد و خنده های  از  ته دل میخوام...انشالله روزهاتون  گرم از  خورشید باشه و  آسمون دلتون بهاری و پر از بوی  خوب  شکوفه. 

مواظب  خودتون باشین. 

تا یه بعد خیلی زود انشالله