۵ بهمن ....مادر....

 این نوشته یه درد دل  هست ...یه نوشته برای  مادرم ..اگه امروز  خیلی  خوشحال و شنگولید یه وقت دیگه بخونیدش..نمیخوام شادی  هاتون پرررررررررر!!! 

نمیدونم چطور میشه از  همه کسانی که با تک تک کلمه هاشون  آرامش رو به من برگردوندن تشکر  کنم..نمیدونم چطور  میتونم بگم که این همراهی  ها اونقدر با ارزش  هست برام که هیچی نمیتونه جاش رو پر کنه..ممنونم بچه ها..تو غم و شادی  همیشه کنار  من بودین..مرسی.روزهای  شاد و خنده های  ته دل برای  همتون  ارزو میکنم.

سلام مادر...

میدانی امروز چه روز  خاصی  است؟ چقدر مسخره ام من.... اخر  این هم سوال است؟ مسلم است که میدانی...اصلا اگر  هیچ کس  در  دنیا نداند تو تنها کسی  هستی  که میدانی و باید بدانی. تا امروز  نمیدانستم.. اصلا تا همین چند ماه پیش  هم نمی دانستم...و یکباره دردناک فهمیدم.عمیق و  برنده. خیلی لبه های ش  تیز بود مادر..خیلی ....این دانستن  گوشت را می شکلفد و  از  ذره ذره  وجودت رد می شود تا به باورت برسد.من به باورش  رسیدم مادر..همین امروز هم رسیدم.

سالها پیش  همیشه فکر  میکردم اصلا چرا مادرها برای بچه هایشان گریه می کنند؟  یادت هست وقتی سرم شکست چقدر برایم گریه کردی؟ وقتی  از  حرصت آن روز  سر راه حمام رفتنمان  دست مرا محکم کشیدی  و من  فریاد زدم (( کندی  دستم را)) و تو چقدر   غصه خوردی و یواشکی  گریه کردی  که چرا دستم را درد آورده ای؟...تو مادر این روزها که بیشتر و بیشتر  تن رنجورت را به مهربانی  به پایمان میریزی میفهمم چه دردی  کشیدی ان روز...چقدر سخت بوده برایت آن روز.میدانی  کی را میگویم؟ 5 بهمن را ..همان روز  که تو را در مشت هایش  گرفت و انقدر  فشار داد که جز آهی بی صدا چیزی از توباقی  نماند..بازی  این روزگار را دوست ندارم..حداقل با مادرها دوست ندارم. اصلا چگونه خدا جرات می  کند اینقدر  تو را امتحان کند .چرا نمیرود سراغ یک بنده گوشتی و بی  خیال و پروار و دست از  تن لاغر و دل ازرده تو بر نمیدارد.چقدر میخواه تو را بی ازماید؟ مگر نمیداند تو همیشه سرت بلند بوده  هر چند  دلت هزار پاره شده است.

من امروز  مادر  حتی  وقتی به لحظاتی  فکر  میکنم که پسرک هشت ماهه ام  در  تب  می سوخت بغض  گلویم را فشار  می دهد. وقتی به دستانش  که نرم و زیبا هستند  نگاه میکنم باز هم گاهی بغضم میگیرد.آخر  اینقدر کوچک و بی  پناه هستند که آدم دلش  نمی اید به کمتر  از  حریر برای زیرشان راضی  شود و تو مادر..چه دلی  داشتی ..چه غمی  داشتی  وقتی پسرک کوچکت که آن روز برای خودش  جوانی بود و بیست و یک سالش میشد چند روز بعدش ...نه نمیتوانم بگویم..اصلا حالا که مادر شده ام خودم ... برایم از جان کندن هم سخت تر  است گفتنش ...

مادر  تو چطور  توانستی  زنده بمانی آن لحظه  و ببینی که مشت مشت  خاک روی  صورتی  ریختند که هزاران بار بوسیده بودی و  دستانی را به گور سرد سپردند که هزاران شب  در  دست گرفته بودی و برایش  قصه حسنک کجایی  را خوانده بودی.؟ اصلا مگر  می شود آدم تحمل کند چشم هایی را هرگز  نبیند در  حالی که تا چند ساعت قبل با عشق و  امید  منتظر  دیدن دوباره اشان بود.خدا لعنت کند این بازی روزگار را که اینقدر  تو را فشار می دهد در  دستانش.. میدانی  مادر  من هنوز یکسال هم با پسرکم سر نکرده ام وتو بیست و یک سال مادرش بودی ..مادر  پسرک ته تغاری و شیطانک خانه امان. من آن موقع از  چشم یک خواهر  میتوانستم  نبودنش را تاب بیاورم ..ولی  حالا که پنج سال از  نبودنش  میگذرد انگار  تازه شده است برایم نبودنش. میدانی  چرا؟ چون از چشم تو میتوانم نگاه کنم به  آن روز. من امسال میتوانم کمی  درک کنم تو چه کشیدی  آن سال سیاه .. هفته ای  دو بار در  تمام این فته های  نبودنش  کنارش  میرفتی و  میگفتی  پسرکم از  من حق د ارد.مگر  مادر شما نیستم؟..خب  او هم دلش برایم تنگ می شود و تو خودت دلتنگ بودی و قتی میرفتی  کنارش  انگار داشتی  پرواز  میکردی و وقت برگشتن باز هم همان ماد ر همیشگی بودی. نمیدانم چه به هم میگفتید ..نمیدانم چه میشنیدی که اینقدر صبورانه تاب  اوردی  رفتنش را. البته مگر  من خرم؟ نمیفهمم یعنی ؟ یعنی  انتظار داری  باور  کنم وقتی  دستت مثلا به جایی  میخورد  چطور  اشک ها روی  گونه هایت با هم مسابقه قل خوردن می دهند .. وقتی  دست هایت صبح  ها به قول خودت انگار خشک می شوند  نمیفهمم به یاد  کی  می افتی که مهربان و  صبور دست هایت را میگرفت و انقدر  ماساژ می داد تا دوباره نرم  شوند؟مادر  تو همیشه یک بهانه داری برای  گریه کردن هایت..حتی  وقتی   پسرک من دنیا آمد   تو باز  هم گریه کردی. می دانی من به صبوری تو در  این مورد خاص  همیشه غبطه خوردم.خدا برای  هیچ مادری  نیاورد ولی  وقتی یادم می اید تو چطور توانستی به من که تازه با همسرم رفته بودیم سر  خانه زندگیمان و به خواهرم که او هم  یکسالی می شد که  فرستاده بودی اش دنبال خوشبخت ی اش و به عروسمان که تازه یک ماه از  نامزدی اش با برادرم نگذشته بود  میگفتی  حق  ندارید بدون آرایش و با این قیافه ماتم زده بیایید خانه من الان میفهمم تو چقدر بزرگ بودی  مادر..تو همه این حرف  ها ر قبل از مراسم هفتم  برادرمان به ما زده بودی ها..نه اشتباه نکردم..هنوز  یک هفته هم از  نبودنش  نگذشته بود... من الان میفهمم مادر  که تو وقتی  میگویی  انگار  کسی  از پشت یکباره بغلم  میکند چه حسی  داری..مادر  تو و او با هم عشق بازی  های مادر و پسری  خود را دارید  هنوز ..تو و او هنوز  شب ها  دست در  دست هم میخوابید ..من از  لبخدنی  که قبل از  خواب میزنی  فهمیده ام این را.

میدانی  مادر  وسط  نوشتن این متن بیست بار بلند شدم و الکی  آب  خوردم تا کسی  نفهمد دارم از غصه میمیمرم امروز.. هی راه رفتم و  هی در کشوهای  میزم الکی  دنبال خودکار و مداد گشتم تا این بغض  لعنتی برود پایین و  همان جا خفه شود برای خودش..تو اما مادر ..وای  مادر  که وقتی  یادم می اید تو هم روزهای  من رابا پسرکت داشتی   آتش  میگیرد دلم. خدا چقدر با تو بازی  میکند آخر..پسرک دوست داشتنی ات در  مرز پاکستان  وسط آنهمه نا امنی  سربازی  اش را گذراند و  اب  از اب  این روزگار تکان نخورد و یکباره وقتی یک عصر  زمستان رفت تا شب  کنار  تو برگردد و با خنده ها و شوخی  هایش که عاشقشان بودی  باز هم با هم زندگی را مزه مره کنید...رفت و  دیگر برنگشت..مادر  من از بازی  این روزگار میترسم.. از  اینکه یکباره همه خوشبختی  های  ادم به چشم به هم زدنی ناپدید شود آنگونه که انگار هرگز  نبوده است..مادر .مادر  .. برای  همین میفهمم حس  پشت دعاهایت را  وقتی  برای  همه ما دعا میکنی و میگویی الهی همیشه با عزیزانتان بمونین و زندگی  کینن...مادر  تو عزیز ترین  عضو خانواده ام هستی. من هم ارزو میکنم تو هم با عزیزهایت بمانی  تا هر وقت که خدا میخواهد و  با بودنت باز هم این  روزگار مادر دق بده   را  جلوی  خودت از  پا  در آوری...

تسلیت میگویم به تو مادر..به خاطر  5 بهمن ...5 سال نبودن سپهر..پسرک دوست داشتنی  خانه امان

و تبریک میگویم به تو مادر..به خاطر صبوری های برآمده از ایمان قوی ات  و 5 سال فشردن گلوی بغض  در دستانت...

  ولی  اگر  نگویم این را میمیرم :مادر  جای  من هم گریه کن امروز بر مزارش .. دلم سخت تنگش شده است...سخت...