خیال روی تو در هر طریق همره ماست...

یه وقتایی تشنه ای..تشنه یه چیزی که کافیه به دستت بدن و اونوقته که  از  تب و تابش  میفتی...اونوقته که برات مثل یه کتاب باز  میشه و دیگه شور و اشتیاق  ادامه دادنش رو نداری..چون دیگه تازگی نداره برات..فصل آخرش  رو همون اول خوندی.. دیگه هیجانت مثل خامه رو بستنی تو تابستون آب میشه و  میریزه و نه خنکی به تنت میده و نه برات دلچسبه...بعضی رابطه ها اینجورین..بعضی  دوست داشتن ها تا به رسیدن میرسن تموم میشن..بعضی  دوستی ها هم...

ولی یه وقتایی هم هست که تشنه ای.... تشنه یه چیزی که کافیه به دستت بدن و اونوقته که مثل یه شربت خنک تو ظهر  تابستون تمومش رو سر میکشی و حس  لذت و خوشی میدوه زیر پوستت و اشتیاقت بیشتر و بیشتر میشه..اونوقته که دیگه همه تب و تابت تبدیل میشه به خواستن بیشتر ..آخه تا الان که نمیدونستی طعمش چیه..مزه اش چیه..اصلا چطوری  میلرزونه قلبت رو..تو فقط  میخواستی  داشته باشیش و حالا با همه وجودت میخوای بیشتر و بیشتر مال تو باشه...بعضی رابطه ها اینجورین....بعضی  دوست داشتن ها  همین که به رسیدن میرسن تازه انگار شروع میشن..از  تنت میرن بالا..دورت میپیچن و بیشتر و بیشتر آرزوی  بیشتر داشتنشون و همیشگی بودنشون رو میکنی...

رابطه من و شادی هم همینطور بود...همیشه منتظر خبر بودم ازش..همیشه تشنه شنیدن صداش..دیدنش... حتی به عکسش هم راضی بودم ..دلم میخواست بدونم این دوستی 15 ساله که 12 سالش به دوری  گذشت و ندیدن..... و سه سالش مثل تراش روی سنگ حک شد توی حافظه من و موندگارتر از هر  خاطره ای شد بلاخره منو به کجا میبره با خودش...و اون روز رسید..از قبل قرار گذاشته بودیم جمعه  ۱۱ اردیبهشت صبح ساعت 9  به من زنگ بزنه...ساعت رو برای  8 صبح کوک کردم و از وقتی چشمام رو باز کردم یه چشمم به تلفن بود و یکی به ثانیه هایی که با سماجت  کامل هیچ میلی به رد شدن و عبور از  حافظه ساعت انگار نداشتن...دلم شور میزد..از  اون شورهای  شیرین..از  اون هیجان هایی که باید کسی رو عمیق دوست داشته باشی  تا بفهمی چی میگم...و بلاخره زنگ تلفن مثل خوشنواترین موسیقی  ملایم و  رخوت انگیز به صدا در اومد.پریدم..رفتم..دویدم..نه پرواز کردم و وقتی گفتم الو..شادی جان ..خودتی....صداشو  شنیدم که منو مثل همه اون سال ها میخکوب کرد..پر از انرژی ..پخته تر شده بود صدا ولی شیطنت همون چشم های سیاه رو از فاصله دو قاره به راحتی میتونستم ببینم.. و گفت : .نه!! شادی کیه؟  پس لابد عمه خانومتم.....خودش بود..همونطور  شوخ و شاد و ساده...همونطور بی ریا...اشک ها مرو به زور ابخند های از ته دلم پشت دیوار چشمام نگه داشته بودم..چقدر مظلوم بودن این اشک ها که حتی به وقت ریختن هم باز زندونی من بودن و نمی خواستم لحظه ای خوشی  حرف زدن با بهترین دوست مرو از من بگیرن...گفتم و گفت..خندیدم و خندید... آه کشید و اه کشیدم... دلداریش دادم و دلداریم داد... مسخره کردیم... دنیا رو..زندگی رو ...قصه عجیب  این فاصله ها رو...و اونوقت بود که اون شربت خنک رفت زیر پوست همه تابستون های بدون شادی ....همه بهارها و همه  25 خردادهایی که روز تولدش بود  و شادی نیود کنارم....از معرفت میگفت..از  اینکه بعد از اینهمه سال اینهمه اشتیاق من کشت اونو از خوشحالی..از اینکه اون هم غافل نبوده از یاد من و همه دوستا و خاطرات دخترک هایی 17-16 معصوم و پاکی  که بزرگترین خلافشون مزاحم تلفنی بود و بعد از ترس و دلهره لبریز شدن دل های  کوچیکشون...از سادگی اون سال ها ...از شیطنت هایی که انگار هیچ وقت قرار نبود تموم شه ولی چوب زمونه سر به راهشون کرد و دخترک های شیطون و شاد رو تبدیل کرد به خانم هایی متین و اروم و موقر...هر چند ته دل همشون هنوز اون چشمه ها میجوشید و شیطنت ها میکوبید خودش رو به در و دیوار  دلشون...ولی  انتظاری  که ازشون میرفت چیز دیگه ای بود و اونی که دلشون میخواست یه چیز دیگه..آره خب ..اعتراف میکنم من  تو همه این سال ها خیلی آدم تر شدم..منی که  دفتر  جوکم و برگه هام که روش  حداقل صد تا جوک ناب و ترکوننده!! داشتم و فقط  از هر کدوم یه کلمه کلیدی نوشته بودم که یادم باشه قضیه اش چی بود حالا توی کیفم لیست خرید هام رو با خود مییردم و توی  گوشی همراهم نه شیطنتی هست..نه جوکی ..نه خنده ای ....من خنده ها م رو نکشتم..فقط قایمشون کردم....زندونیشون کردم..منظورم خنده هایی 17 سالگیمه...من خنده هام الان از  جنس سی سالگی شدن...این ها رو هم دوست دارم  و برای زنده بودن همین ها تلاش میکنم زنده باشم...من دلمرده و خسته نشدم شادی....من آروم و موقر  هم حتی نشدم..فقط  جنس  خنده هام و جوک هام  12 سال بزرگ تر شد...دیدی پوست بچه ها رو توی سه سالگی..مثل برگ گل میمونه ..ولی یه پوست جوون  20 ساله هر چی قشنگ و مخملی باشه باز هم به لطیفی و ابریشمی اون پوست سه سالگی  نمیرسه ...دو تاش قشنگن...دوتاش  لطیفن ولی من دلم  همون جنس رو میخواد هنوز...

و شادی گفت و گفت و گفت ..ومن شنیدم و شنیدم و شنیدم...یه چشمم به عقربه های ساعت بود که مثل دو عاشق بی قرار دنبال هم میدویدن و به هم پیچ میخوردن و یک چشمم به صفحه تلفن...

شادی هنوز اونقدر رک و بی ریا بود که هیچ چیز نمیشد بهش گفت ...نمیذاشت من بهش زنگ بزنم ..میگفت اداهای ایرونی رو میشناسم و تعارفات مسخره  خودمو ن رو بلدم صمیم خانوم...پول ها ت رو جمع  کن برای بچه کم نیاری!!!!و من هیچی نداشتم به این دختر بگم...وقتی بهم گفت  هر وقت رفتم پیش امام رضا برای شادی هم دعا کنم..بری اون و سلامش رو برسونم به امام رضا دلم یه جوری شد..هی دختر ....هی صمیم ......تو کجای این دنیایی ؟. شادی نه دینش دین توست  و نه ادعاش سر به فلک گذاشته مثل خیلی از آدم هایی  دور و برت..ولی ببین چجوری  حرمت امام رضا رو داره..چطوری دل به دعاهای تو میبنده و از انرژی بیکران این دعاها  خودش رو بی نصیب نمیکنه....وایییی شادی که وقتی بهت میگم تو همه چیزت تک و خاص خودت بود نگو  نه....نگو من عادی بودم تو خیلی خوب بودی....شادی من خوب نبودم..من خوبی های تو رو میدیم..فقط  همین.

راستی شادی! اسم اون دخترک زیبای میز اول رو یادم اومد..نافله..اسمش نافله بود....شادی آزاده رو هم دیدم..عکسش رو....خیلی خوشگل شده ...توی همون دانشگاهیی که گفتی داره درس میخونه و من از تو سایت  همونجا خودش و عکسش رو پیدا کردم.شادی ... سارا و افشینه هم برات سلام رسوندند..اونا هم تو رو هنوز پر رنگ به یاد  دارن و همه برای خوشبختی ..برای  امتحات بوردت....برای  زندگی قشنگ تر و شادترت ( شادی ! حتی برای  شوهر کردنت قبل از  ۹۰ سالگی!!!!!!) دعا میکنیم...شادی تو بخشی از گذشته شورانگیز منی...ممنونم که بهم فرصت دادی به بزرگترین حسرت همه این سال هام برسم و برام دیگه حسرت نباشه... بشه یه تکرار زیبا و همیشه تازه...ممنونم شادی ...ممنونم.