آمد.....

و امروز.....پانزدهم مرداد .......

عشق رنگین کمانی میشود در زندگی من.....رنگین کمانی هزار رنگ....

سالگردت مبارک ای عشق........قدم بگذار بر چشمان منتظرم........

که منشور هزار رنگ احساسم ارزانی تو باد .....

.

.

.

فقط دو روز دیگه........

  15 مرداد ،چهارمین سال زندگی  زیر یک سقف امن و آروم من و توست.....چهارمین سالی که من  و تو  توش  خیلی بیشتر از چهار سال  بزرگ شدیم و رشد کردیم... دغدغه های کوچک و حقیرمون بزرگ و بزرگ تر شد و آرامشی که از بودن با هم داشتیم پر رنگ تر از سال های قبلش  ... میدونی الان که به این سال های هر چند کوتاه ولی  پر ارزش  زندگیون نگاه میکنم  و میبینم که ما حتی چهار بار که دروغه ولی ده بار  هم با هم دعوا نکردیم دلم لبریز میشه از خوشی ...از حس اعتماد...از حس تشکر از خدا و بعد از تو ....از تویی که هر چند آروم بودن و  کم حرفیت اوایل برام  عجیب بود ولی  بعد ها فهمیدم پنجره چشم های مهربونت دنیا دنیا حرف دارن برام و من در خاموشی و سکوت فقط  نگاهشون میکردم و با چشم هام جوابشون رو میدادم....

میدونی علی! تو به من یاد دادی که دنبال یه تکیه گاه نباشم ...تو بهم تکیه گاه بودن رو یاد دادی... و من یاد گرفتم  زنها گاهی  لازمه که مردشون رو از دیدی دیگه  که تا حالا نداشتن نگاه کنم...تو بهم یاد دادی میتونم روی خودم بیشتر از قبل حساب کنم چون  کسی مثل تو وقتی روی آدم حساب میکنه معلومه که طرف خیلی ارزشش رو داشته.....من هم چیزای کوچولویی بهت یاد دادم ......و تو یاد گرفتی که ناراحتیت بیشتر از پنج دقیقه حق نداره جای منو توی دلت تنگ کنه و حضور من توی قلبت همه ناراحتی ها رو با لگد مینداخت بیرون و تو به این  بزن بهادری من حتی توی قلب خودت هم میخندیدی و کیف میکردی.... و ما با هم  یاد گرفتیم که وقتی پریشون میشیم از بد حادثه روزگار ، دستامون رو تو هم قفل کنیم تا خدا ببینه ما همدیگه رو داریم و به این عشق و با هم بودن  رحم کنه و نذاره  دلمون از اونهمه حس قشنگ  خالی بشه و روحمون از  تازگی و  موندگاری بی نصیب....

یادته علی!!! اون روزایی که من چند ماه بعد از عروسیمون داداشم رو از دست دادم یادته که گریه نمیکردم ...یادته که حتی نذاشتم تو تصویر شکسته شده منو ببینی ؟ یادته بازم آرایش میکردم و خیلی عادی رفتار میکردم؟ یادته به بهانه اینکه  تو غذای  روز دوم که باباتوی خونه داد رو دوست نداشتی  منو مجبور کردی بدون اینکه کسی بفهمه بریم بیرونو در حالیکه فقط دو روز  از نبودن سپهر میگذشت لقمه لقمه غذا تو رستوران بذاری دهنم و بگی و انقدر بگی تا من دوباره بخندم و تو بگی ای جاننننننننن!!! خندیدی دوباره!  صمیم !انقدر زشت میشی وقتی بغض میکنی!!!!!دماغت چین میخوره مثل گوریلا!!!!! و من خوردم لقمه های تو رو و خون گریه کردم توی دلم  و خندیدم و نذاشتم  فک کنی  بی فایده بوده اونهمه تلاشت....که برام خیلی با ارزش بود.... و روزهای بعدش من بودم و دست های مهربون تو که محکم منو بین خودشون میگرفتن و تو گوشم میگفتن تو خیلی قویتر ازاونی که فکر میکردم هستی دختر!! خیلی این روحیه و قوی بودنت رو دوست دارم  و من باا ین باور واقعا رشد کردم و آبدیده شدم و قوی تر شدم  و بعد از مدت کوتاهی  این من بودم که با روحیه بالایی که مهربونی های تو بهم میداد به صبا و مامتن روحیه میدادم و میخندوندمشون و حضور سپهر که دیگه نبود تو خونه ما کم رنگ که هرگز! بلکه پر رنگ و پر رنگ تر میشد .......چون کسی اونو فراموش نمیکرد فقط نبودنش رو تاب میاوردیم و صبوری میکردیم......

میدونی علی! الان که اون  بی شکیبایی دوره تموم شده برام میفهمم که تو منو به زندگی عادی برگردوندی و نذاشتی غرق شم توی  قصه هایی که شبا برای سپهر میگفتم و گریه میکردم پا به پای خودم...... تو نذاشتی من خورد بشم زیر بار  سنگین اون درد ..تو خم شدی و بار رو روی دوش خودت گذاشتی و منو روی دوش خودت و دوش غصه گذاشتی  تا از نزدیک ببینم  موندن تو اون شرایط به نفع روحیه ام نیست ......تو اون روزایی که شاید فقط  دو تومن تو جیبت بود بیشترش رو به من میدادی و وقتی نمیخواستم بگیرم  الکی میگفتی بگیر بابا!!! تو شرکت گاو صندوقم!!!! پر پره!!!و من اول نمیفهمیدم همه اینا بایت این بود که یه بار بهت گفته بودم بی پولی برام حس نا امنی و  بی اعتمادی به خودم برام میاره.......اینا که مالیه پسر!!بذار برم سراغ اون خوب خوباش...اون روزایی که پروانه میشدی و دورم میچرخیدی...اون شبایی که نی نی میشدم و تو مامانم میشدی و من به زور میخواستم می می بخورم و تو میگفتی نداره لا مصب!!!!! عجب بچه برغاله ای گیر ما افتاده!!!!! و خنده پر صدا و کشدار من بود که به وحشت مینداخت تورو که الانه صابخونه بیاد و در بزنه و مثل اون دفعه بگه...شرمنده...این دیوارا یکم نازکه...صدای تلویزیون ما!!!!!! مزاحم شماست فک کنیم......اومدیم عذرخواهی کنیم ... و وقتی رفت من و تو محکم زدیم رو پیشونیمون و تصمیم گرفتیم آروم تر و بی سر و صدا تر....زندگی کنیم!!!!

یادته اولین چشمکی که توی کلاس بهم زدی و من یه آن گیج شدم و حتی اسم خودمم یادم رفت؟ یادته بچه ها‌(مردان گند بالای سی سال!!) وقتی ازم تو کلاس سوال میکردن و من  اتفاقی  چشمم به تو می افتاد که بانیش باز و یه چشمک کوچولو و تیز  با عشق بهم نیگا میکنی به تته پته میافتادم ووبچه ها میخندیدن که چی شد خانوم؟ واتز رانگ  وید یو؟ و تو میگفتی

  Every thing is wrong with her today!!!!!! و من سریع خودمو جمع وجور میکردم و میگفتم  علی!! این کیدینگ!!! دن وری! ناتینگ ایز  رانگ!!!! و تو دلم میگفتم خاک بر سرت که اینقدر  رایت و رانگ  کردن برات  و بهت خندیدن!!!!!! یادته بچه پر رو؟!!!! و وقتی بعدها ازت پرسیدم تو همیشه اینقدر بی ادب!!!! و پر رو بودی میگفتی  نه!!! ی تو کلاس تو  مجبور بودم پر رو باشم تا نفهمی  عشقت داره داغونم میکنه لا مصب!!!!! و من حیرون از اینکه چرا زودتر نفهمیده بودم چشم های این پسره چرا اینقدر داغه؟ چرااینقدر  حضورش منو گرم میکنه و خط ممتد نگاهش روی صورتم هر جا که پا میذاره ذوب میکنه پوستم  رو و میره داخل روحم؟‌چرا نمیدونستم اینا یعنی عشق ....اینا یعنی شکافته شدن روح ما برای یکی شدن.....برای جواز ورود دادن به اون یکی دیگه تا بیاد و گوشه خونه قبلمون رای همیشه بمونه و خوب بمونه .....

علی یادته  چقدر ریاضی قویت رو سر کلاسام به رخ من میکشیدی و حافظه دن دن دنی و آلزایمری من رو به روم میاوردی؟ یادته تو تنها کسی بودی که  هوم ورکت رو نمینوشتی و بقیه رو هم شیر میکردی که بابا!!! خجالت بکشین! نا سلامتی ما همسن و سال بابا بزرگ!! این دختر خانوممیم!!! انوقت شماها هی مشق شب و تکلیف مینویسین براش  و وقتی با جسارت  ثانیه اول تو چشمام نگاه میکردی و ثانیه دومش  صورتت داغ میشد و سرت رو مینداختی پایین و میگفتی ساری میس......!!!! next time!!!!  و  من به فارس یمیگفتم این نکست تایم تو کی میرسه علی؟  و تو میگفتی  soon.........very soon  و من نیدونستم نکست تایم سون  تو  اون روزی بود که لب هام رو  توی کافی شاپ دزدیدی به دو ثانیه که اصلا نفهمیدم چی شد و برای چی شد...و گفتی  این به جای  انتقام از همه اون دفعه هایی که بهم گیر میدادی برای  ورک  ننوشته ام و من میگفتم  دیگه پشت گوشت رو دید من دیدی و تو دستم رو گرفتی و گفتی  چرا تب کردی وقتی این حرف رو زدی میس ......!!!!!؟ تو فهمیدی من حتی گفتن از نبودن با تو روهم تاب ندارم و صورتم از دروغ به این بزرگی  داغ میشد ...... و تو از حقیقتی که توی چشمام خونده بودی  مست و  پر شور میشدی و ثانیه های طولانی فقط زل میزدی توی چشمام و توی سکوت تمون اون تکالیف ننوشته رو برام مینوشتی ...نه روی برگ دفتر. که توی برگ برگ چشم و دل و روحم.....که از تو و با تو تازه عشق رو فهمیده بود و گرم میشد .....گرم...گرم....

و هنوز هم با یادآوری اولین بوسه اون لبهای مرطوب و گرم  ته دلم میلرزه...هنوز هم بعد از چهار سال زندگی مشترک و پنج سال بودن با تو  یه روزایی از اداره فرار!!!! میکنم و با هم میریم قدم زدن و تو میگی وقتی میزت رو با خودت گذاشتن جلوی اداره و گفتن تشریف ببرین ور دل همون اقاتون اینا!!!!! لاو بترکونین میفهمی در رفتن  یعنی چی!!!!و من پاس آخر وقت میگرفتم و میگیرم و خواهم گرفت تا بیشتر با تو باشم ..دست توی دست تو.....و گرم از حضور تو........تویی که با شور و عشق فراوون تموم نامه ها و یاد داشت هایی که بعد از ازدواج برات کنار گوشه خونه میذاشتم  رو جمع کردی و گبا گل های خشک و کارت های دست سازخودم هم هرو گذاشتی توی یه پاکت و دادی پست برام بیاره محل کارم..... و من دونه دونه اشون رو باز کنم و موج  خاطرات شیرین و به یاد موندنی  ادن ها منو با خودش ببره بالا و بالا و بالاتر......

و حالا بعد از  گذشتن چهار سال تمام و قدم گذاشت توی پنج سالگی زیر یک سقف بودنمون  میخوام بهت بگم تو رویای برآورده شده همه زندگی منی ..... به یاد لحظاتی که دست تو دست هم ه اینو میخوندیم.......باز هم با هم بخونیم........

Where do I begin To tell the story of how great a love can be

The sweet love story that is older than the sea

The simple truth about the love she brings to me

 Where do I start

 With her first hello

 she gave a meaning to this empty world of mine

There will never be another love, another time

She came into my life and made the living fine

 She fills my heart

She fills my heart

With very special things

 with angle songs

with wild imaginings

 she fills my soul

 with so much love that anywhere I go I am never lonely

 with her along who can be lonely?

I reach for her hand

It is always there

 How long does it last

Can love be measured by the hours in a day

I have no answer now but this much I can say

I know I will need her till the stars all burn away

 And she will be there

از کجا شروع کنم؟

برای گفتن داستانی که نهایت بزرگی یک عشق را نشان دهد.

داستان شیرینی از عشقی که عمرش از دریا نیز بیشتر است.

 حقیقتی ساده در باره عشقی که او به من هدیه داد.

 از کجا شروع کنم؟

 با اولین سلامش

معنای جدیدی به دنیای تهی من داد.

و عشقی این گونه در هیچ زمان دیگری وجود نخواهد داشت.

او به زندگی من پا گذاشت و آنرا شیرین کرد.

او قلب مرا لبریز کرد.

او قلب مرا با چیزهایی ناب پر کرد.

 با آواز فرشته ها- با رویاهایی بکر.....

 او روح مرا با چنان عشقی پر کرد که هر کجا بروم هرگز تنها نخواهم بود

 با وجود همراهی او چه کسی تنها می ماند؟؟

و هر وقت دستم را به طرفش دراز کنم

 همیشه باشد

این عشق چقدر میماند؟

مگر عشق را میتوان با ساعات یک روز اندازه گرفت؟

 من هم اکنون هیچ جوابی ندارم

فقط همین قدر می توانم بگویم که...

 میدانم به او احتیاج دارم تا زمانی که ستاره ها می درخشند. و او آنجاست . . .