به پاس همه خوبی هایت......

۷ فروردین روز تولد منه و امشب همون شبی بود که یکسال منتظرش بودم و به زیبایی تمام برگزار شد و توهم کنارم بودی پس  میخوام برای تو بنویسم و پست تولدم رو بهت هدیه کنم.

خیلی وقت بود که میخواستم پستی مخصوص تو بنویسم مخصوص تو و برای تو.میدانی! آدم هایی مثل تو خیلی کم این روزها پیدا می شوند.آدم هایی که هر چند روزگار بر خلاف میلشان جاری بوده ولی هرگز ماهی های دیگر را کنار آب نمیتوانند در حال جان دادن ببینند و هرگز کاری نمیکنند که جریان بی رحم آب ماهی کوچک و بی پناهی را حتی لحظه ای خارج از اب پر از اکسیژن حیاتش بیاندازد.میدانی وقتی به دست های کار کرده و پوسته پوسته شده ات نگاه میکنم  و میشنوم  تمام آن سال های سخت چقدر در رنج زخم زبان های مادر شوهرت بودی و حالا پس از چهل و چند سال زندگی مشترک هنوز مادر شوهرت را (خانم گل)) صدا میکنی و روبرویش دو زانو مینشینی و با اشاره دستش  تنهایش میگذاری که یعنی برو و الان میخواهم تنها باشم.وقتی فکر میکنم این پیرزن چروک خورده و مچاله شده دیگر ابهتی ندارد که اسمش را ترس بگذارم از خود میپرسم پس چرا اینهمه صبوری میکنی و درد دلت را برای یکبار هم که شده پیش مادر شوهرت بر زبان نمی آوری و حتی نمیگذاری کسی نازک تر از گل به گل بوته خانم تو بگوید.آن وقت است که   با خود میگویم مگر میشود به تو جز  به دیده احترام و تحسین  نگاه کرد؟ نه! خودت بگو !آیا میتوانم همه آن صبوری ها و احترام ها را ببینم و اندکی فقط اندکی  از تو درس زندگی نگیرم؟.تو علیرغم همه آنچه که در مورد نخندیدن ها وعبوس بودن هایت شنیده ام هرگز جز با لبخندی به شیرینی شکر و زیبایی گل در را برویم باز نکردی.چه ساعت ها که مرا کنار خود نشاندی و برایم ناگفته های تمام آن سال هایت را گفتی.نگفته هایی که حتی به مادر و خواهر خودت هم نمیتوانستی بگویی چون چوب سرزنش آن ها بود که بر پیکر تکیده ات باریدن میگرفت. تو شوهرت را دوست داری و من از هر فرصتی استفاده میکنم تا تو را وادار کنم  با کلمات زیبا نشانش دهی هر چند خودش-شوهرت را میگویم- هم میداند دختری که با اجازه برادر بزرگش راضی شد شبانه با عاشق سینه چاکش پس از خواندن خطبه توسط همان برادر بزرگ به جنگل پناه ببرد و از فردایش در کلبه ای کوچک ولی پر از عشق زندگی اش را شروع کند جز عشق و قداست آن نمیتوان اتظاری دیگر داشت.و صد البته فرزندانی آشنا با عشق در دامانت پروراندی.....

شاید خودت هم ندانی چقدر مرا سرشار از شادی میکنی وقتی با اشتیاق به لب های من نگاه میکنی وقتب برای صدمین بار داستان های محبت های بی پایان تو را در زندگی ام برای دیگران تعریف میکنم و با نگاهی قدر شناسانه فقط با تمام روحی که در چشمهایت جاری است به من نگاه میکنی و دستت را روی دست هایم میگذاری و میگویی تو برایم عزیز تر از این کارهای کوچک هستی دختر!بس کن اینقدر زبان نریز برایم!! و من نگاهت میکنم و میدانی در چشمهایم و میخوانی تشکر را در همه وجودم.

آن اوایل که با تو آشنا شده بودم  بدون آنکه حتی لحظه ای فکر کنی ممکن است من جنبه اش را نداشته باشم(یا از آن قماش آدم ها باشم) به من گفتی شیطان کوچک! محبت تو همان جلسه اول به دلم نشست و من باز هم لبریز از خوشبختی شدم.هرگز فراموش نمیکنم روزی را که به مادرم گفتی این دختر برای من هم خواهر است هم دختر هم مادر هم پدر و هم محرم و همه کس وکار من است و من برق شادی را در نگاه مادرم دیدم و دیدم چگونه در خود نمیگنجد و گفت شما خود آنقدر مهربان هستید که وظیفه دخترم بیشتر از این حرف هاست!میدانی! در این دنیایی که مادرانش اگر چه نباید بگویم همه ولی میگویم بیشترشان فرزند خود را روی چشم میگذارد و مال دیگری را زیر پا تو یک جواهری.من تمام آن بارهایی که مخصوص من و همسرم جداگانه در ظرفی کوچک برنج و قورمه سیزی میپختی و یواشکی وقتی میدانستی هنوز سر کار هستم میدای شوهرت (همان مرد مهربانی که خوبی هایش را از همه اطرافیانتان  هزاران بار شنیده ام) بیاورد  روی گاز خانه ام بگذارد و برای اینکه حتی یک درصد هم در آینده منت دخترت روی سرم نباشد از او هم پنهان میکردی بزرگواری هایت را ...و تمام آن بارهایی که سبزی تازه باغچه ات را برایم میچیدی ومیفرستادی  و یا در میهمانی هایم نمیگذاشتی ماست بخرم و  ماست خانگی وخوشمزه خودت رابرایم میاوردی بدون اینکه حتی انتظار داشته باشی قاشقی غذا از غذاهای میهمانی ام برایت بفرستم یا تو را هم دعوت کنم که اگر هم میکردم نمی آمدی و بزرگوارانه میگفتی  وقت زیاد است راحت باشید ...... من تمام آن بارها برای سلامتی تو و سالم ماندنت دعا کردم و خدا را شکر کردم که  تو را دارم تو را در کنار پدر و مادرم و گاهی حتی شاید کمی خیلی کم بالاتر از آن ها میگذاشتم چون تو وظیفه ای نداشتی و من فرزندت نبودم تا از سر مهر مادری خودت را اینگونه فدایم کنی. میدانی من هم گاهی حس میکنم با تو که هستم گذشت زمان را نمیفهمم.من هم چنان غرق بودن با تو میشوم که یک لحظه  سرم را بلند میکنم و میبینم همسرم با لحنی شوخی میگوید این حرف های شما دو نفر پس کی تمام میشود؟ و تو میگویی باز ما دو دقیقه نشستیم و این پسره سر رسید!!!!! و به من چشمک میزنی و  میخندیم.در این دنیایی که حرف زدن از عشق  و مهربانی باعث میشود عده ای خیال باف و رویا پردازت بخوانند من تصمیم گرفتم از تو بنویسم.... از تو که جواهر من هستی......مشوق من هستی درهمه زندگی ام و دعاهایت دلگرمم میکند و لبخند هایت امیدوارترم.

میدانی چرا اینهمه رشک انگیز وار !! با من خوبی؟ چون من به تو فرصت دادم آن کسی که همه عمر دلت میخواست باشی بشوی برایم.من بدون هیچ پیش داروی و زمینه ذهنی تو را به دنیایم راه دادم و اعتمادت را جلب کردم و نشان دادم ارزش اعتماد و محبتت را دارم.من حتی اگر از خواهر خدم هم گله ای در دلم باشد فقط به تو میگویم و حتی ممکن است رویم مشود به همسرم بگویم و تو همیشه با مهربانی اول به همه درد و دل هایم گوش میکنی  و بعد میگویی عزیزم! شما فقط دو تا خواهر هستید نه صد تا! نگذار این دل چرکین بودن ها  تو رااز او دور کند و به شوهرانتان فرصت دهد پشت سر خواهر دیگر حرف بزنند و بعد شماره خواهرم را میگیری  و پس از حال و احوال پرسی گرم گوشی را به من میدهی و با اخم میگویی دیگر نشنوم! و من با مهربانی که ازر تو یاد گرفته ام در تمام این مدتی که با تو بودم با او نیز  گرم و مهربان صحبت میکنم و همان ذره غبار را هم از دلم بیرون میکنم چون تو با کینه مخالفی و همیشه میگویی ذره ذره این غبارها ست که قلبت را می پوشاند و وقتی به خودت میایی زیر سنگینی نفرت له شده ای!

چقدر خوشحال میشوی وقتی با غذا. کیک یا دسری که خودم به شوق شنیدن تعریف های بی پایانت دوان دوان برایت میآورم  از راه میرسم و تو با افتخار به همه میگوییکه من غذاهای  هر روزه را هم چنان آب و تاب میدهم و تزیین میکنم که آدم هوس مسکند ظرفش را هم بخورد! و من غرق غرور میوشم از داشتن تو.میدانی! هرگز فراموش نمیکنم صدایت را آن روز که در اتاقت تلفنی داشتی با دوستت در شهر دیگر صحبت میکردی و به او میگفتی نمیدانی خانم سرهنگ!که اگر این دختر با من و در زندگی من  نبود من دیوانه میشدم زیر بار زندگی و بودنش و خنده ها و شیطنت هایش مرا امید میدهد و بعد کمی آرام تر گفتی باور کن گاهی فکر میکنم از دختر خودم هم بیشتر دوستش دارم! و من یواشکی آمدم پشت در اتاقت و یکهو پریدم داخل و یک پخخخخخخخخخخ بلند گفتم و تو دستت را روی قلبت گذاشتی و گفتی اوههههه اوههههه نمیدانی تازه مرا سکته هم میدهد و فالگوش هم میاستد ورپریده بلا نگرفته!!!! و غش غش میخندیدی و من یک آن با خودم میگفتم  یعنی این همان هیولایی است که بعضی ها از تو برای خود میسازند و براساس آن سرمشق   خط یعدی را جلو میروند؟

یادت هست آن روزی که زنگ زدی وهنوز سلام نگفته بودم گفتی چیزی شده دختر؟ و من هر چه کردم نتوانستم از تو پنهان کنم وپس از مدتی اصرار از زیر زبانم کشیدی که همسرم قصد دارد خانه ای که ثبت نام کرده بودیم را بفروشد و وقتی شنیدی که همسرم  انقدر برایم عزیز است که هیچ نگفته ام به او و دارم میگذارم تصمیمش را اجرا کند  چون توان دیدن ناراحتی اش را ندارم به فاصله یک ساعت بعد  خودت و شوهر مهربانت آمدید خانه امان و صدایت را روی شوهرم بلند کردید که مگر این دختر بی صاحب است که  هر بلایی!!! میخواهی سرش میاوری و حالا که پدر و مادرش او را به توسپرده اند مگر ما مرده ایم که تمام پس اندازتان رامیخواهی به باد دهی و حتی صلاح مشورت هم  با کسی نمیکنی و بعد شوهر مهربانت فردای همان روز  با پاکتی پر از پول آمد خانه مان و گفت قرض کرده ام برایتان.هر وقت داشتید بدهیبد و تو هم گفتی دختر! نبینم دیگر تنهایی کنج اتاقت بنشینی و ماتم بگیری ومرا بی خبر بگذاری! و شوهرم فقط نگاهم کرد و گفت خوششششششش به حالت! خیلی پشت تو هستند انگار! و  وقتی شما رفتید مرا بغل کرد و گفت تو چرا این ها را بهخودم نگفتی عزیزم و من آرام گفتم وقتی دارم بال زدن هایت را در قفس میبینم چطور بگویم راضی نیستم و همسرم مرا محکم تر به خود فشرد و من فقط گفتم باور کن نمیخواستم بهشان بگویم ومثل همه این ما هها و سال ها  قانون زندگی مان ((خوشی مان برای خودما ن و   مردم اما  غممان فقط  برای خودمان باشد)) را رعایت کردم ولی او زیرک تر از من است وحتی صدایم مرا لو میدهد و بعد پشت سر تو گفتم انگار از پشت تلفن هم مرا میبینی و صدایم را نگاه میکنی.....

.

.

.

.

.

.

.

.

و حالا امروز که روز تولد من است و دیشب که به میهمانی کوچکم آمدی و مرا غرق شادی کردی با هدیه های مهربانی ات برای تو این پست مخصوص را میگذارم هر چند میدانم هرگز  آن را نخواهی خواند چون تو سواد نداری ولی  میخواهم همه بدانند تو خیلی بیشتر از علامه های دهر این دنیای کوچک معرفت و محبت داری و در انتها فقط میگویم: مامان جون عزیزم!مادر  شوهر مهربان و دوست داشتنی من! عزیز من! بیشتر از رشته های سپید مویت که به اصرار من رنگ میکنی تا زیباتر شوی دوستت دارم و از خدا میخواهم تا من زنده ام حضور گرمت کنارمان باشد و محبت های  بی پایانت را بتوانم جبران کنم چون من وتو معتقدیم  زندگی آن حقیقتی  است که خودمان میسازیم نه آنچه همه دنیا در باره اش  تئوری میدهند ......

پس به پاس همه خوبی هایت یک  بوسه بر دستان مهربانت که خود خوبی و همسری به این خوبی و مهربانی  به من هدیه دادی.

                                  قربانت

عروس همیشه  شیطان و بلای تو

                                                                                                             صمیم