کامنت های قبلی محفوظ اند ....تایید خواهند شد .
چند شب قبل پسرک رو خوابوندم و خودم هم خواستم بخوابم که یکهو یاد یک چیزی افتادم که تو کمد گذاشته بودم.رفتم سر وقت کمد زیر کتابخونه .اونجا نبود .چشمم به ردیف آلبوم ها مون افتاد . بی اختیار باز کردم ...اولین آلبوم .. عکس های روز محضر ..شب عقد ..مراسم مهمانی خودمونی بعد از عقد منزل همسری ...چقدر بچه سال بود قیافه اش ..چقدر کشیده بوده ...چقدر الانش رو بیشتر دوست دارم با موهای نقره ای کنار شقیقه اش ..همسری عکس ها رو به ترتیب زمانی و یا مناسبتی گذاشته بود . همیشه دقت و سلیقه اش رو دوست داشتم در این چیزها .رسیدم به عکس های مسافرت در آلبوم بعدی ..کنار مقبره حافظ ... کنار حوض ماهی ...چه روز به یاد موندنی ..چه اتفاقات خنده داری در اون سفر داشتیم ..عکس های دو نفره مون و من در حالی که موهای بلندم روی شونه ریخته با تمام وجودم دارم میخندم ...چه روزهای خوبی ..چه شادی های بی دلیلی ..کشتی یونانی ...شب های کیش .. عکسم با صورت عرق کرده و لبویی در حال دوچرخه سواری نصفه شبی!! یک جوری بود عکس ها ..انگار هفت سالگی ها و بچگی هام رو نگاه میکردم ...تله کابین ..عکسی که تمام ترس من از ارتفاع رو به وضوح تمام نشون میداد .عکس های ماه عسل ... آلبوم بعدی عکس های یک روزگی پسرک ...روزهای بعدی بزرگ شدنش ... تولدهاش ... و باز هم خنده های شاد من و چشم های گرم مردی که هیچ وقت با بودنش حس تنهایی نداشتم ..با خودم فکر کردم خیلی سخته ..خیلی باید سخت باشه وقتی آدم بعد از فقدانی مثل از دست دادن عزیز یا جدایی، به تمام روزهای خاطره انگیز برمیگرده با عکس ... دلم برای همسری تنگ شد ..تو یک اتاق اون طرف تر زنده و سالم خوابیده بود . غصه ام گرفت و برای رفتگان دوستان عزیزی که میشناختم فاتحه خوندم ... همه مدل عکس اونجا بود..از عکس های افتضاح که حرص خوردم بعد از چاپشون تا عکس های زیبا که خودم رو خیلی دوست داشتم در اون عکس ...یک فاصله زمانی ده ساله رو اون شب با عکس رفتم و برگشتم ..جزییاتی یادم اومد که در وقت های عادی بهش فکر نمیکردم ... چقدر مامان فرق کرده بود ..چقدر بابا عوض شده بود ... من چطور ؟ ..و آلبوم رو بستم ..با یک حس دلتنگی شدید برای همسری .. رفتم کنارش ..عمیق خوابیده بود ...آروم بغلش کردم و بوسیدمش ...چقدر آروم آروم عاشق این مرد شدم و ذره ذره نشست این محبت در وجودم ...برای تمام سال هایی که کنار هم بودیم و فقط یک عکس و یک خاطره شده بودند دلم تنگ شد . محکم تر بغلش کردم و تو خواب و بیداری و نگاه متعجبش گفتم خیلی دوستش دارم . سرم رو روی بازوهاش گذاشتم و خوابیدم ...و به روزی فکر کردم که به آلبوم ها و آلبوم های بعدی نگاه خواهم کرد و باورم نمیشه پسرک اینقدر کوچیک بوده ... و این همه سال گذشته از این عکس ها ...
از خاطره بازی ها که در بیاییم ..میرسیم به اتفاقات اخیر . همسری یک هفته ای نبود و من منزل مامان بودم.اینترنت در دسترسم نبود . دوست هم نداشتم بنویسم چیزی فعلا .. همسری هم جاش به شدت خالی بود و من حتی دلم نمی اومد لحظه ای برم خونه ی تنها و منتظر رو، ببینم . مامان جون اینها هم نبودند . سفر رفته بودند و تنهایی من بیشتر . کلاس ها هم به شدت وقت گیر و ارائه و سمینار و اینا رو هم اضافه کنید . پسرک که مشغول عیش و نوش با بابا بزرگش بود و اصلا نمیگفت کو بابام ..کو مامانم !! شبا تو بغل اون ها قصه میشنید و بعد بغل من به خواب میرفت ... تا جایی که توان داشت خودش رو بیدار نگه میداشت و صبح هم با مامانم میرفت مهد و ظهر بدو بدو و شنگول می اومد با مامانم خونه ...روزی که همسری برگشت با دست های پر از سوغاتی برای پسرک و پر از خوراکی برای من!!! روزی فراموش نشدنی در این چند سال بود . بهم میگفت جاده بدون تو تموم نمیشد انگار .. تو نبودی که برام حرف بزنی ..که نذاری خسته شم ..که نفهمم کی رسیدم و کی راه تموم شد ..که برام شعر بخونی ..که پشت گردنم رو نوازش کنی موقع رانندگیم ..تو نبودی و من دلتنگت بودم صمیم ..خیلی .. قبلا هم گفتم همسری خیلی اهل ابراز و قربون صدقه زبونی نیست ...یکهو میبینی اومد و محکم بغلت کرد وآروم هم رفت ..این مدلی هست بیشتر .این حرفا از زبون اون خیلی ارزشمند بود برام . این بودن های همیشگی ..حس های خوبی که داشته و همش رو نمیگفته رو دونه دونه گفت برام . دو سه روز طول کشید تا دلتنگی مون برطرف بشه . واقعا دو سه روز ...تعطیلی هم بود و در کمترین فرصتی که دست می داد محکم بغلم میکرد ... با خودم فکر کردم چقدر حس خوشحالی و آرامش ساده و کم هزینه است ...چقدر راحت میشه به کسی نشون داد با ارزشترین دارایی ات هست ...چقدر فرصت ها کم اند برای این نشون دادن و چقدر همه چیز زود میگذره برای با هم بودن ...و چقدر مهمه راهی رو بری که به انتخاب ادمی برسه که این همه سال از بودنش لحظه ای حس حسرت و خسارت نکرده باشی .از اون روز ، قدر شناسانه تر به زندگی نگاه میکنم ... به بودن و داشتن چیزهای کوچیک و بزرگی که شاید تمام سال ها عادی بودند برام و یکهو وقتی نداشتمشون برای مدتی کوتاه ..دیدم چقدر ارزشمند بودند برام و هستند ...از اون روز به بزرگ شدن پسرک با دقت نگاه میکنم ...به لباس هایی که کوچیک میشن براش با عشق نگاه میکنم و سعی میکنم این روزها فارغ از این همه مشغله و مسوولیت ..کمی هم زندگی کنم ...دو شب پیش وسط هزار تا کار انجام داده ونداده ...با پسرک کلوچه گوشتی در قالب کیک یزدی درست کردیم چون قالب مافین نداشتم ..از روی دستور مجله و برای اولین بار ..پسرک قبلش بهم گفت اینا رو دوست دارم .برام درست کن مامانی جون ...یک ارزوی کودکانه و ساده ..و من کمی وقت لازم داشتم تا بشم واسطه ی برآورده شدن یک ارزوی یک آدم کوچولوی واقعی ...با کره و آرد و نیمی از یک زرده تخم مرغ و دو قاشق آب سرد و کمی نمک و کمی شکر ..خمیر درست کردم ..دادم ورز داد..با وردنه خمیر رو صافش کرد و من آروم فقط به برق چشم هاش و شادی زیادش نگاه کردم ... گذاشتم کج و کوله درست کنه ..نازک ضخیم درست کنه ...دخالت زیاد نکردم ...گذاشتم لبه های 5 تا خمیر پیراشکی روهم با لبه چنگال به هم بیاره ..یک جاهایی خمیر رو پاره کرد مهم نبود ..دست پختش رو وقتی چشیدم فهمیدم اصلا مهم نبود ...و کلوچه های گوشتی رو توی فر چیدیم و روش پنیر پیتزا و اویشن ریخت برام و پیراشکی ها رو کمک کرد تو سرخ کن سرخ کردیم ...گذاشتم ذوق کنه ... گذاشتم کمک کنه .. و همسری با رضایت و مهر نگاه میکرد که وقت ارزشمند ساعت 5 تا 9 شب رو به جای نشستن و به کارهای مهم رسیدن ..به مهم تر ین کار اختصاص دادم :مزه کردن زندگی با خونواده کوچکم ....با آدم های مهم زندگیم .
وقتی یک ذره فکر میکنم میبینم زندگی واقعا همین هاست ..بدو بدو کردن ها ، خاطره ای درست نمیکنه واسه آدم ...من وقتی میخوام به چیز خوشایند فکر کنم خاطره یک عصر بارونی که با همسری چای گرم و سوهان تازه ی قم خوردیم میاد تو ذهنم ، نه ساعت هایی که نشستم پشت میزم و خوندم و خلاصه کردم و نوشتم یا غصه خوردم و فکر کردم و آه کشیدم ....وقتی کمد لباسم رو باز میکنم و به لباس هام نگاه میکنم یاد تولدها و خنده ها و شادی هام می افتم اول ...وقتی به کودکی های پسرکم فکر میکنم یاد شییرین حرف زدنش ..زیبایی کودکانه و معصومیت چشم هاش ..بامزه بودن و صورت نرم و سفیدش می افتم نه یاد گریه ها و مریضی ها و شب بیدار خوابی هایی که داشتم در اون دوران ..یاد بچگی های خودم که می افتم بخش پر رنگش برای من بازی ها و شادی ها و اتفاقات خوشایندش هست ... پس اون همه غصه و مشکل و درد و مساله ای که تو زندگیم بوده و هست کجا رفتند؟ چی شدند ؟ چرا اون ها حاضر آماده در ذهنم نیست که خودش رو جلو بندازه موقع خاطره سازی ..؟ مغز لذت طلب و شادی پسند من ( و همه ی ما) هست که اون ها رو اول میفرسته به بخش یادآوری خاطره ...و تلاش من برای پر رنگ نگه داشتن شادی ها و بستن پرونده های غمگین در ذهنم هست که کمکم میکنه حس کنم زندگی خوبی داشتم همیشه ...آرامش داشتم و باز هم به فکر تجدید و تکرارش باشم ...خلاصه براتون بگم که این روزها یک لحظه می ایستم و یک نفس عمیق میکشم و یک لبخند کوچولو میزنم و دوباره راه می افتم ...مثل نوشیدن یک جرعه چای داغ در هوای سرد ...و در همین فاصله ی کوتاه، زندگی میکنم ...زندگی رو بو می کنم ...و مراقب خودم هستم تو کوچه پس کوچه های فرعی زندگیم گم نشم یه وقت ...مراقب خود خودتون باشید و زندگی کردن هایتان شادمانه و مستدام بادا...
انقد دلم برای نوشتنت و برای این زبون شیرینت تنگ شده بود که با این چیزی که الان نوشتی واقعا اشک به چشمام نشست که خدایا شکرت که صمیمو دارم که گاهی یادم میاره چقدددددددددددددر خوشبختم و گاهی از کنار این خوشبختی میگذرم بدون اینکه مزه مزه ش کنم. خیلی دوست دارم صمیم جون خیلی
مرسی صمیمم.
دلم حال اومد...حالم به شد.
سلام .من یه خواننده خاموش هستم که هیشه با عشق نوشته هاتون رو دنبال می کنم.فکر کنم به خوندن مطالبتون معتاد شدم . سلامت و پیروز و سربلند باشید.