می روم با خودم قدم بزنم...

رفتم داخل ارایشگاه. پرده های  پرتقالی  نرم و نازکش  رو  با دیوارهای  ملایم و  خانم خوش برخورد و  همکار  خوشگلش خیلی دوست دارم... فقط  اصلاح ساده می خواستم. ابرو و صورت ..بعد دیدم  یک خانمه نشسته و   رو موهاش رنگ هست ..دلم خواست ..هوس  کردم. به ساعت نگاه کردم..خب  پسرک که پیش  پدرشه و بهشون هم گفتم به من زنگ نمی زنید و  ارامش  من رو به هم نمی ریزید ..امروز  عصر  مال خودمم..(  جانم چه قاطع ) به خانمه گفتم من هم رنگ  می خوام..یک ساعت بعد  که از  در ارایشگاه بیرون اومدم  انگار  بال بال میزدم برای خودم..خوشحال بودم..بوی  خوب  شامپو و رنگ بینی ام رو نوازش  می داد ... رفتم برای  خودم توی  مغازه ها گشتم...برای  خودم گل انتخاب  کردم ولی این بار  نخریدم!! همین که از بین اون همه گل فکر  کردم الان صمیمم کدومش رو دوست داره خودش  خیلی  خوب بود. بعد رفتم لابلای  لباس ها چرخی زدم و  برای هدیه تولد  صبا یک لباس  خریدم.. حالا دیگه توش  جا نمیشه دیگه به خودش  مربوطه!!! لباسه خوشگل بود..یاد این افتادم که چقدر برای مامانم که کشیده و قد بلند هست راحت میشه لباس  خرید  و اونوقت من و  خواهرم  تو گرد شدن مسابقه گذاشتیم انگار با هم..بعد یک نفر  از  پشت  دستش رو گذاشت روی  دهنم و تا برگشتم دیدم صمیم داره نگاهم میکنه اخمالود و من به سرعت  فکر  کردم گیرم که کمی!! اضافه وزن داره  این  خانم زیبا ..عوضش  کلی  چیزهای  خوب  دیگه هم داره  و کسی  حق  نداره تو ذهنش  هم  اینطور در  موردش  فکر  کنه..صمیم بهم خندید ..  خوشحال شد دوباره ...رفتم و  بین کلم ها و  کاهوها و سبزی ها چرخ زدم..هیچی  نخریدم..نه امشب  نباید برای خودم کار  درست کنم.باشه هر وقت فرصت شد ..به جلد مجله های  آشپزی دکه مطبوعاتی  نگاه کردم...به مدل های   انگشتر  و  ویترین  طلافروشی هم بادقت نگاه کردم..بعد رفتم تو سوپر مارکت و  بیسکوییت  مینوی  کرم دار برای خودم خریدم و رفتم برای  اولین بار بعد از مدت ها نون تازه و  داغ  گرفتم تا  خونه بوی  نون تازه بگیره..پسرک ماه بود توی این مدت..همسری  هم  ظرف ها رو شسته بود و  خونه رومرتب  تر  کرده بود... وارد خونه شدم و   بدون این که منتظر باشم همسر بهم بگه  خوب شدم یا نه...اصلا عوض شدم یا نه ..خودم  رو توی اینه نگاه کردم  و گفتم به به.. زیباتر  از  این  نمیشه ... خوب  من هر وقت میرم ارایشگاه این اقامون  میگن  فرق زیادی  نکردی ..من ابروهام روشن هست و  تغییر کمی  می کنه ولی  نه اونقدر  که آدم کور رنگی  نداشته باشه و نفهمه!!! 

 مدتی بعد روی  تخت دراز  کشیدم  و از  مسافر  تا تبخال رو دست گرفتم وبه عکس روی  جلدش  نگاه کردم..  بعد هم در ارامش  کتاب  خوندم و  صدای  پدر  و پسر  می اومد که با هم مشغولند و به اتاق  و حریم من هم کاری  ندارند ..  روز بسی زیبا و خوشی  داشتم اون روز ..  حالم خیلی بهتر  بود و از خودم تشکر  کردم با این  کارها ..چون لیاقت این  ارامش رو دارم..  

پ.ن. 

صمیم مو مشکی ...رنگ  پر کلاغی موهاتو دوست دارم...خودت رو هم... این بازبینی  خودت رو هم... بانو اگه برای خودش وقت نذاره کی  میخواد بهش ارامش و زیبایی بده؟ کی  می خواد بیشتر از  خودش بهش  عشق بده..؟ بانوی  من ...وقتی به خودت عطر میزنی و در  ارامش  میشینی لبه تخت و به خودت تو اینه نگاه میکنی و  لبخند میزنی بیشتر باور می کنم عشق  از   درون  تو باید باشه نه از  تایید دیگران...

هنوز  این نوشته تموم نشده ... 

  . برید به ادامه مطلب.

تعطیلات این روزها خوب  بود.به جز یک روز که نگران کننده بود..جمعه  برادر همسری  زنگ زد و صداش  از  ته چاه انگار  در  می اومد... نگرانش  شدم و فهمیدم  اصلا حالش  خوب  نیست و  از  روز قبل  کلا شدید مریض احواله..خب  تشریح ارتباطات  خاص  خونه ی اونا  برای  شما  کمی غیر قابل باور  و  عجیبه ..هیمن قدر  بدونید که ترجیح داده  فقط من ببینمش  توی اون حال و روز  و  نه هیچ کس  دیگه .. قبلا گفته بودم که ایشون واقعا ادم دوست داشتنی هست و من خیلی میخواستم فرصتی  پیش  بیاد  کمی  نزدیک تر  و غیر رسمی تر بشم باهاش .خدا رو شکر  ظاهرا امتحان هام رو پس داده بودم و اعتمادش جلب شده بود.  سریع  گفتم حاضر باشه میام دنبالش و به اولین بیمارستان رسوندمش .. خودش  همون روز یک کلینیک رفته بود و سرم گرفته بود ولی  ظاهرا افاقه نکرده بود درمان..  همسری کار مهمی داشت و ما دوتایی  رفتیم و وقتی زیر بازوش رو گرفته بودم تا نیفته از روی  پله ها ، نگاه گرم ومهربونش رو دریغ نکرد . رسمی  حرف زدن من باهاش برای  پرسنل کمی  غریب بود..مدام کنارش بودم و  موقعی که حالش  گلاب به روتون می شد ازش فاصله می گرفتم تا معذب  نباشه . کتابی هم با خودم برده بودم و تو سالن می خوندم تا بی کار  نباشم. آب  میوه  و  داروها و اینا همه رو هم گرفتم براش و برگشتیم خونه. یاد داداش های خودم افتادم...  من  واقعا تک تک افراد  خونواده ی  همسرم رو دوست دارم ..و علاقمند به وارد شدن به قلمروی شیرهای جوان!!.. 

انقدرررررررر  دوست داشت که کسی لوسش  کنه (مثل همه ی  ادم ها وقتی مریض اند )  و من خوب  متوجه شدم..سریع  براش  جای مناسب  تو طبقه ی  پدر و مادرشون درست کردم ( آخه طبقه ی  بچه هاشون جداست)  و بالش نرذم و رو انداز  خوشگل و ازش  خواستم  دراز بکشه و  براش  آب میوه اوردم و  دستور  چای  نعناع و اینا رو دادم به مامان جون  و داروهاش رو دادم خورد و  براش کمی  کته ماست  توی  سینی  خوشگل و مرتب  گذشتم و  خلاصه هر چی  بچه مون می خواست بهش  توجه کردم.بعد هم سپردمش به خدا (البته بوسش  نکردم ها ..!!!) و  گفتم میرم براتون سوپ تازه مقوی  درست کنم...به مامان جون هم چشمک زدم که اوکی  هست و نگرانش  نباشه .  عصر با یک ظرف سوپ خوش بو و تازه و  معطر رفتم دیدنش و  خدا رو شکر بهتر شده بود.  سوپ رو کم کم  خورد و من به مامان جون گفتم که تو بیمارستان باید به همه توضیح می دادم که همسرش  نیستم و فلان کار رو لطفا خودتون انجام بدید براشون ..مثلا پرستاره  بهش گفت  بند کمربندتون رو باز  کنید و به من نگاه کرد بعدش!!!  خوب  من برم باز  کنم ؟!! آخه یعنی  چی  این  حرف!! بعد  من خنده ام گرفت و  اومدم این طرف  پرده و  به نگاه متعجب  پرستار  توضیح دادم که همسر برادرشون هستم...  

آخییییییییی ..نازی .... انقدر  این بچه ( فورتی  ییرز!!) زود حالش  خوب شد ... به علی  می گم یادت رفت  بگی  مرسی  یا..؟!! خنده اش  گرفت ..میگه از شیرین  کاری  دومی  نداری  تو!!!  من : مرسی  همسرم از این همه درک ! 

خب  چکار  کنم ؟  هر بیست سال یک بار این بشر  مریض میشه ( ماشالله) و حالا  هم روش  شده به من بگه تا خدایی  نکرده  تو اتاقش رو به قبله نشه. ..ببینید عزیزانم.. اینا  پرایوسی شون  اصلا تعریف خاصی نداره بس که نامحدود و بزرگه حوزه اش . مثلا مامان این بچه های  گوگولی  اجازه نداره نیم سانت  جای  کتاب ها یا وسایلشون رو توی  اتاقشون  عوض  کنه یعنی گردگیری باید به روش های کاملا   غیر  لمسی  و فضایی  انجام بشه.. یادمه  وقتایی که من میرفتم و لای  کتاب  هاش رو حتی  می خوندم و نیشم باز  می شد!! این مامان جون دم در  نگهبانی  می داد صاحاب   اتاق  نیاد ..خو من اون موقع ها که نمی دونستم..فکر  می کردم واستاده تا من حوصله ام سر نره مثلا!! بعد روشون نمیشد به من بگن که  چه فاجعه ای  ممکنه رخ بده!! من هم که تو باغ نبودم دیگه..بعد یک دفعه من داشتم کتاب های  کتاب خونه رو با  خیال راحت بالا پایین میکردم و  شناسنامه و ایناهاش رو باز کرده بودم و به عکسش  نگاه میکردم که یکهو این برادر همسری  اومد تو اتاق ..مامان جون که   تو هال بود روی  اولین مبل نزدیک غش  کرد ..خواهر  همسری  بدو بدو رفت  تو حیاط و به آسمون نگاه کرد ..من هم نییشم باز و  یک سلام گنده کردم و به نگاه میخ برادر همسری  توجه نکردم و گفتم ای بلا!! چه کتاب هایی دارید اینجا ها... معرکه است ... چقدر  قدیمی و  تک اند ..یکهو صورتش باز شد و اینطوری شد که دو تا کارتون کتاب  گذاشت جلوی من تا هر وقت خواستم بخونم ولی یک لک روشون نیفته !!!  

یا مثلا من همیشه چشمام گرد می شد که چجوری  از  اون روز  تا این روز که من رفته ام خونه مامان جون اینا( تو عقد که بودیم) این  بسته  پفک روی  میز  خواهر  همسری  حتی  زاویه اش هم تکون نخورده..حالا اگه خونه ما بود رو هوا غیب  می شد و به میز طرف  نمی رسید!! یا مثلا  همسری  در  اتاقش رو قفل  نمی کرد وقتایی که تنها بودیم..حتی  محکم هم نمی بست مثلا... خب  من که سابقه ی مامان خودم رو توی ذهنم داشتم  واقعا  همش  یک چشمم به در  بود یک چشمم به این دهن نامزدی که حرف  میزد و  استرس  داشتم..یک بار گفتم ببین عزیز دلم خوب در رو ببند دیگه..کسی چه میدونه شاید  حواسشون نبود و بیان تو..انگار  به زبون افریقایی  حرف زدم..همسری همچین تعجب کرد ! انگار  مثلا تا حالا نشده کسی بی هوا بیاد تو اتاقش ..!!( اه اه سوسولا!!)  یا مثلا باباشون وقتی با  مامانشون  میره مسافرت  پول می ذاره کنار  میز بچه ها که اگر  اون ها تو سفر  مثلا کباب!! خوردند این ها  حقشون ضایع نشده باشه.. یا مامانشون ده مدل غذا درست میکنه میذاره تو یخچال که وقتی  یک هفته نیست و مثلا سفر  هستند ( چون بچه ها خب  کارمند و شاغلند دیگه )  چیزی کم و کسر  نباشه .. یک چی  میگم..یک چی  می شنوید ها ..  ارتباط گفتاری  در  حد دیده شدن در  رفتگی  جوراب  یک مورچه هست بین این ها.. پدر و عموهاشون هم همین طوری هستند ..خونواده ما اولش فکر  می کردند  این ها یک کلاه گشادی  سر  ما گذاشتند که این مشکل عظمی!! رو مطرح نکردند ( البته همسری خودش قبلا به من گفته بود که  تو خونه شون کلا سکوت زیبایی  حکمفرما هست!!) ولی  دیگه باور  نمی کردم.. 

من بارها به پدرم توضیح دادم که این ها با هم مشکلی  ندارند فقط   اهل حرف زدن نیستندخیلی. خب سیستمشون با ما خیلی فرق  داره ولی به هر حال اینطوری  هستند و من اگه بلد باشم و زرنگباید بتونم همشون رو دوست خودم بکنم... این بچه ها در سکوت و   اتاق های جداگانه از  هم بزرگ شده اند انگار و  تا لازم نباشه حرفی  نمی زنند با هم..برای همین من همیشه خودم  این ها رو دعوت می کنم و متکلم وحده!!!  می شم و اتفاقا الان همشون دوست دارند بیان خونه ی  ما...  یک بار که نشستیم و با مامان جون عیب یابی  کردیم من  متوجه شدم که این ها چون پدرشون اکثر سال در  ماموریت و دور  از این ها بوده و  اصولا اعتقادش اینه که  بچه به دل عزیز و به چشم خار!!( یا خوار) هست  برای همین  مثلا خیلی دست نوازش روی  کله ی  اینا نکشیده ولی جز  محبت کلامی که کمتر  دیده شه از طرف ایشون  هر جور بگید محبتش رو همین الان هم نشون میده منتهی به روش  خودش ..مثلا محاله صبح حلیم بگیره برای خودشون و برای  دو تا بچه ی  ازدواج کرده نفرسته ..یا هر روز بهشون سر  نزنه...یا وقتی کارشون گیره یک جوری  در  حد توانش  کمک نکنه. 

این چهار  نفر  هم به طرزی  جالب سکوتشون فقط برای تو خونه شون هست و  بیرون انقدررررر آدم های بامزه و  گرم و صمیمی ای  هستند که حد نداره ..اصلا من باورم نشد یک بار که  یکی از  دوستای همین برادر همسری رو دیدم ..انقدر هم حرف های بامزه و خند ه داری  میزنه که حد نداره ..البته از  بعد از سربازی یا دانشگاه این بچه ها  بیشتر  تو حوزه شخصی خودشون رفتند وگرنه خب  قبلش  در  تماس  بیشتری بودند با والدین یا همدیگه. باز رابطه خواهرشون بهتره با بقیه . و اون یکی  ته تغاری  یه که اصلا  خیلی  مورد محبت مامان و بابا همیشه بوده  م.می مونه یعنی  این داداش  خوش  تیپه  اولی که یک ذره دورتر  هست از بقیه که اونم صمیم زبل خان تو راه اورده ش تا حدی ... 

خلاصه که اینطوریاس  عزیزانم...من هیچ وقت این تفاوت ها رو به روی  همسرم نیاوردم...واقعا سوژه های  نابی هستند برای   شکستن شخصیت  یک نفر وزیر سوال بردن مدل خونواده اش!!! (  برای  ادم های  دور  از جون شما عقده ای ) ولی خب  من فقط  گذاشتم هر  چی  دلش  می خواد همسری بگه و درد دل کنه و من همیشه تاییدش  کردم و از طرفی  گفتم منظور  پدر و مادرتون اسیب رسوندن به شماها نبوده و  این جوری  بزرگ و تربیت شدند خودشون هم و  ادم باید درک کنه محبت رو..هر  مدلی که می خواد باشه . 

مامانم همیشه بهم میگه تو باید این فاصله  رو کم کنی بینشون  و سعی کنی  همشون رو به هم نزدیک تر کنی  ..هر جوری که بلدی ..هیچ وقت  طرف  هیچ کدومشون رو واضح نگیر و  هیچ وقت پشت سرشون جلوی  اون یکی  دیگه حرف نزن...به هر حال خونواده اند و  هم رو به غریبه نمی فروشند ..بهتره همیشه هواشون رو داشته باشی  و  با محبت نرمشون کنی ..باید بتونی با مهمونی های  گاهگاهی  همه رو دور یک سفره جمع کنی  ..واقعا هم خیلی  لذت بخشه ادم شرایط رو بتونه به سمت دیگه ای  تغییر  بده و نگه به درک!! به من چه..هر کاری  می کنند بکنند با هم ...منو سننه؟.... 

در  این مورد  تعریف و حرف زیاد دارم که باشه برای  بعدها .. 

مراقب خودتون باشید 

دلتون لبریز از  عشق به  همه...