2555 روز

فراموش کردن تو...

مثل اب  خوردن بود...

از ان آب هایی که می پرد توی گلو

و

سالها سرفه می کنی ...  

ادامه مطلب  دارد ...

پسرک میاد طرفم و انگشتش رو نشون میده و میگه مامانی ...نگاه می کنم..چیزی دیده نمیشه..میگه می سوزه مامانی ..  رد نگاهش رو میگیرم .. به سمت بخاری  کشیده میشه ..سریع بغلش میکنم و  بابایی  براش کرم سوختگی  میزنه و  عمو جون که اونجا اومده تا با پسرک بازی  کنه زود میره برف میاره از  توی  کوچه و  تو پلاستیک می ذاره روی  انگشت های  پسرک.. بغلش  می کنم دوباره و میگم خوب  میشی عزیزکم..دلم حس برف زدگی و کرم خوردگی و سوزش داره ... از  بخاری دلخور شدم.. 

مامان روبروم نشسته..پسرک  چندین و چند بار  از  نردبان تاشوی  توی  اتاق  میره بالا میاد پایین..پله های بالاتر که میرسه به من نگاه می کنه و برام دست تکون میده.. . با مهر عمیقی  نگاهش می کنم و  مامان رد نگاهم رو می گیره و میگه خیلی دوستش داری ..نه؟ غافلگیر می شم..بعد مامان سرش رو می اندازه پایین و میگه چند ساعت دیگه که بیاد اخرین  باری  میشه که دیدمش ... اول متوجه نمی شم..یکهو صورتم داغ میشه...مامان اروم لبخند میزنه و میگه وقتی  اوردنش از  اونجا..مکث  می کنه..سرش هنوز پایینه... من و اون تنها بودیم..بقیه داشتن برای  رفتگانشون گریه میکردن ولی من از باباتون خواستم اجازه بده من اینجا تنهاباشم و اون هم رفت بیرون و من موندم و  .... سر من هنوز  پایینه و از گوشه ی چشم به پسرک که از بالاترین پله ی  نردبون برام دست تکون میده  نگاه می کنم...مامان اروم میگه : بعد بوسیدمش .از  فرق سرش تا کف پاش ..صمیم ...دلم ریش شد وقتی دیدم شکمش کلی بخیه خورده..چرا بچه ی  سالم من رو اصلا بردند پزشک قانونی ؟ ...سکوت ..سکوت..سکوت.. مامان میگه گریه نکن صمیم ..گریه نکن..انگشت سوخته ی  پسرک و دل سوخته ی  خودم... بخاری بی معرفت و  خاک بی معرفت تر ..دنیای  بیشتر بی معرفت ..بابای با معرفت ..مامان ..مامان ..چه صفتی براش  بگم تا توی  اون یک کلمه بتونم این همه سال رو قطره قطره بریزم توش و بگم این مامان منه؟  

روی در یخچال مون  عکس های  پسرک هست ..جدول ستاره هاش ..نقاشی هاش .. ابرنگ و  مداد شمعی ...هر روز که نگاه می کنم با اشتیاق  منتظرم  آدم این عکس ها بزرگ و بزرگ تر بشه...روی  در  یخچال مامان عکسی  است دو نفره از  سپهر و بابا ..پسرک توی  عکس  هفت ساله هست ..با لبخندی  زیبا ..لباس یقه انگلیسی  کرم  روشن ..صورت بابا محکم و  مقتدر و  جوون هست ..چشم هاش پر از ارزوهای  بزرگ برای  پسرک کوچک...داره برف  میاد .. از پنجره اتاقم به بیرون نگاه می کنم و به برف های روی  زمین...برف ها  روی سر  دانشجوها میریزه و اون ها بدو بدو  میدون سمت کلاس هاشون...برف ها  تا   روی سر  مرد داخل عکس روی  در  یخچال خونه ی  مامان هم  ادامه  داره ..ریز ریز موهای  نرم و پرپشتش رو سفید تر و کم تر و کم تر  کرده.. پسرک داخل عکس نه بزرگ تر  می شه و نه کمرنگ تر  حتی  تر ..خودش اما برای مامان همون سپهر کوچولویی هست که هر شب  قصه ی  حسنک کجایی رو  باید مامان براش  می خوند تا می خوابید ..حتی  تو سال های بزرگ تری .. 

حسنک کجایی؟  ما همه منتظرتیم... این برف  امروز که سنگ های  سفید خونه ات رو سفیدتر  کرده رو امروز  کنار می زنیم..امروز  من و مامان و  بابا و  صبا و سهیل و  همسرهامون و  خواهر زاده های  کوچولوت  می اییم  خونه ات..تو همیشه میزبان خوبی بودی ...اونقدر  خوب که نمی ذاشتی  اشک به چشمامون بیاد ... امروز  باز تکرار همون روزی هست که من و مامان برف های پشت بوم خونه ات رو پارو می کردیم.. یادته  توی  چادر شب  بزرگ  می خوابیدی و من سرش رو گره میزدم و   روی  سرامیک های  کف  خونه می کشیدمت و تو رو گاهی  عمدا سر  پیچ!!  به دیوار میزدم و تو غش غش  از  اون تو می خندیدی ؟  الان همه ی  غم های  دنیا ا رو امروز  گذاشتم توی  یک چادر شب  قرمز با گل های  سیاه و سرش رو گره زدم توی  دلم و هی  می کشم  این ور ..هی  می کشم اون ور ..گوشه های  دلمه که هی  میخوره به لبه های  تیز  دیوارهایی که بین ماست ..بین  جسم تو و جسم ما...یادته برف ..پا رو .. می کنیم... اشک ..پارو ...می  کنیم...

البوم رو ورق  می زنم... پسرکم دو ماهه هست ..سفید و تپلی و  کچل ...می خندم..کلی  عکس  در  شکل ها و حالت های  مختلف .. عکس تو  که توی  پیکان سفید یخچالی  اون موقع های  بابا  بغل مامان نشستی و  کمتر  از  یک ساله  ای  می آد  جلوی  چشمم...مامان روسری  ژرژت  طوسی  سرش  کرده.مثل خیلی از  رنگ ها ومدل های  اون موقع های  یکسالگی  تو.. مامان داره با یک  حس  خوب  بودن و امنیت ..میخنده...مامان نمی دونه بیست سال بعد باز هم تو را همین طور  در  اغوش  می گیره  و روسری سیاه  خاک آلود  سرشه و با انشگت اشاره  می زنه روی  خاک و  میگه سپهرم داره میاد .مراقبش  باش ...سردش  نشسه یه وقت ...

چای  می  نوشم..داغ داغ ..اونقدر  داغ که چشمام اشکی  میشه ...چه اهمیتی داره ؟  با تک تک این کلمه هایی که نوشتم  باریده بودم.. ..میرم پشت پنجره ..برف  سپید و یکدست و زیبا همه جا رو پوشونده....یک بهمن دیگه..یک 5 بهمن دیگه و  یک روز  سرد و  یک داغ دیگه یک زن ارام  با  چشم هایی که برق  زندگی  داره  بهم میگه بس  کن صمیم جان.. باشه ... بس  می کنم..بس  می کنم این همه  خاطرات رنگی و پر رنگ رو..بس  می کنم و به تو فکر  می کنم فقط ... به این که وقتی  مرگ شد آغاز یک پایان برات...نبودنت  اغازی بود برای   پایانی  که  به مشت مشت خاک منتهی  شد  خاکی که بارون خورده بود . خاکی که بوی بهار  می داد ..بوی  کاشتن یک نهال ...برای  سبز شدن  در فصلی  ک در  راه بود... می دونی بعد از  تو  ما همش که غصه نمی خوردیم..یعنی یک جورایی تو بودی با ما.. داداش سهیل عروسی  گرفت ..خوب بود... خندیدیم. .....وسط همه ی  خنده ها    همه زار  زدیم..خم شدیم..نشستیم..باز بلند شدیم...دست هم رو گرفتیم..کمر  هم رو گرفتیم ..بعد از  تو ما تولد ها داشتیم..بابا همیشه از طرف تو به مامان  روز  تولدش  کادو  می داد ... مامان از طرف  تو برای  تولد بابا  کادو می خرید ... سهم عیدی  تو هر سال کنار  گذاشته می شد ..عید غدیرها  مامان  با دست خودش  بسته ی   تبرک تو  رو  -مثل بسته ای که دست تک تکمون می داد -می ذاشت کنار ..الان هفت  تا بسته ی  تبرک داری ..هفت  بار  نبودی ولی  کادوهات بودند .. هفت بار  بهمن شد و ما زمستون  شدیم..هفت بار  شب قبل از  امروز  که می شد برای هم اس  ام اس  زدیم و به هم گفتیم  بد دردی  هست این درد .. اشک های هم رو از  پشت تلفن های  همراه  پاک کردیم ... سرمون رو کردیم زیر  پتو و  زار  زدیمم..طوری که همسرمون هم نفهمه ..یک چیز  خاص و  خصوصی خودمون بود انگار ... 

 امروز  2555 روز شد که مامان تو رو  ندیده...چقدر طولانی ..نه؟ 

و من ..تنها کسی که بلاخره تونست شعر  اختراعی تو رو حفظ کنه و موقع خوندنش  تو جازت رو با اشتیاق بزنی و  من بخونمش و غش  غش  بخندیم.. بلند ..از  ته دل...با چشم هایی که همیشه می  درخشید ...هنوز هم...

هاشی  ماستان دا بادا

هاشی ماستان دا بادا

ریبارا بادارامم دوف دا بادام

ریبارا  بادارام دوووووووف 

فراموش کردن تو...

مثل اب  خوردن بود...

از ان آب هایی که می پرد توی گلو

و

سالها سرفه می کنی ...  

پ.ن.

صمیم ام...این فراز و فرودهایت را پنهان نکن از من....صمیم ... این اندوه عمیق را با من قسمت کن..من همیشه به حرف های تو گوش  می کنم...اینقدر  سانسور  نکن خودت را..صمیم تو صبورترین ادمی هستی که من این سال ها دیده ام ... من این  همه های  تو را هم دوست دارم..باور کن تو -مثل همه ی  دیگران-  قالبی برای این حرف ها  که می شوی ..در  کنار  شادمانی های  همیشگی ات..  دوست داشتنی  هستی ..صمیم خوبم... اشک هایت را قورت نده این قدر . خودم با انگشت  سبابه ام پاک می کنم از روی  گونه  هایت ..اینجا  تنها جایی  است که می توانی  هر چقدر بخواهی روبروی  من بنشینی و گریه کنی تا سبک و راحت  بدرقه ات کنم برای  ادامه ی  زندگی ..که همه چیز دارد و  باید قبول کرد و پذیرفت و رشد کرد و  جوانه زد ..بیشتر ..هر بهمن..هر  زمستان..هر سال ...

صمیم ..مراقبت هستم ..همیشه .. 

برای سپهر  ما اگر دلتون خواست یک صلوات هدیه کنید .  

من به این هدیه ها دلگرم می شم...انعکاس و پاداشش هم هدیه ای بزرگتر بشه برای همه ی رفتگان شما...رها و سپید و  بلند پرواز باشند همشون.