از شیر گرفتن پسرک

 نظرات در  حال تایید هستند.  با پاسخ تایید شدند. 

ممنونم از  اینهمه همراهی و  محبت..واقعا عالی بود.یک مرجع درست حسابی  هست خودش.عنوان رو عوض  کردم تا سرچش  بعدها راحت تر باشه.

دیشب که برای چک آپ یونا رو پیش دکترش برده بودیم به من پیشنهاد کرد تا پایان اردیبهشت یعنی  اتمام 23 ماهگی  یونا اون رو از شیر بگیرم. با در  نظر  گرفتن اینکه خرداد فصل خیلی شلوغ کاری من هست و ضمنا هوا هم معمولا گرم میشه به نظرم پیشنهاد مناسبی بود/. تصمیم سختی  هست .من مشکلی  ندارم( نه مطمئن نیستم..بهتره بگم مشکل زیادی  ندارم ) و  این جور  مسایل بچه رو معمولابا عاطفه مادری  قاطی  نمی کنم.وقتی  بچه درد داره دل من هم از درد فشرده میشه ولی میدونم گاهی  دردها برای   بچه ها و رشدشون لازمه  مثل واکسن.. یا هیچ وقت نمیشینم پا به پای  بچه گریه کنم . من خیلی  دوست دارم و معتقدم وجه مادر باید مقتدر و در  عین حال مهربون باشه.الان این وروجک با یک نگاه مامی  سرش رو می اندازه پایین و از زیر  چشم نگاه میکنه ببینه مامی مهربون شد دوباره یا نه... کلا پسرک خیلی  اهل  موندن تو بغل  و غرق شدن تو اغوش آدم نیست ..به قول علی  بچم به باباش رفته!!! باید به زور بغلش  کنن!!( خوبه خوبه این وسط  هم اقا کیلو کیلو ناز  دارن برای  ما) 

این تصمیم  از  این جهت سخت هست که پسرک میخواد از یک مرحله سخت بگذره و وارد بخش  جدیدی  از  زندگیش بشه.بخشی که شب هاش  کاملا با الان فرق خواهد داشت.مدونم بزرگ میشه ..میدونم این روزها میگذره .من با تمام وجودم این مدت به پسرکم شیر  دادم و دارم میدم..شب هایی که به قول یکی از  مامی سایتی ه یک ور بدنم خشک شد از بس  اونطرفی  خوابیدم..شب هایی که هر  چند دقیقه یک بار  از  من می  می  میخواست... به نظرم وظیفه مادری  من هست و باید بتونم این نعمت رو درست تحویل بدم به خدا... شیر دادن زمانی  پر ارامش  هست برای من... انگشت هام لای  موهای  پسرک..بوسه بر پیشانیش ..نوازش  صورتش ..کلا این بچه دقیقا مثل پدرش  وقتی  نوازش  میشه عمیق  ارامش  می گیره.. البته زمان هایی هم هست که حتی  نمیذاره من لباسم رو عوض  کنم و تا میرسیم خونه دلش  میخواد با اون حالت و ارامش  ناشی از  می می  بخوابه..بی خوابی هم داشت ..خستگی  هم داره ولی  عشقی بزرگ  توی  همه این لحظات بود وهست ..گاهی فکر  میکنم من فقط  همین یک بچه رو میخوام پس  همه این مراحل فقط یک بار  در زندگی من اتفاق  می افته ..دیگه اغوشی  برای بچه دیگه ای  نیست  و وقتی  این دوره تموم بشه  دلم تنگ میشه ..این رو مطمئنم. 

روی  کمک علی  خیلی حساب  میکنم. شما میدونید که من کمکی  در بچه داری ندارم. یکی  از راه ها برای  از شیر  گرفتن تدریجی  سرگرم کردن بچه در  روز هست تادفعات شیر  خوردنش  کمتر بشه ..خب  من تا ظهر  که سر کارم و مشکلی  ندارم بعد اگر  مهمونی و بچه  های  دیگه باشند یونا اصلا به م نگاه هم نمیکنه ..این یعنی کم کردن  دفعات شیر خوردن در روز رو میشه یک کاریش  کرد.میمونه شب  ها که هنو ز راهی به ذهنم نرسیده. یعنی  چی که کم کم کمش  کنم؟ پسرک بیدار  میشه و  اگر شیر  نخوره گریه میکنه..خب  با شیشه و  لیوان نی  دار و استکان و این حرف ها  هم لب  به چیزی  حتی  اب  نمیزنه ..یعنی مم باید  بغلش  کنم؟ میگن اینجور وقت ها باید  پدر ، بچه  رو اروم کنه تامادر و بوی  بدنش  داغ دل بچه رو تازه نکنه!!خوندم که مامان ها  گفتن بچه ما دو سه شب بی تابی کرد و بعد عادت کرد..یعنی  من روی  همین سه شب بیقراری  حساب  کنم؟ اگر به جیغ زد چی؟ پسرک از  اون مدل هاست که اشکاش  گوله گوله میریزن ..یعنی  تا صبح چشم های  مهربونش  خیس از  اشک میشن؟ یعنی  صبح راحت میتونم برم سر کار و توی  بغلم اروم میشه ؟ اگر  توی اژانس  بی تابی کرد چطوری  ارومش  کنم؟  

پسرک به شدت فیلمه و  بازی زیر پوستیش از  مامانش  هم بهتره!! بنابراین با داروی  تلخ و صبر زرد و  بتادین و  چسب و این چیزها که به بچه شوک عاطفی  وارد میکنه نمیشه از  شیر  گرفتش .به قول خواهرم مردم به می می شون رب گوجه میزنن بچه اشون طفلک باور  میکنه و  نمیخوره این بشر  اگه خون واقعی  هم بریزی دستت رو میگیره و میبره و میگه بشورش وهمون جا  مجبورت میکنه بهش  شیر بدی!!!داشتم تو نت سرچ میکردم یک چیزی  خوندم که از  خنده مرده بودم.خانمه میگفت خواهر شوهرش  روی  می  می  پشم گوسفند چسبونده بچه هه وحشت کرده دیگه نخورده!!! جان من آخه این چیزها از کجا به ذهن ملت میرسه؟ قربونتون برم  دیگه این قدر نبوغ! 

خب  اینها الان برای  من جای  تامل داره و باید فکر  کنم روشون و براش راه حل داشته باشم قبل از  شروع این پروسه. برای  همین واقعا دوست دارم تجربه های شخصی  شماها رو بدونم..توصیه هایی که مفید بوده براتون و  روش های  ابتکاری  (غیر  پشم گوسفندی!!البته) .کسانی  هستند که بچه رو گذاشتن خونه مادر یا یکی از  اشناهای  نزدیک..من این امکان رو هم ندارم..این پست درخواست من هست برای  بیشتر دونستن و یاد گرفتن از  شما..میشه مثل پست قبلی  هی چشمم خشک نمونه به این در؟ به بهترین پیشنهاد به شرطی که اون موقع عملی هم بشه جایزه ای  از طرف صمیم تعلق خواهد گرفت  

بعدا نوشت :  

دلم نیومد این کامنت خاص و سراسر  تلنگر و نکته رو تنهایی بخونم..ممنونم از  غزال عزیز بابت این  ریزبینی  

قبلاها، وقتی می‎شنیدم یا می‎خواندم که خداوند گفته بابت کاری یا عبادتی، همه گناهان یکی را می‎بخشد، تعجب می‎کردم. یعنی فکر می‎کردم این طوری که نمی‎شود؛ طرف هر گناهی می‎کند، بعد در 80 سالگی یکی از آن کارها را می‎کند و لوح دلش مثل کودک تازه متولد صاف می‎شود! به نظرم حتی از عدالت هم به دور بود! یعنی چه که کاری ناگهان آدم را پاک پاک کند؟
از همه عجیب‎تر این بود که این کار همیشه یک عبادت طولانی، یک قطره اشک خالصانه یا ایستان در یک میدان سخت جنگ نبود. گاهی کاری بود که خیلی‎ها آن را انجام می‎دهند؛ چیزی مثل تولد بخشیدن. روایت پیامبر است که وقتی بچه به دنیا می‎آید (و در برخی روایات، وقتی دوران شیردهی کودک تمام می‎شود) تمام گناهان زن بخشیده می‎شود، انگار دوباره متولد شده است. با خودم می‎گفتم، پس آن همه گناه قبل از آن چه می‎شود؟ این طوری یعنی اگر چند روز بعدش بمیری، بی هیچ گناهی مرده‎ای؟!
این روزهااا بیشتر از هر وقت دیگر می‎بینم که چه حکمت عظیمی در عبارت‎های این روایت است. بخشیده می‎شوید. گناهان‎تان بخشیده می‎شود. اما شما مثل یک کودک بی‎گناه نیستید. او هیچ سابقه‎ای، نه در کارنامه اعمالش و نه حتی در ذهن و دل خودش و اطرافیانش، ندارد. ما نه. دیگران ما را در حال گناه‎هایمان دیده‎اند و شنیده‎اند. ما خودمان را وقتی گناه می‎کردیم، به یاد داریم. ما لذت گناه‎های کوچک و پشیمانی گناه‎های بزرگ‎مان را به یاد داریم. ما همان آدمیم، با همان وسوسه‎ها، با همان تنبلی‎ها، با همان ناتوانی‎ها در صبر و نماز، با همان بی‎عرضگی‎ها در پس زدن شیطان، با همان حماقت‎ها و با همان گستاخی‎ها. حتی اگر مهربانی باشد که همه -همه‎ی همه- گناه‎هایمان را ببخشد، باز از فردای آن روز ما باید با همان بدن، با همان فکر، با همان خاطره، با همان منطق زندگی کنیم که می‎کردیم.
باید خیلی اراده‎مان محکم باشد که بتوانیم بعد از آن مهربانی بزرگ، پا روی خودمان بگذاریم و نگذاریم دوباره لوح سفید دل‎مان همانی شود که بود. وگرنه، یک زن مگر چند تا بچه می‎تواند به دنیا بیاورد؟ از این دست مهربانی‎ها مگر چند تا فرصت به‎مان می‎دهند؟