درک شبانه

دیشب انگارکسی  مثل یک جراح ماهر دستش را کرد آن عقب  عقب های  ذهنم و از لای  هزار  چین  و پیچ خوردگی و لایه های روی  هم افتاده ..از  پستوترین  فضای  قابل تصور آنجا...لای  یک پارچه زرد که بوی  عطر کهنه می داد ..کنار کاغذهای زرد و جوهرهای  خشک شده روی  آن ها..دستش را برد همان جا و یک چیزی را کشید بیرون و به من نشان داد..ترس برم داشته بود وسط خواب .. بعد پنجره را باز کرد و شوتش کرد بیرون.صدای  افتادن و قل خوردنش را هم حتی شنیدم..و صدا بود که دورتر و دورتر می شد ..

دیشب  خواب  دیدم  همسفر شده ام با عده ای و مردی  جوان...با چشم های  سیاه و  نگاه خسته ..نشسته است  کمی ان طرف تر و من با خودم می گویم چطور توانست همه چیز را فراموش کند و این جا راحت بنشیند در نزدیکی  من..مرد جوان همانی بود که ده سال پیش یا کمی بیشتر ..چیزی شبیه  عاشق شدن را اولین بار  لمس کردم..همان قیافه ..کمی  خسته  بود این بار و چشم هایش ان شور و  گرما را نداشت. با خودم می گفتم  کاش  برود و ننشیند این جا..نگاهم  کرد و کفت  نمی خندی برایم ؟ با آهی سرد گفتم خنده هایم تمام شد ..کمی  نزدیک تر  نشست و من عقب تر رفتم..دلم نمی خواست اثرش..بویش .ردش و  حضورش حتی ذره ای به قلمرو علی من داخل شود. چشم هایم گله داشت بابت همه  دردهایی که به من داد و دلم اما راضی بود  از  اینکه کوچک نکردم خودم را همان موقع هم و صبوری کردم بر نبودنش و چه زود  تمام شد حسی که  بیتابانه ازارم می داد با برش آنهمه  خاطره  .دلم علی را خواست..دلم  می خواست تمام و گرم در  اغوشم بگیرد  ..دلم مثل  ساری که بخواهد برود و برنگردد دیگر..میخواست برود ..همه گله هایی که این سال ها  گمشان کرد ه بودم ولی  آن ته ته ها بودند و من بی خبر از بودنشان..همه آن بغضی که آن موقع داشتم و زود رفت و من گمان کردم برای  همیشه رفته است..همه آن دلواپسی ها و  گرم شدن ها و بال دراوردن ها یی که گمان میکردم با قدرت من  دیگر اثری هم ازشان نخواهد ماند- و مانده بود تا آن شب- همه را بیرون کردم وقتی  در  اوج خواب و  خواهش بودن علی  - که فقط باشد تا غریبه بداند  دیگر  جایی ندارد- دو دست گرم و ومهربان مرا کشاند به آغوشش و دقیقه هایی طولانی  من را مهربانانه نگه داشت و هرم نفس های  گرمش را به صورتم ریخت... مانده بودم آخر  او که اینهمه عمیق  می خوابد  چطور فهمید بودنش را می خواهم میانه خوابم ..و چطور  این قدر به موقع رهایم کرد از  کابوسی که کم  کم داشت ازارم می داد... چقدر  این دست ها مطمئن هستند .چقدر  این نیمه شب  بیدار شدن ها و  محکم بغل کردن ها و  دوباره به خواب رفتن هایش  دوست داشتنی  هستند برای  من..صورتم را میان دست هایش گرفت و با انگشت هایش  نوازش داد و با رد شدن هر  انگشت انگار  نت موسیقی در  ذهنم میپیچید و پوستم را گرم می کرد..می دانی  میخواهم بگویم  این مرد می فهمد کی  نیاز  دارم به بودنش ..دست هایش را ارام برداشت از روی  صورتم و نفس هایش کندتر شد و خواب  او را از  من گرفت..مهربان و  نرم....

این دست ها ..این آدم..این آغوش  امن  همیشه  رویای  من بوده ..حتی  همان ده سال پیش ..حتی  همان موقع که عشق ذره ذره  این گونه  نوازشم  نکرده بود .   

پ.ن.

دلم می خواهد گاهی صبر کنم..بایستم در لحظه ..دست هایم حرکت نکنند و چشم ها یم را فقط ببندم و به ثانیه هایی که از  کنارم رد می شوند و صدای  خنده اشان ..بوی  رفتنشان را--مثل بوی  عطری که پیچ می خورد در خیابان و  شامه ات را می کشد دنبال خودش –دنبال کنم با ذهنم و به این فکر کنم که این ثانیه رفت..این لحظه تمام شد...وبا لبخندی به بزرگی داشته هایم ،  ثبت کنم خاطره هایم را تا وقتی برمیگردم همه  آن  ثانیه ها دوباره برقصند و شوق  دیدن دوباره اشان  لبریزم کند از بودنش ..بودنم..زندگی  امان...