اعتراف

 گاهی که پسرک را می فرستم پی  نخود سیاه تا  جای  حساس  فیلم یا کتابم را ببینم یا بخوانم و نامبرده مثل میخ به بالای سر  من پرچ می شود و با چشم هایش  می گوید  داشتیم؟!!!  خجالت می کشم ازش.  

وقتی با دقت تمام زیرش  پارچه غذاخوری اش را پهن می کنم و با دقت تمام ظرف  ماستش را داخل سینی  کوچک میگذارم و با همان دقت  قاشقش را ماست می کنم و برای  این که به استقلالش  بها بدهم!! قاشق را می دهم دستش و می گویم بخور ماما...و نامبرده قاشق را به احتیاط می اورد نزدیک دهانش و با یک ثانیه غفلت من قاشق را بر می گرداند دقیقا آن جای  فرش که پارچه ندارد رویش ..دود از  گوش هایم خارج می شود و با دندان هایی که از  بس به هم فشرده ام نصفشان ریخته اند تو شکمم! لبخند میزنم و میگویم نه مامان...اینطوری   ..در  دلم به خودم افرین میگویم بابت این همه صبوری 

دقیقا سی و چند ثانیه  بعد از  تبریکات صمیمانه به خودم جهت این همه خویشتن داری و اصولی تربیت کردن کودک که آینده ساز  این مرز و بوم هست!! وقتی بار سوم یا چهارم همان عمل رذیلانه تکرار می شود  یک صدای  مهیب  در  خانه می پیچد و بعد من می مانم و دهانی که به غایت غاررررررررر باز شده است( دهان نامبرده ) و  کلمات اتو نکشیده ای که  در  دل به خودم می دهم بابت این صدای  مهیب که از  حلقوم من خارج شد و  آب روانی که از  چشم های  پسرک در می اید ..(البته به این خشانت هم نیست ولی  اقرار  می کنم تا حالا سه مورد را شیرین داشته ام از  این مدل تربیت اصولی!!!)  و من می مانم این بچه به این هنرمندی که تا میو میو میکنم گریه کردن یادش  می رود و  قاه قاه می خندد این همه هنر و معصومیت مادرزاد!! را از  کجایش  می اورد؟  

 جدیدا  وقتی  از  مهد برش  می دارم و سوار ماشین می شویم که برگردیم خانه به محض  این که پایش داخل ماشین می رسد و با راننده( بیشتر آشنا شیم با هم!!!) خوش و بش  می کند و دست می دهد و خوب  توجه او را به صندلی  عقب  معطوف  می کند  یک دفعه با صدای بلند  می گوید : معععععععع مه...مععععع مه... جالب این که توی  خونه هیچ وقت اینمطوری  و با این لطافت!!  درخواست نیمکنه..من به زور لبخند میزنم و  آرام در  گوشش  می گویم منظورت می می  است دیگر؟  این بار   او با صدای بلندتر و دستانی که تا مرفق!!! در  یقه من رفته اند نعره میزند  ممهههههههه..مههههههههههههههه .آنچنان که راننده بر میگردد و با غیظ به من نگاه می کند  و چشمانش  داد میزند: بده  اون ممممممممممممممه  لامصب رو کوفت کنه  اعصابم رفت...و من شرمنده و در حالی که مقدمات را می خواهم آماده کنم این بار  پسرک کلا توی یقه من می رود و صدای  لواشک خوردن در  می اورد! ای کار  یعنی چیزی را به غایت دوست دارد ..مثل ماست و من می مانم این بنده خدا راننده چطور  می تواند  جلوی  خنده اش را بگیرد و سیاه نشود از فشار... 

پسرک  علاقه عجیبی به جارو...جارو برقی..شارژی ..دستی .. و هر  چیزی  مشابه دارد و محال است در  اولین  ورود به جایی  جدید دنبال این ها نباشد. مشکل آن جاست که مثلا خیلی  محترمانه و شیک در  رستورانی ..میهمانی ..جایی  نشسته ایم و یک دفعه  نامبرده هن و هن کنان با یک جارو سه برابر قد خودش  پیروزمندانه می آید طرف ما ..خب  من خیلی عادی و با حفظ  خونسردی  سرم را به راست و چپ و عقب  می چرخانم و نچ نچ کنان می گویم مادر این بچه معلوم نیست کجا رفته ...چقدر  مردم بی خیالند به خدا...و  میگویم : نازی کوچولو..بیا اینجا ببینم ..و با چشم و ابرو به پدر نامبرده اشاره می کنم آلات جرم را از  صحنه دور  کند.. 

می دانی  بدترین شکنجه برای  من چیست؟ شب  موقع خواب  که نوبت آخرین تعویض  نامبرده باشد با مراسم کامل نرم کننده  مالیدن همراه با  عملیات آکروبا ت بازی را انجام دهیم و همه چیز آماد ه باشد  طرف بخوابد ما هم غش  کنیم از  خستگی و بعد..نه ..فکر  کردی  الان میگویم  نامبرده بلند می شود و می گوید با من بازی  کن؟..نخیررر ..دو دقیقه نگذشته از  گرم شدن چشمان نامبرده و من ذوقمرگ که الان می توانم بخوابم..بعد استشمام بویی به غایت دلپذیر  از زیر  پتوی قرمز  نرم  وکوچک طرف..یعنی  همه  پروسه از  اول تکرار شود...و چشم هایی  نیمه باز که می خنند و می گوید پوف..پوففففففف.... این قضیه شامل مواردی  که همه چیز برای  رفتن به مهمانی  با تاخیر  اماده است و هنوز پای  شما به پله اول نرسیده که همان بوی  دلپذیر وو تکرار همان پروسه وقت گیر....

این اقا جان ما حساسیت عجیبی به بچه های  تنها دارد ..یعنی  اگر  طرف را بگذاریم خانه آقا جان  دودقیقه بعد مثل این داستان های  پلنگ صورتی   طرف  دم در  خانه داخل یک سبد چوبی  ارسال شده است خانه ننش!! بعد هم که غر  میزنم میگویم خب  مهمان دارم  پدر  جان و هزار تا کار روی  سرم ریخته  این بچه هم که نه شیر  می خواهد..نه خوابش  می آید و نه چیز دیگر..صدایش را میاورد  پایین و انگار  مطلب مهمی  می خواهد بگوید نجوا می کند که وقتی  بچه می گوید مامانی..جگرم آتش  می گیرد..آخییییییی!! الهی فدای  اون دل تربچه تو ن بشم که اینقدر  کوچیکه!! ..حداقل بلد نیستند بهانه هم بیاوردند آدم دلش  خوش باشد.مساله این است که انقدر  با وسواس و  ازار و اذیت  خودش ُ  این بچه رو نگه می داره که مامان طفلک ترجیح میده همون سبده چوبی رو اجرا کنه ولی  این بابا اینقدر  غر  نزنه  که بچه مادرررررررررر می خواد خانوم!!!   

 پ.ن. 

طرف   الان که داره با چشمهای  گرد به انگشت های  من نگاه میکنه اونقدر  خوردنی  شده که دلم میخواد صد تا گاز بزنم روی  لپش  شاید یک کمش  کنده شه دلم خنک شه!!