خاطرات من و مامان

مامان همیشه  برای  یک چیزی  حرص  میخورد ان سال ها ..البته ما هم بچه های  شیطان و  مادر  داغون کنی! بودیم حتما و  خب  نمیشد که ما گل و بلبل بوده باشیم و مامان برای  رضای  ابلیس  هی  عصبانی بشود ...حتما کاری  میکردیم دیگر!  

این مامان کلا زیاد اهل نشان دادن احساسات به طور  مستقیم نبود البته ما را در  اغوش  میگرفت و  حرف های  خوب  میزد ولی  خب  مثل خیلی  مامان های  آن دوره مدام قربان صدقه ما نمی شد و  همین را بگویم که من و خواهرم در  سال اول ابتدایی  که بودیم  موجودی  ترسناک تر  از  مادر  نمیتوانست ما را وادار کند سر موقع مشق هایمان را بنویسیم.!!دیسیپلین حاکم بر  خانه اینطور بود که وقتی  دو تا بچه دبستانی  گشنه  و تشنه از  مدرسه می امدند خانه (ظهر) تا مشق های  فردایشان را هم نمی نوشتند از  ناهار خبری  نبود و  نهایت یک کف دست نان بود تا بچه نمیرد از  گرسنگی!! و خوشبختانه ما هم تند تند درس ها را مینوشتیم و وقتی  بابا می امد  همه چیزاماده بود..چک کردن دفترها و افرین گفتن به مامان!! و  ناهار  خوردن! البته مامان حق داشت چون  او  پرستار بود و شیفت هایش گاهی شب و باید ساعت 7 عصر  میرفت و  ما هم فردا وقتی  او نبود مدرسه میرفتیم و دیگر  وقتی برای  چک کردن کارهای  درسی  ما نبود . مامان زنی بودکه نوعا شخصیت یک معلم را داشت ..به جا تشویق میکرد .به جا تنبیه ..و پا به پای بچه ها درس  میخواند و کمکشان میکرد  در درس هایشان و هفته ای یک بار شخصا به مدرسه می امد تا از  اوضاع درسی و تربیتی! ما اگاه شود و کلی  هم اطلاعات در  مورد  دوستان  ما و  خانواده های  ان ها و  شغل والدینشان و .. بدست می اورد که دانستن ان ها در  ان سن برای من و خواهرم باعث خجالت می شد چون به قول خودمان دیگر بچه نبودیم که مامان این چیزها را هم چک کند!! 

وقتی به الان نگاه میکنم که مادر یک بچه مدرسه می اید و با غضب از برخورد  نادرست معلم با بچه اش شاکی  می شود دلم بیشتر به حال خودمان می سوزد. دوران تحصیلی  من و خواهرم واقعا سخت بر ما گذشت یعنی  تز  مامان این  بود که گوشت بچه مال مدرسه! استخوان هایش  برای خانه!! و  گاهی که معلم های  خواهرم رفتاری بد و  ناشی از بی اعتمادی با دخترک های دبیرستان داشتند مادر به دفاع از ان ها بر میخواست و  حتی  لحظه ای فکر نمیکرد   این بچه های این سن و سالی  حق  هم می توانند داشته باشند. من در  ازادی  نسبتا زیادی نسبت به خواهرم بودم و  او بیچاره خاطرات بدی از  مدرسه برایش  مانده. یادم هست یک روز از ظهر تا شب  گریه میکرد چون  ناظم مدرسه گفته بود او صلاح نمیداند خواهرم با فلان دختر  دوست باشد!چرا؟ چون مادر  دختر  چادری  نبود و یا مثلا از  دخترش در  مقابل همه دفاع میکرد!( به سال های  اوایل هفتاد برگردید لطفا) خب  مامان ما بدون اینکه حتی بپرسد چرا! خواهرم را از رفت و امد با ان دختر  محروم کرد و  ان دو که یک روح در  دو تن بودند هر دو مریض  شدند. مادر های  دیگر بعضا اعتراض کردند که ناظم صلاحیت ندارد بگوید  چه کسی با چه کسی باشد یا نباشد ولی  مامان ناظم را خدای  دوم ما میدانست و  اطاعتش بر  خواهرم واجب! آن دختر  امروز  خانم بسیار محترم و با شخصیتی است و  دوستی  اش بعد از  حدود بیست سال با خواهرم مثل روزهای  اول و  مامان یادش  رفته است چه کار  میکرده تا این دو از  هم جدا شوند...من برای  خواهرم دل می سوزانم چون  مظلوم بود و سرکشی  من را نداشت. من جواب  میدادم و  البته چندباری  هم تنبیه از  نوع کتک را هم نوش  کردم ولی  می دانستند  کوتاه نمی ایم و  کمتر  به من گیر  می دادند. به خواهرم میگفتم دیوانه! برو به مدیر بگو این ناظم و  مادرم هر دو مرا اذیت میکنند ان وقت از  دو تایی شان شکایت کن!!! گفت او که خودش سردسته آن هاست!! گفتم به مامان نگو با فلانی میروی و می ایی  گفت اگر بفهمد    تعقیب میکند  ما را ..گفتم به درک! اصلا بگو دلت میخواهد و به کسی  مربوط  نیست..چشم های  درشتش پر از اشک شد و با بغض  گفت ان وقت مدرسه ا م را عوض  میکند و نمیگذارد با فلانی  حتی  در  حیاط  هم حرف بزنم!!!   

مامان در کنار  این  کارها و رفتارهای  خاص  خودش  خیلی  وقت ها برای من و خواهرم باعث  افتخار  هم بود.موفقیت درسی  ما بیشترش  مدیون کمک های  اوست . تا صبح برای  امتحان شیمی  من بیدار می ماند  تا من خوابم نبرد و پا به پای  من می نشست و سرش را به جدول گرم میکرد تا من بدانم کسی  دیگر  هست کنارم.  مامان کلی در  مدرسه ما برای  خودش  اعتبار  داشت. میدانستند  به بچه هاییش  توجه درسی  دارد و برایش  مهم است ولی  ان موقع ها در  دلم میگفتم خوش به حال سارا ..دخترک همکلاسی  ام..چقدر  مادرش  ناز و غمزه دارد وقتی  می اید..چقدر سارا را راحت جلوی بقیه بغل میکند و چقدر برای  بعضی  چیزها نازش را می کشد ...امروز  میدانم نتیجه کارهای  مامان دو تا دختر شده که گاهی زیادی  در زندگی مستقل می شوند..زیادی  مرد می شوند...دخترهایی شده که اهل طلا و اویزهای  این مدلی  نیستند . اهل غمزه های  انچنانی  نشدند. وقتی  مردی  بهشان چپ نگه میکنند با چشم طرف را مجبور به عقب  نشینی  میکنند. از  خودشان دفاع می کنند وزیر حرف زور نمی روند... 

و سارا ازدواجی کرد که مدتی  کوتاه  تر بعد از  ان  به خانه پدر برگشت و کنار  مادرش  ماند برای سال های زیاد...یادم می اید مامان به مادر  سارا می گفت بگذارید این دختر  کمی کار  خانه هم یاد بگیرد ..لباس هایش را خودش  مرتب کند. خرید کند برایتان و  مهمان ها را بتواند راه بیندازد اگر نبودید ..مادر سارا میگفت وای  نه خانم فلانی! این هنوز  15 سالشه ...بچه است...و من در  دلم میگفتم بیچاره من!! مگر من 50 سالم است و به مادر  لعنت می فرستادم که از  ما چه ظالمانه کار  می کشد..و امروز  بابت همه ان ظلم هایش  ازش  ممنون هستم..چون وقتی  من ماکارونی  هایش را خراب  میکردم  میخندید و میگفت دفعه بعد بهتر  هم می شود..مطمئنم..وقتی  چای در   سینی می ریخت می گفت حواست نبوده..میدانم...وقتی میوه ها نصفه نیمه شسته می شدند میگفت این جایش  را بشوری  دیگر عالی  می شود...و من خانه داری را ( تا همان حد خودم) یاد گرفتم و تحسین های  مادرشوهرم - که دخترش تا همین دو سال پیش  نمیتوانست نمیرو درست کند در سن سی و خورده ای  سالگی!!_ همیشه لبخندروی  لب های  مادر  می اورد... 

میگم این وسط  داشتین چطوری  زدم به خاکی!!!! هییییییییی  از قدیم گفتن عروس  دختر  نمیشه!!!!! ( ولی  من شدم..واقعا شدم...) 

و بهترین بخش مادر ، کارهایش و سادگی  تمام نشدنی و رک گویی خنده دارش  در  مراسم خواستگاری و جلوی روی  خواستگاران بیچاره بود!!!یعنی  تصور  کنید من کنار  مامان می نشستم و با دست یا پا  میزدم به پایش که حالا  فلان  موضوع را هم برای مادر  پسرک تعریف  نکردی  هم خیلی  اشکال ندارد!!یعنی زبان به دهن بگیر  مامان و اینقدر  زندگی امان را جلسه اول نریز وسط  دایره!! بعد مامان بر میگشت وسط  جمع توی صورت من نگاه میکردومیگفت چرا وقتی  حرف  میزنم اینقدر  پایت را به پای من میزنی!! حواسم پرت می شود و من قرمز می شدم و  با ابرو هی اشاره میکردم نگو دیگر!! و باز  ماما ن میگفت چرا ابرویت هی  کج می شود .چی را نگویم خب بگو دیگر!!! و من فقط  میتوانستم به جمع بگویم ببخشید و می رفتم اتاق خودم و طرف هم میرفت خانه اشان و دیگر زنگ هم  نمیزد !!! (البته خدا را شکر که مامان این کارها را کرد وگرنه معلوم نبود  زن کی  می شدم من!!!اونوقت باز  هم معلوم نبود سرنوشت علی چه میشد!! دارید که..من نگران او بودم بیشتر  تا خودم!!) 

فقط  فکر کن جلسه اول به مامان علی گفته بود من که از  پسر  شما خیلی  خوشم امده و  واقعا به دلم نشسته است ومیخواهم همین!! دامادم شود!!( انگار رفته ایم بقالی و میگوید از همین لپه دو کیلو بدهید!!) بعد هم گفته خودش  می داند و پدرش!! چون من هیچچچچچچچچچچ وقت دخالت نمیکنم توی  تصمیم این دو  نفر ( من و بابا) ..انقدر  دعوایش کردم بعدش ..بهش  میگویم مادر  من! نه خدایی  تو توی زندگی از  آن مدل زن های بیچاره و مطیع و حرف شوهر شنو هستی که این مدلی برای  مادر طرف!( توی  دلم: مادر  علی  جانننننننننم!) حرف میزنی؟ خب  نمی شود  جلسات بعدی بگویی  دلت را برده شازده اشان؟ برگشته توی صورت من می گوید خب  بدانند  ما حرف  دلمان چیست و هی  الکی  نیایند و بروند و  منتظر بمانند!!!! توی سرم زدم و گفتم آخر دفعه اول که دختر را توی طبق  نمی گذارند بگویند بفرمایید!! نوش جان ! انتظار بکشند  هم بد نیست برایشان! تازه خانم قهرکرد و گفت مرا بگو که بهشان تذکر  میخواستم بدهم که تو و پدرت تصمیم میگیرید نه عمه وخاله و خان باجی!! کفری شدم و گفتم مامان خانم! حالا اینهمه هم روشنفکری برای  قلبت خوب  نیست! کجای  دنیا مادر  دختر  را می گذارند کنار و به بابایش  می  چسبند! بعد  جلسه دوم دیدم زیر  گوش  مامان علی  حرف می زند و او هم دست هایش را روی  پاهایش  میزند ومرده است از  شدت خنده!!! هی لبم را گزیدم و به مامان نگاه کردم دیدم اصلا!! به تنها چیزی که نگاه نمی کند من هستم و ابروهایم که هی بالا و پایین میرفت!  بهش  میگویم حالا که رفتند! حداقل بگو چه میگفتی برایش! می گوید  جوک تعریف  میکردم!!! مامان خدای  جوک گفتن از  نوع +++++++++   هست همیشه!! روی زمین نشستم و  داشتم از  حال میرفتم!! بعد میگوید نه از  اونا نه!!! از  اون  های  دیگه   می گفتم!! بعدها مامان علی به من گفت صمیم! واقعا مامانت محشره و  اونقدرررررررررر  ااز همون جلسه اول توی  دلم نشسته مهرش که حد نداره . کلی  هم همه جا تعریف  مامان من را میکند ..هنوز  هم بی شرف ها هیچ کدامشان به من نگفته اند قضیه جوک های  ان روز  چه بوده است. 

بعد رسیدیم به ازمایش و قرار محضر و اینها. من و مامان و علی رفتیم محضر تا فرم ازمایشات و معرفی ها را بگیریم برویم ازمایش بدهیم. میبینم مامان  امده به طرفمان و میگوید خب برویم!! حالا علی  اشاره میکند که یک جوری  بپیچان! و بعد به مامان لبخند  عاشقانه میزند!! من هم گفتم خب شما بروید ناهاری درست کن تا مابرگردیم..میگوید غذا را که از بیرون میگیریم چون وقت نمیکنم ..کار ما تا ظهر  هم تمام  نمی شود!! کار  ما؟!! به علی  گفتم یک لحظه ببخشید .و یواش تو صورت مامان گفتم میخواهیم برویم حلقه و  این چیزها بخریم!! ( فکر کن قبل از  نتیجه ازمایش و این ها!!!) شاید رویش  نشود جلوی  تو و مجبور شود گران بخرد!!( دقیقا انگشت روی  نقطه ضعف  مامان گذاشتم) یک کم فکر  کرد وگفت به بابا گفته ام با تو می ایم!! باز یواش  تر  گفتم خب  دروغ هم نگفته ای..تا اینجایش  امده ای  دیگر!! قاه قاه میخندد و بلندبه علی  میگوید ای  کلک!!!( علی  از شدت خجالت از قرمزی  هم گذشت و سیاه شد!!!) و گفت خب  علی  جان من میروم کمی  کار  دارم!! و چشمکی  میزند که مغازه دار  ان ور  خیابان هم میبیند!!!  

حالا مجبور  هم هست که سفارش  های  بیست ساله اش در  مورد  مناسب  خریدن و گران نخریدن و  مواظب  جیب  طرف بودن و  شخصیت بالا نشان دادن و سو استفاده نکردن!! را صاف  همان جا به من یاداوری  کند . علی  هم گفت چه مامان باحالی! چقدر سفارش  من را به تو میکرد!! بعدها فهمیدم مادر شوهرم هم  ان روز  کلی به علی سفارش  کرده که درست خرید کن! اگر  صمیم  چیز  سبکی برداشت تو قبول نکن و ابروی  ما را حفظ  کن! و  تازه گفته که اگر  مادرش  این است که من میبینم باید خیلی مواظب  دخترش باشی...خیلی مراعات میکنند .شانش را مواظب  باش  پسر... 

خب من و علی رفتیم ازمایش و  انقدر این داداش ها و باباهای  گردن درشت! به ما دو تا که بازو در  بازوی  هم انداخته بودیم و منتظر  نوبت بودیم چپ نگاه کردند که دیگر نزدیک بود بلند شوم یک چیزی بگویم بهشان.خب  عزیز من! چند روز بعدش قرار است همسر قانونی  هم بشویم. .کمی  هم بدانیم طرف بازویش  چه قدر  گرم  و دستش  چقدر مهربان است هم بد نیست.تازه خدا خیرمان بدهد بچه های قانع و خوبی هم بودیم.!! خلاصه خرید ها و چیزهای  دیگر  گذشت و به روز  عقد رسیدیم. اکثر خانواده ها در  مشهد رسم دارند خطبه  عقد را در جوار  امام رضا و در  حرم می خوانند و محرم می شوند و روز بعدش در  محضر یا خانه یا هر جا که بخواهند. خب  ما  اخرین جمعه ماه شعبان رفتیم حرم و حالا روحانی  بانمک و خوش پوشی را هم  هماهنگ کرده بودیم که بیاید. همه بخصوص مادر شوهرم که خودش دختر عروس  نکرده منتظر  این گریه و ناله من و مادرم بودند احتمالا!! این مامان اینقدر  خوشحال  بود و نیشش باز شده بود که من به علی  چند بار توضیح دادم باور  کن  من انقدرها هم بی خواستگار!! نبودم و  مامان کلا همیشه آدم شاد ی هست و  نمیتواند خودش را بگیرد و کلاس بگذارد!! بعد هر جا هم که میرفتم  سر راه به من میگفت این چادرت را بکش روی  دست فلانی ..دارد  معصومانه نگاهت میکند!! انگار دختر شوهر داده و  تالاپی  الان معنویت ریخته روی  سر من.خلاصه فردایش هم در  محضر  مراسم با شادی و   کف وسوت و اینا برگزار شد و ایشان رسما به ارزوی داشتن داماد سبزه و بانمکش!!!! رسید.  

حالا تازه ماجراهای  ما با مامان شروع شده است. از تعارف لباس راحتی به علی در اولین دعوت رسمی  بگیر تا فریاد  زدن و اعلام اینکه صمیم! یادت نرود شب  آب بالای سرت بگذاری!! انهم با دست و پا زدن ضایع و ....من هم فقط سرم را میانداختم پایین و سوت میزدم و انگار  کرم نمیشنوم!!!!خوشبختانه چون علی اینها برای رضای  خدا هم که شده حتی یک فامیل در  مشهد ندارند  این مراسم مسخره پاگشا و مهمانی  ها خیلی زود تمام شد و ما تقریبا با اجازه آقای  پدر که همیشه قبلاز  امدن دامادها به خانه عادت داشت به سبیل های  کردی  اش ژل بزند!! و تابی  بدهد و لبخندی  رضا شاهی  بر لب  بنشاند .بله میگفم با اجازه ایشان تردد یک فقره عروس  و داماد به خانه همدیگر  یک بار  در هفته مجاز شد!!!! یعنی  فقط بگویم که انقدر برنامه چیدم و شب  تا صبح فکر  کردم که چه نقشه ای بریزم  که فک مغزم امد پایین و انقدر به علی یچز یاد دادم و رفتارهای  مورد پسند اقا جانمان را چند بار یاداوری  کردم که یک ماه نگذشته بود که داد پدر  جانمان در  امد که این پسره چرا خانه ما نمی اید بماند!!!!!داشته باشید که اماد قبلی از بس  هر وقت دلش  میخواست امده بود ( شاید برای  شماها عادی باشد ولی آقا جان! تعصب  کردانه اشان خیلی زود بالا میزد!!) که تاکید کرده بود به مامان که دیگر  شما بدون هماهنگی با من  مهمان دعوت نکنید!! (برای  دوران عقد  خواهرم گفته بود) و من هم که میدانستم فقط و فقط باید خودم را در  جبهه بابایی  نشان بدهم بارها که آقا جان همین طوری  امتحانی  گفته بود بگو همسرت امروز ناهار بیاید اینجا ..من هم زود جواب داده بودم که نهههه!! ولش  کن بابا جان. حوصله داری! راحت هستیم همین طوری و  اتفاقا علی  هم سرش شلوغ است و  حتما باید از قبل بهش بگویم بیاید اینجا و همینطوری  نمی اید تازه خودمان بدون او در  خانه راحت تر  هستیم و چشم های بابایی برق  خوشحالی زده بود که الهی شکر دختره ما را به تازه وارد  نمیفروشد!! خلاصه خیلی برای  این شوهر جانمان کلاس  میگذاشتیم و بخصوص رفت و امدش  خیلی روی  حساب و با دعوت قبلی و اصرار و اینها بود  و من هر هفته مهمان عزیز مادر شوهرم می شدم. دوران کوتاه عقد ما خوشبختانه با سوتی  های  مامان جان  به طلاق  ختم نشد! و زندگی  مشترک ما شروع شد.  

از مراسم عروسی و کارهای  مامان و دهان باز مهمان های  طرف  داماد فعلا چیزی  نمیگویم. الان با یاد اوریشان میخندم ولی  ان موقع باور  کنیددر اغوش  علی  های های گریه کردم وقتی  هفته بعدش  خبرگزاری رسمی  ( دوستانم در  عروسی ) برایم تعریف کردند مامانت چقدر باحاله صمیم!! تو هنوز نرسیده بودی  با داماد که مامانت کفش هایش را در اورده و روسری  اش را بسته دور  کمرش !!! رفته روی  یکی از  میزها و انقدر  خوشگل قر  داده که همه دست و سوت و غش  خنده شده  بودند ( و  بعدترها فهمیدم دست ها و پاها و حتی  چشم های  خانواده داماد بیچاره از  تعجب خشک شده بوده و هیچ کس  دست و سوت و  کف  نزده برای  مادر موقر و متین عروس  خانوم!!)  .نمی دانم چرا مامان این کار را کرده بود.شاید از  اینهمه تلاش من برای  حفظ  ابرو جلوی فامیل داماد که خیلی  هایشان را بعد از  عروسی  ام ندیدم  دیگر!! خسته شده بود و می خواست نشان بدهد  نمی شود او را مجبور  به کاری  کرد که دوست ندرد حتی  اگر  عرف و  اجتماع و ..دوست دارد!! یا شاید هم تحریکات اب زیر کاهانه!! خاله هایم بود که واقعا چشم نداشتند  مهربانی  بی حد و اندازه مادر  شوهرم را باور  کنند ...مثلا کافی  بود به مامان بگویند نمیخواهی به بقیه نشان بدهی  مادر  عروس  سنی  ندارد و  به صد تا جوان بی رمق و بی  حال می لزرد؟  یا اینقدر  ناراحتی از  دست خانواده داماد که اصلا نمیروی  وسط و قر  نمیدهی  امشب؟!!! و هر  کدام این ها کافی  است تا مامان فکر  کند الان وقتش رسیده که نشان بدهد  همچین مادر زن باحالی!! کسی  ندیده به خودش!!  

خلاصه خاطره از شیرین کاری  های  مامان زیاد دارم برای  تعریف .الان دلم میخواهد بداند هیچ کدام از  ان کارها دیگر برایم مهم نیست ..هیچ حرف و نگاهی  دیگر  ازارم  نمی دهد چون میدانم دل او صاف  است انقدر که خودش راهش را در  دل خیلی ها باز  میکند..  

فقط می خواهم بداند قدر شب هایی که با من بیدار می ماند تا درس بخوانم را میدانم..قدر روزهایی که  برای ثبت نام من در بهترین پیش دانشگاهی  ان سال ها ساعت ها وقت میگذاشت را می دانم.قدر شب هایی که تا نیمه شب  در  عروسی  دوستانم می ماندم و او دلش  هزار  جا میر فت و  به روی  خودش  نمی اورد تا بابا حساس  نشود را می دانم.قدر چشم های  نگرانش صبحی  که میرفتم در  زندگی ام مادر شوم را  می دانم... قدر دانه دانه بادام هایی که برایم مغز  میکرد و موقع شیر دادن به پسرک جلو یم میگذاشت و تاکید میخورد  همین الان ده تابخور..بعد میروم..را هم میدانم..قدر حرف هایی که بخاطر ما از پدر شنید و روزی که  علیرغم همه غرورش از  دل شکستگی های  جوانیش  گفت برایم را هم یدانم...مامان من با خیلی از  مادرها فرق دارد..مامان اصلا ..اصلا اهل طلا و جواهر  نیست...برای خودش پس  انداز  نمیکند ..دست بچه هایش را میگیرد و یک شب  میبردتشان بهترین رستوران شهر و  یک جا همه پس  انداز روزهایش را می دهد برای یک شام و  وقتی  من و خواهرم اعتراض  میکنیم که برای  خودت چیزی بخر  حداقل و اینطوری ریخت و پاش  نکن میگوید دلم  می خواهد با شماها باشم و برایم یک دنیا ارزش دارد شادی شما..قدر محبت هایی که به من و همسرم و پسرم میکند را می دانم و  از  او ممنونم که اینهمه  من را ..ما را ..خانواده را روی  شانه های  استخوانی ولی صبورش می گذارد و از  خودش ..از  دلش ... جدا نمی کند. 

میخواهم بداند خیلی دوستش دارم ...و برای  همیشه  بودنش...همیشه شاد و خنده رو و سالم بودنش  دعا میکنم.