مهر مهربان

پاییز بر خلاف آن چه که در ذهن همه  ، مدرسه و روزهای  دبستان و درس و بوی پاک کن و روپوش نو و جوراب سفید را تداعی میکند  بیشتر مرا به یاد دانشگاه می اندازد آن هم اولین سال و آن هم اولین اردوی قبل از شروع به تحصیل به مناسبت آشنایی با سیستم دانشگاه و دانشجویی.آن موقع من دختر 19-18  ساله ای بودم که دانشگاه یکی از مکان های ناشناخته و اسرارآمیز بود برایم.تمام سال های دبیرستان با حسرت به اتوبوس دانشگاه در شهر نگاه کرده بودم و تصویر اینکه روزی من هم در آن نشسته باشم قلبم را پر از هیجان و شوق میکرد.خب این اردو کاری کرد که شب قبلش از  هیجان نخوابیدم و فردایش بعد از ثبت نام در دانشگاه به طرف  اتوبوسی راه افتادیم که به یکی از اردوگاه های  مشهد میخواست ببرد ما را و جمع هم نا اشنا و نگاه ها غریبه با هم. اول بگذارید کمی از  وضع آن سن و سالم بگویم برایتان چون اینجا که با کسی تعارف  نداریم من راستش را می گویم و مدیون باشید اگر بخندید!!!!. من آن  روزها و در آن سن دختر  قد بلند و سفید پوست و سالار( تپل؟ کپل؟ ماشاللهی؟ چاق؟ گنده؟ هیکل؟ گوریل؟ چاقالو؟ یا .... راحت باش  عزیزم...همین ها دیگر ..) و خجالتی بودم که واقعا اصلا قابل مقایسه با الانم نیستم.من در هر دوره سنی  یک موجود عجیبی بودم که با دو سه سال بعدم از زمین تا اسما ن فرق  میکردم البته عرضم معمولا یکی بود! وجنات و سکناتم متغیر بود  این وسط. نمیدانم حالا ژنی  چیزی در  من اضافه بود یا کم بود که خلاصه روی یک فرم نبودم معمولا. در  اتوبوس این دخترهای خوش تیپ و سر و زبان دار شروع به خودشیرینی کردند و من و یک عده خیلی  محل نگذاشتیم به آنها .وقتی رسیدیم ناهار به ما یک کوکویی دادند که واقعا مزه اش هیچ وقت از ذهنم نمی رود ولی  آنقدر  گاگول بودم که نفهمیدم این کلا سیب زمنی اش  نپخته است و هیچ کس لب  نزدبه آن .وقتی  به بقیه نگاه کردم از  خجالت مردم چون بشقاب ها دست نخورده بود و مال من ته اش هم بالا  آمده بود و نان بغل دستی ام را هم نصفش را بلعیده بودم.  نگاه های  کج کج بقیه  کمی ناراحتم کرد ولی  نمی دانستم چه منتظرم خواهد بود. خلاصه  مردک ریشو و چاقی آمد و من هر چه نگاه کردم که این پسرهای دانشجو پس کی می ایند تا با ما در  این اردو همراهی  کنند دیدم جز همان مرد چاق  کس دیگری  قرار نیست از نزدیکی ما هم رد شود. آخر میدانید خیلی ضایع بود چون من به یکی از اقواممان که با هم در آن دانشگاه قبول شده بودیم در جواب فلسفه وجودی این اردو گفته بودم ( حالا از کجایم این را گفته بودم نمیدانم ) که یک اردوی مختلط!! می گذارند تا دختر ها و پسرها خجالت نکشند دو روز دیگر از  هم سر کلاس درس!! و با هم بیشتر آشنا شوند و خب مسلما مادر آن دخترک او را به آن اردو نفرستاد و طفلک دخترک محروم شده ، منظر اخبار داغ  از طریق دوستانش بود و هیچ رقمه نمی شد این یکی را جعل خبر کرد. بعد از  نهار و نماز و سخنرانی  دیگر  دوباره رفتیم در  چادرمان و  برایمان هندوانه آوردند و من مشغول خوردن شدم باز دیدم این بچه های  چادر  ما که همکلاسی های آینده ما می شدند لب به هندوانه نزدند ..و وقتی من علت را فهمیدم که پوستش را هم قاشق  کشیده بودم  و هندوانه بدبخت مثل کله طاس ها جلوی من افتاده بود.! بعله اقایی که هندوانه را بریده بود دست هایش را نشسته بود و یک نفر  به بقیه گفته بود یارو تازه از دست شویی آمده است!!! نگاه های  بقیه این بار کج تر از قضیه  ناهار بود و من باز هم به روی  خودم نیاوردم و سعی کردم ببینم در آن جمع  چه  کسی  نخ بده است  تا به طرفش بروم که متاسفانه بالای 50 کیلو کسی  نبود و اختلاف  40--30 کیلویی!! من با بقیه راه هر گونه ارتباط صمیمانه اولیه را می بست. در دلم گفتم به درک! آنقدر نخورید که همه تان بمیرید!! دوباره برنامه سخنرانی و معارفه برگزارشد و  برای خواب  ظهر رفتیم  به طرف  چادر های  گروهی خودمان.این جا را هیچ وقت یادم نمی رود که همه مانتوهایشان را در آوردند غیر از من که مگر دیوانه بودم در آن جمع با نمای زیبای  پشت و جلو باعث خنده شوم! خلاصه همه دراز کشیدیم و  من خودم را به خواب زدم و بقیه مشغول گفتگو شدمد .یک ساعتی گذشت و من خشک شده بودم روی موکت خالی  و از طرفی  حالا دیگر همه نشسته بودند و من خجالت میکشیدم  وسط  جمع از جایم بلند شوم.به الان من نگاه نکنید که یک متر زبان دارم ( البته آن هایی که نصفه شب هم دارند فیلم می سازند می دانند من چقدر  حتی پشت تلفن محجوب  می شوم!) آن موقع واقعا به دلیل این که چاق بودم و سنم هم بحرانی بود!! از خودم خجالت می کشیدم و وای به روزی که جمع افاده ای هم باشد دیگر. یکی از دلایل کم حرفی من در آن سن این بود که خواهر بزرگ من همیشه خودش در  جمع حرف میزد و تعریف میکرد و  خوش سخن هم بود و قاعدتا کسی  انتظاری از من نداشت و من مثل همه بچه های دوم پشت شخصیت خواهر بزرگه سنگر میگرفتم و جز در  خانه که آتش  میریخت از زبانم! جای دیگر خیلی کم رو بودم طوری که خاله ام بعد از چند سال که من را دید باورش  نمی شد من همان دخترک همیشه زبان به کام!! قبلی هستم. خلاصه آن روز در  حالیکه خودم را به خواب زده بودم یکی از دخترک های آن جمع که بسیار زیبا بود با ابرو  به من اشاره کرد و به بقیه گفت این خرسه!! که هنوز خوابه..ماشالله به این دیگه!! این جمله اش ان قدر مرا ازار داد که  همان موقع سر جایم نشستم و در چشمان دخترک نگاه کردم..چند لحظه ..و هیچ نگفتم. چادر یک لحظه سکوت شد .کوله ام را برداشتم و آمدم بیرون و خوشحال شدم وقتی فهمیدم به دست و پا افتاده اند تا من  شکایتشان را به کسی  نکنم. رفتم برای خودم در  چادر بچه های زیست شناسی  نشستم و تا شب به آن جا برنگشتم. روزهای بعد در دانشگاه من پوسته دخترک دبیرستانی را شکافتم و از کرمی بی دست و پا به پروانه ای سبک بال تبدیل شدم ...به چهره ای شناخته شده ...که حتی اساتید گروه های دیگر  و دانشجویان سال های بعد و خدماتی های  دانشگاه و بخصوص مسوول چاپ و تکثیر و سوپری روبروی دانشگاه هم من را از خودم بهتر می شناختند!! و آن جمع هم دوستان خوب من شدند.با یکی از آن ها بیش از  ده سال است که دوست هستم و به آن ها بعدها گفتم که چقدر  ناراحت شدم آن روز از  دستشان.میدانی به من چه گفتند : گفتند هرگز فکر  نمی کردیم تو که آنقدر  خجالتی بودی  این همه بلا و شیطان باشیو در ظاهر خپلی بودن تو سوژه درست میکرد برای ما وبعدها که رژیم گرفتم و دختر سبک وزنی!!شدم فهمیدم حق داشتند تا حدی...واقعیت هم همین بود.من حتی  همین الان تا با کسی یا جمعی احساس صمیمیت نکنم اصلا خود واقعیم را نشان نمیدهم.یعنی  خودش  نشان نمیدهد خودش را تا جایی که  ممکن است طرف  هیچ گاه نفهمد من اصلا مثلا جوک هم می توانم بگویم یا دستی بر نوشتن دارم یا میتوانم چقدر  مهربان باشم یا وقتی  عصبانی  شوم چقدر ...!!می شوم . 

منظورم این است که من دوره های  شخصیتی  متفاوتی را پشت سر  گذاشتم و چیزی  که باعث شد من اعتمادبه نفس  بالایی  پیدا کنم این  بود که یک هو با مسوولیت های  زندگی  ام تنها شدم..از  پرداخت شهریه بگیر ( البته پولش را بابا جان میداد ها) تا رفتن به فلان اداره و فلان دانشکده و  غیره و من که بدون مادرم  تا قبل از  دبیرستان از  محله امان خارج هم نشده بودم خب  یکدفعه دیدم باید  گلیم خودم را از اب بیرون بکشم. نکته بعد ی ا ین بود که من به شدت  به تعریف و تمجید  دیگران دلم  گرم   بود و  واقعا وقتی  در  دانشگاه  نمرات خوبی  میگرفتم و دوستانم دانشجویان شاگرد اول و زرنگ بودند  این تمجید ها  من را به جلو هدایت میکرد و  فی  الواقع درس و  مسایل ان باعث شد  تصور بی دست و پا بودنی که از  خودم در  ذهن دیگران و بخصوص فامیل  درست کرده بودم را اصلاح کنم. بعد هم مسوولیت هایی در بین دانشجویان به من واگذار شد و ارتباطاتم بیشتر و بیشتر شد ..منتهی چیزی  که همیشه میدانستم دارم این بود که خودم را دوست داشتم و میدانستم در  بعضی  موارد  مثل هوش هیجانی  خیلی  از بقیه جلوتر  هستم و این به من قوت قلب  میداد. من اهل مطالعه بودم و  در  نوشتن  هم دستی  داشتم ان موقع . یادم هست اولین بار که یکی  از  دوستانم در  دانشگاه که خیلی  دوستش  دارم  به من گفت چقدر  نثرهایم زیباست فکر  کردم شوخی  میکند .او مرا تشویق  کرد و به من گفت مثل دکتر شریعتی  مینویسی! باور  کنیند همین جمله انقدر  مرا به جلو راند و در  نثر  هم دستم را امتحان کردم که کم کم باور  کردم میتوانم بنویسم ...یا مثلا انقدر پدرم از  ما تعریف  میکرد جلوی بقیه که ادم فکر  میکرد الان  دیوار  اتاق  شتررق  ترک میخورد  ! کلا باازمون و خطا  خودم را پیدا کردم و جدا میگویم برایش  زحمت کشیدم و ذره  ذره پازل شخصیتم را توانستم کنار  هم بگذارم و به تصویر واحدی  از  خودم رسیدم. الان در  زندگی  واقعی  خیلی  ها میگویند صمیم  چقدر  از  خود متشکر  است .چقدر   خودخواه و افاده ای  است !! جان خودم راست میگویم ان ها اینطور  فکر  میکنند چون مثلا من در  مورد یک موضوع می توانم انقد ر محکم حرف بزنم که خود  خدا هم شک کند که واقعا شاید اصلا اینطوری  هست قضیه! یا روی  مواضعم محکم می ایستم و یا مثلا خیلی  رک به طرف  میگویم غلط  میکند با من  این رفتار را داشته باشد!!!! ( نه اینطوری  البته!)  

به هر  حال این ها را مینویسم که بگویم من یک شبه  پروانه نشدم!!! روزگار  در  پیله  بودن را هم تجربه کردم.