مرداد ماندگار

.

15 مرداد که گذشت با هم بودن ها و با هم نفس کشیدن ها  ُ با هم خندیدن ها و با هم تاب آوردن های  من و علی  وارد هفتمین سال خود شد.آن روز اشاره ای  نکردم اینجا ولی مگر  می شودیادم نباشد و در گذر پرسرعت این روزهایم کمرنگ شود؟ برای من خاطره های گرم وروشن  آشنایی امان ..خواستگاری و زندگی امان هنوز پر رنگ و زنده است.من دخترکی بودم بیست و چند ساله که مردی جوان که لابلای موهای سیاهش  آن روزها هیچ سفیدی به چشم نمی خورد  دلم را بدجور لرزانده بود و بدون هیچ تردید میدانستم با او همیشه خواهم ماند.آن روزها دست هایم را لای موهای  سیاه وبراقش که فرو میکردم در دلم میپرسیدم ((لا مصب شامپوی چی میزنه این پدر سوخته!؟)) این روزها میدانم شامپویش چیست .میدانم از غذاهای نونی بیشتر خوشش می آید.میدانم قبل از اینکه چای در لیوانش بریزم دوست دارد لیوانش را گرم کنم.میدانم دوست ندارد  هیچ وقت قابلمه بشوید برایم..میدانم وقتی خواب است نباید با سر و گوشش بازی کنم .میدانم خلاصه اخبار را دوست دارد بشنود .میدانم انگشت  هایم را لابلای موهایش  دوست دارد.میدانم مناسبت ها را گاهی  یادش میرودو گاهی  خوب  به خاطر می سپارد و من به مجموع رفتار مهربانانه اش  در طول سال دل بسته ام و نه به روز هایی خاص ....میدانم  پسرک را همیشه تمیز و مرتب دوست دارد .میدانم با آب ولرم صورتش را  می شوید و مسواک میزند. میدانم  دستانم هر وقت روی  موهای  نقره ای که این روزها  انگار با هم مسابقه گذاشته اند  می لغزد  به اندازه تک تک رنگ های  نقره ای  لای آن سیاهی  دلم دوباره و دوباره می لرزد.  میدانم اخبار و خلاصه اخبار ورزشی  چقدر برایش  دلنشین است.می دانم عاشق گز تبریز و سوهان درجه یک است و میدانم به جای  خریدن کادویی گران قیمت  برایش با خرید یک دیس باقلوای دو طبقه چقدر چشم هایش از خوشحالی برق می زند. میدانم املت ربی! را خیلی دوست دارد و نان  املت همیشه باید گرم شده باشد. می دانم از اینکه تعداد قاشق و چنگال های سر سفره کم باشد نگاهش تلخ نمی شود بلکه بلند می شود و خودش  می آورد و با خنده چیزی می گوید تا یادم بماند.من در  مورد او چیزهایی میدانم که مادرش  نمی داند و شاید هیچ کدام از  خانواده اش هیچ وقت ندانستند .من صورتش را وقتی خواب است دوست دارم .آرامش صدایش را ... دل تنگی هایش را وقتی خانه نیستم و او هست وبه من می  نویسد که جایم در خانه خالی مانده است...خنده اتان نگیرد ولی من حتی  انگشت های مرتب و کنار هم چیده شده پاهایش را هم با عشق نگاه میکنم. علی برای من خیلی بیشتر از یک همسر است شاید هم تصور من از همسر قالبش کوچک بوده و علی بزرگ تر ...هر چه هست این زن که این جا می نویسد به عشق او ته دیگ های سیب زمنی برشته  درست می کند و تن ماهی با سیب زمینی  سرخ کرده را با دقت در  ظرف  می چیند تا چشم نوازتر شوند...کسی که این جا می نویسد شب ها هنگامی که به پسرک شیر  می دهد چند بار روی  همسرش را هم چک می کند تا مبادا سرما بخورد حتی اگر مرد هیچوقت نداند این را... این زن وقتی مرغ را ترش مزه میکند می داند همسرش چقدر ته مزه ترش مرغ را دوست دارد و لبخند می زند از یاد آوری  لحن دل نشین مرد : چقدر  خوشمزه درست کردی این را..). 

. 

. 

. 

بیشتر نمی نویسم شاید دوست تر داشته باشد اینجا نوشته نشود و بماند برای خودمان .فقط می نویسم هر شبی که سر بر بالش میگذارم آرزو میکنم بودنش..حضورش ..سایه اش و سلامتی اش  مستدام باشد روی سر من و پسرکمان.