خداوند نزدیک

روی ملافه سفید کنار تخت پسرک دراز  کشیده ام و به بازی کردنش با جاروبرقی نگاه میکنم. به جارونزیک تر  می شود و با چشم های پرسشگرش به من نگاه میکند  و به من میفهماند این جارو با مدل خانه  مامان جون فرق دارد و دست هایش را باز  میکند به علامت چرا؟ میخندم و کتاب بالای سرم را بر میدارم.به جلدش  نگاه میکنم. چند قطره اب  در  بالای  کتاب  طراحی شده است ..نه... آنجا نشسته است انگار.کتاب *را باز  میکنم و چند صفحه میخوانم.بین خواندن کتاب  ذهنم دائم مثل کش میرود و برمیگردانمش. بادخنک کولر ..بازی پسرک در  نزدیکی های من...موضوع داستان ...و سکوت خانه را دوست دارم. بیشتر  میخوانم و بین صفحات به پسرک نگاه میکنم و لبخند میزنم. میفهمد از خواندن کتاب  لذت میبرم. هیچ وقت سعی نمیکند به کتاب هایم دست بزند. خطی را میخوانم و بعد چشمم به پنجره خیره میشود...به صفحه برمیگردد و باز  میرود روی  پنجره... خواب شب قبل پررنگ می شود در  ذهنم...در  سالنی بودم و امتحان داشتیم...کتابی را به من دادند و قرار شد بخوانم.معلم که نمیدانم زن بود یا مرد  خیلی مهربان گفت بخوانم وشروع کردم...بی قرار بودم..تمرکز  نداشتم ..کلمات از جلوی چشمم فرار  میکردند... نگاه کردم ..قرآن  بود و من باید آیه الکرسی را میخواندم..همه به من خندیدند و معلم پرخاش کرد که خنده ندارد..با مهربانی به من گفت دقت کنم و بخوانم...گفتم با این خط آشنایی ندارم قرآن دیگری  خواستم ..تعجب  میکردم که آیته الکرسی را که نصفش را از  حفظ  هستم و بقیه اش که کاری ندارد چرا گیر کرده ام...و باز  خنده بقیه و  صبوری  معلم و تلاش  ب فایده من..چهار بار قرآن را عوض کردند و آخر معلم خسته شد و کتاب را از من گرفت و  گفت بنشینم...حس ناامیدی ..حس  اینکه من بلد بودم ..حس دور شدن از  محبت معلم ..خواب به وضوح پیش  چشمم  مثل فیلم  می آمد...و جمله کتاب انگار با صدایی ارام در  گوشم میپیچید: چشمی هست که هر  لحظه ما را نظاره میکند و گوشی  که مدام ما را می شنود...او خداست. گرمی اشک را روی  گونه ام حس  میکنم.به صفحه اول کتاب برمیگردم. بغض  میکنم و از بین پرده تار  دوباره به جمله نگاه میکنم...انگار  ناگهان فهمیده ام چه میگوید...اشک ها سر میخورند و غلت میزنند روی  گونه هایم. پسرک با تعجب  به من نگاه میکند و دست هایش را باز  میکند و از دور  حالت نوازش میدهد به دست ها . میخندم و فکر میکنم به همه روزها و شب های که میگفتم چرا نمی شنود؟ کجاست پس؟ به روزهایی فکر  میکنم که انگار  هیچ چشمی  نبود و هیچ گوشی  نمیشنید...بلند میشوم و تصمیم میگیرم آب خنکی به صورت و دست ها و سر وروی  پاهایم بزنم. کلافه می شوم از بزرگی  جمله ای که یکباره مثل آوار ریخت روی سرم...میپرسم قبله کدام طرف است . با  صدایی محجوب  میشنوم : نمیدانم ..به لباسش نگاه میکنم ...سمت چپ سینه اش ..با خود میگویم همین جاست قبله ...درست وسط  همین قلب... و من که فکر  میکردم میدانم خدا همیشه در شمال من است ونمیدیدمش و او که نمی داند کدام طرف  است و بودنش را عمیق باور  دارد...دلم میخواهد اجازه دهم اشک ها بریزند و سبک شوم...یادم می آید چقدر ماه رمضان را دوست داشتم ..چقدر هنوز اذان که می شود دلم پر میکشد به سال هایی که خدا در همین نزدیکی بود...میخواهم رها شوم از بغضی که در گلویم پنجه انداخته است..صدای چرخیدن کیلد در قفل می اید ..به سرعت اشک هایم را پاک میکنم و لبخند  میزنم به پسرک و زیر لب میگویم خدای تو همیشه نزدیک هست و همیشه کنارت نشسته ..خدای تو با دست هایش  با تو ماشین بازی  میکند و با لب هایش با تو از  نی  نوشیدنی  را مزه میکند..خدای تو صدایت را میشنود و تو صدایش را میشنوی وقتی با خودت حرف  میزنی به هما ن زبانی که خدایت خوب میفهمد...علی در  چهارچوب در ظاهر می شود. لبخند میزنم و برای  فرار دادن چشمانم  سرم را در بازویش  فرو میکنم و میگویم خوب شد امدی...و در ذهنم میگویم:  هر لحظه می بیند...مدام می شنود...ای  وای ... 

  *   

کتاب طبیعت زنده چند بانو  ( مجموعه داستان کوتاه)   نوشته   کیارنگ علایی

وبلاگ هنری کیارنگ  علایی