شادی زندگی من

بچه ها یه خبر  فوق العاده ...الان من روی ابرا دارم راه میرم از خوشحالی..انقدر ذوق دارم که نگو...بابا مگه کمه ۱۳-۱۲ سال دنبال یکی باشی وروز و شب بهش فک کنی و حالا پیداش کرده باشی و پیامش بهت رسیده باشه...یادتونه گفتم یه دوست معرکه داشتم تو دبیرستان به اسم شادی ..یادتونه ازتون خواستم اگه خبری ازش دارین بهم بگین..خب یه نفر مدت ها بعد از اون پست بهم گفت که  برام سرچش کرده  و  وبسایت انگلیسیش رو  برام گذاشته بود  و گفته بود فک کنه همونیه که من دنبالشم.ولی ایمیل شادی اونجا اکسپایر شده بود ..و ...نتیجه ای نگرفتم جز اینکه دوست  باوفای  همه زندگی من تو اوکلاهاماست و یه سری اطلاعات تحصیلی و مدارج و جوایز و ...که بهشون دست پیدا کرده بود و میخوندم و بغضم رو فرو میدادم از خوشحالی.... بعدش چند وقت پیش  تونستم توی  فیس بوک شادی  عزیزم رو پیدا کنم...و پیام های لبریز از محبتش رو  که برام داده بود  رو امروز خوندم..اونقدر  بی ریا مونده بود بعد از همه این سالها و اونقدر جزییات ریز رو یادش بود که فقط تونستم ته دلم برای  بار هزارم تحسینش کنم و به خودم ببالم که  همچین کسی رو برای دوستی  انتخاب کرده بودم..به خدا اینایی که میگم دروغ سیزده نیست...عین واقعیته... من از وقتی که تمرکز کردم روی  پیدا کردن شادی و به خودم گفتم خیلی زود ازش خبری بهم میرسه  کلی انرژی مثبت گرفتم و  امروز بعد از مسافرت و روزها دوری از نت وقتی برگشتم  پشت مانیتور و پیام شادی رو دیدم توی فیس بوک فقط چند لحظه نگاهش کردم .....و بعد باور کردم که خود خودشه...

شادی  عزیز

دختر باور کن بعد از همه این سالها وقتی از جلوی خونتون ( همون که همیشه یه پیکان نارنجی جلوش پارک بود) رد میشم محاله سرم رو به راست برنگردونم و به خونتون نگاه نکنم...حتی اگه کسی از شما هم اونجا نباشه دیگه باز اون مسیر و اون خونه برای من دنیایی هست...یادته با هم پیاده برمیگشتیم و یه روز یه دیوونه اومد دستش رو  از پشت از لای دست من و تو آورد وسط و ما جیغ زدیم و تو یه آجر برداشتی و  یارو ترسید و در رفت....اتوبوس سواری و  نی نای نانای نا نای نی( صدا سیما نگه دار!!!) رو که تو اتوبوس میخوندیم و غش میکردیم از خنده و پیرزن هایی که نچ نچ میکردن زیر لب از اینهمه شور و شوق ما رو یادته؟ اون روزی که گفتم با هم پیاه بریم تا دبیرستان تا من ازت سوالای زبان پیش دانشگاهی بپرسم و همش  الکی بود و فقط میخواستم با تو بیشتر باشم رو میدونم که فهمیدی و یادته...و تو ناراحت بودی که با تن بو گندو و خیس عرق!!! میریم مدرسه و گفتی همه ملت اول میرن ورزش و بعد حموم و تو باید صاف بری مدرسه با این تن عرقو!!!!

شادی  یادته اون دختره آناهیتا بود  که فک میکرد بابات رانندتونه و باورش نمیشد  باباته چون  مهندس فخرالدین بنده خدا با وانت از سر کار برگشته بود و ما چقدر به آناهیتا خندیدم...و تو دولابی رو یادم انداختی و شعرهایی که برات گفته بودم ...پیکار خونین.. میلاد شادی....

فخر دارد اینهمه گل در میان خانه ای ...آمده از بهر نسرین یک چنین دردانه ای ...بادی اکنون کرد آذین خانه و کاشانه ای..چون که شادی آمده چون گل بر پروانه ای...صاحب  شاهین و شروین وجد را صاحب شدند..بین چه زیبا آمده مولود بی غم نامه ای...و بیقه اش که من حفظم وتو هم یادته...و تو مولود بی غم همه خواب های من بودی و شادی آفرین لحظه های من...شادی ما اونموقع هنوز تلفن ونمون وصل نشده بود و من تابستون و  تولدت که خرداد بود  رو از خونه اونا بهت زنگ زدم و انقدر صاحب خونه بیشعور چپ چپ نگام کرد و وقتی گفت دخترشون منتظر تلفن نامزدشه من آه از نهادم در اومد که باید ازت خداحافظی کنم و اون روزی که مامنت با مانتوی سیاه و کفش پاشنه دار اومد و پرونده تو رو گرفت و رفت  من روی پله های مدرسه نشستم و وقتی یه هفته و دو هفته شد که نیومدی باورکردم شادی رو برای همیشه  گرفتن از ما....از همه اونایی که سال اول دبیرستان واحد اختیاریشون رو  بر اساس انتخاب تو بر میداشتن ..یعنی صبر میکردن ببینن شادی چی برمیداره تا اونام همون رو بردارن....و تو محبوب همه بودی و هستی و وقتی با بچه ها ازت حرف میزنیم همه میگن چه دختر صاف و صادق و بی ریایی بود ....حیف حیف که اینجا احترام به دین و مذهب و کیش و ایین  مفهومی نداره و غیر از حودشون حکوم به سکون  یا  مجبور به پرواز میشن از این خاک و تو رفتی و همه استعدات جای دیگه به بار نشست و بی لیاقت هایی مثل اینا همش از تو تلویزیون حرف مفت میزنن که ما جلوی  گریز مغزها رو گرفتیم و به به و چه چه راه میندازن...تو خوب کردی نموندی و حروم این خاک نشدی چون اگه جای خیلی ها باشه حداقل جای تو نبود این سرزمین کوچک محقر....شادی من از همشون دلگیرم..از همه اونایی که نذاشتن تو همین جا به آرزوهات برسی و وقتی خوب فکر میکنم باز از همشون ممنونم  که  باعث شدن تو توی یه جای دیگه به همه آرزوها ت برسی...یادته شغل مورد علاقه ات دانشمند شدن بود..ته ته همه چیز تحقیق توی ازمایشگاه بود برات...و کشف و اکتشاف و به همه آرزوهات رسیدی  عزیز دلم...خوشحالم برات..من هم البته اینجا ناگزیر به زندگی نیستم بلکه با تمام وجودم از زندگی دارم لذت میبرم  و به خواسته هام دارم میرسم..هنوز مونده به همشون ولی به اونایی که تو ذهنم داشتم  کمابیش رسیدم..

همه اینا رو نوشتم تا فقط بهت که شاید هیچ وقت هم اینجا رو نخونی بگم بزرگترین رویای همه این سالهای من محقق شد و ازت ممنونم که شادی قلب منو دو چندان کردی .... همیشه در پناه خدا باشی دوست خوب و با وفای من ....

پی نوشت خیلی مهم :

گیلاس خانومی دوباره داره مینویسه...با همین آدرسی که داشت و توی لینک های  من هم هست...حال میکنید چه خبرهای خوبی دارم؟