نشد.....

اومدم عصر دیروز یه پست شاد بذارم از ماجرای خواستگاری این داداش سهیل که کشت ما رو از خنده دو سه شب پیش.... ولی نشد.....

  دوستم زنگ زد پاشو شال و کلاه کن بریم مسجد!! مراسم داداش  دوست مشترکمونه...۲۵ ساله بود...یعنی الان نیست.........سومشه....تصادف جزیی....بدون حتی یه خراش.....رضایت فوری خودش......اومدن خونه...شب خوابیدن....صبح ندیدن....... لخته خون تو مغز....مرگ ارام در خواب.......و بغض خواهرش که  میگفت حتی نمیدونیم کی بوده و چطوری تصادف کرده ...نه کارتی...نه مدرکی...فقط گفته رانندهه تو ماشین زن و بچه داشت..نمیخواستم معطل چک آپ بیمارستان شه...من که حالم خوبه.....و فردا خوب خوب شد...فرداش خوب خوب شد.

چقدر نزدیکه این مرگ......چقدر سریع..... انگار پتوییه که دور آدم پیچیده میشه تا شب سردت نشه.....انگار باد خنک کولره وسط ظهر تابستون که روی پوستت نرم نرم میشینه ....و مادرش که با لبخند به همه دست میداد و خیلی شیک دو قطره اشک میریخت و من میدونستم یک ماه دیگه اون مادر چی قراره بکشه....چون دیده بودم...چون یه روزی ما هم توی این مسجدا مراسم داشتیم..چون یه روزی مامان من هم نمیذاشت کسی توی مسجد گریه کنه و غر میزد به جوونا که پاشین این بساط اشکتون رو جمع کنین و هنوز یادمه چطور غریبه ها با نگاه شماتت بار به مامان نگاه میکردن و حتما توی دلشون میگفتن چه ریلکس!!و باز هم ما بودیم که دیدیم چطور بعد از ۴ سال وقتی مامان کاملا اتفاقی مدارک شناسایی برادرم رو  توی کمد میبینه انقدر اروم و بیصدا همون جا میشینه و لباس های پسر سفر کرده اش رو روی صورتش میذاره و بی صدا گریه میکنه که قندش به شدت افت میکنه و اگه بابا اتفاقی دنبالش نمیگشت شاید..... 

و من باید میرفتم دیدن این دوستم....منی که میدونستم چی میکشه و چی خواهند کشید بعد ها....از حرف مفت اونایی که میگفتن عزیزم همه ما میریم..دیگه گریه نداره که..جای اون الان خوبه ...حرص میخوردم..توی یه فرصت مناسب رفتم پیشش نشستم ..دستاشو گرفتم و گفتم تو که هنوز یادته ؟ نه؟ و با چشم هایی که دیگه نای حتی نگاه کردن نداشت پرسید تو چکار کردی اون موقع صمیم؟ و من بودم که براش حرف میزدم...حرف هایی که خیلی ها تا اون روز از من نشنیده بودن ولی تجربه از سر گذروندن یه اتفاق تلخ و غمگین بود...بهش گفتم که الان وقتشه که گریه کنه...این بغض ها رو قورت نده  و نذاره بعد ها گلوش درد بیاد با یاد اوری  غصه های نداشته امروزش..بهش گفتم تو به نبودنش عادت نمیکنی..به ندیدنش عادت میکنی و  دلتنگش میشی که طبیعیه....بهش گفتم حواسش به مامانش باشه شب های سختی رو در پیش داره چون این گریه های فروخورده توی شک و بهت و ناباوری یه روزی بدجور از پا میندازتش....و گفتم و گفتم و آروم شد و آروم آروم گریه کرد و جلوی چشم های من دوباره خودم تصویر شد ...نشسته توی مسجد...با چادر سیاه روی سر......و نگاه مات به روبرو به عکسی که داشت به همه میخندید و سفره ای که توش پر از اب و گل سفید بود و عکس های کودکی...نوجوونی ..... و نوشکفتگی یه پسر کوچولو جلوم.....و حتی گوشم هم  دیگه صدای ضجه مردم رو نمیشنید و چشمم هم دیگه سایه هایی که جلومون وامیستادن و یه چیزی رو با بغض میگفتن ومیرفتن هم نمی دید....فقط مامان رو میدید که زانوهاش رو بغل کرده بود و هر چند دقیقه بدنش یه تکون سخت میخورد و نگاهش روی شیشه قاب عکس توی سفره گم شده بود...نه گریه ای ..نه اشکی و نه احساسی.... گاهی یه لبخندی میزد  از یاد آوری یه چیزایی توی ذهنش و دوباره چشم هاش توی بهت گم میشد

میدونی دیشب که رفتم اونجا حس کردم لازمه منم از اون اتفاق بنویسم برای خودم..هر چند به قیمت بغض کردن های شما باشه...میدونم بهای گزافیه.و بیرحمانه است برای شماها.....اما از دیشب یه بغض لعنتی این گلوی منو گرفته و حتی نمیتونم جلوی همسرم گریه کنم..مشکل من حضور اون هم نیست....من کلا با این گریه کردن مشکل دارم...نمیتونم ..جلوی بقیه خجالت میکشم...نمیاد لا مصب و بعد ذره ذره  منو خفه میکنه.....مثل الان..که تونستم دوستم رو کمی آروم تر کنم ولی خودم رو ......باد دیشب منو با خودش برد به خیلی جاهای دور....و صدای خنده هایی بچه شیطونی که عادت داشت من بغلش کنم و مثل بزغاله بزنم زیر بغلم و از تو دستم آب بخوره جلوی ظرفشویی و آب بازی کنه همون جا و من هی بگم هوی سپهر!! قلقلکم میاد وقتی از تو دستم آب میخوری!!!   زبونت رو ببر توی دهنت دیگه..انقدر دستم رو قلقلک نده و بعد تر ها پسر بچه ۱۰ ساله ای رو میدیدم که مینشوندمش جلوم و بهش پول میدادم تا بشه معلم قلابی جغرافیم و به کنفرانس من گوش کنه و فقط پفک های جلوش رو بخوره و گاهی سری با تایید فهمیدن!! کنفرانس من تکون بده و آخرش هم بگه بیست !! برو بشین.بچه هابراش دست بزنین خیلی اونفرانسش!!!!! خوب بود. و باز هم خاطره و تصاویر یه پسر نوجوون قد بلند با پوست گندمی تیره که مینشستم کنارش و دست های سفیدم رو میذاشتم کنار دستش و میگفتم ای بیچاره!!! نگاه  کن!! انگار تلویزون سیاه سفید دارم میبینم..تو چرا اینقدر سیاهی بچه !!!! و اونم بگه چیه مثل شبح سرگردان (سفیدی منو میگفت)!!!!! اه  اه  اه  .....و باز هم صدای خنده های چهار تا بچه شیطون توی ظهر تابستون  وقتی که تنشون رو به خنکی آب سرد حوض سپرده بودند و اون کوچولوهه از آب میترسید و بقیه روش آب میریختن و میگفتن بیا ...بیا توی اب...بیا دیگه بچه اینقدر نترس....واون با شلوارک نارنجی و لباس راه راهش فقط لب حوض مینشست و پاهاش رو توی اب تکون می داد....و بعد تر ها صدای غش غش خنده هاش وقتی برای من خواستگار میومد و هزار عیب روش میذاشت ن این دو تا داداش بلا  و منم با چشم های بیچاره فقط نگاشون میکرم و خودمم بیعار باهاشون بعدش میخندیدم .....و اصرارهاش به علی توی محضر  که پسر!!! هنوز وقت داری ها..خودت رو بدبخت نکن...من این جونور رو میشناسم...نهههههههههههه....نگو.......آخ که یه جوون دیگه هم فنا شد و خنده همه با شنیدن این حرفا از زبون پسر نازنینی که دیگه صدای خنده هاش و جاز زدن هاش گوش هیچ کس رو پر نمیکنه...... ولی دلشون رو چرا...... پر از دلتنگی ....پر از خاطره......پر از درد.....