هیییییییییی جوونی!!

معمولا آدم های نرمال!! در شرایط لطیف و با احساسات رقیق شده  !!یاد رفتگانشون میفتن و یه فاتح ای براش ون میخونن ولی  خدا منو ببخشه که هر وقت میرم دستشویی بدون استثنا همون جا یاد مرحوم خاله جان می افتم و  اول میگم خدا بیامرزتش و بعد خودم خنده ام میگیره و به و خودم میگم بذار تو هم بمیری!! اونوقت دیدن داره جاهایی که ملت یاد تو میفتن!!!

قضیه از این قراره که این خاله جان مرحوم ما هر وقت میخواست اوج توانایی های جوونی اش رو با  خمودگی  و سختی دوره پیری مقایسه کنه میگفت هیییییییییییییی یادش بخیر جوونی!!! کجا رفت که یادش واقعا بخیر و در این موقع یه پک به قلیون خوش عطر و خوش بوش میزد و دودش رو میداد بیرون و میگفت: نمیدونی خاله جان که چقدر جون و خوش بنیه بودم من!!! نگاه نکن الان چقدر لاغز و استخونیم.اون موقع ها خاله جان  وقتایی که میرفتم دست به آب!!!!!( و در اینجا یه آه بلندی میکشید) نمیدونی این شاش من خاله جان با چه فیششششششششی میزد بیرون و همون جور  لامصب شرررررررر شرررررر!!!! تا یکدقیقه   میومد و بعدش یواش یواش کم میشد!!( قیافه منو تجسم کنین که با دهن باز و تظاهر به  محو شدن در جذابیت این خاطره!! دارم نگاه میکنم) ولی الان خاله جان انقدر زپرتی و پت پتی همون دو قطره میاد بیرون که خاک بر سر انگار نه انگار داشتم میترکیدم از زور  فشار مستانه!!!! هیییییییییییییییی جوونی  کجایی!!!!!! هییییییییییییییییییی!!!!

خاله جان خدا بیامرزتت و شرمنده ات که همچون جایی هی یادت میفتم.ولی تو این وانفسای  مرده که جای خودش داره! زنده فراموش کنی ما هم جای شکرش باقیه.

حالا که از خاله جان گفتم بذارین از بابا بزرگم هم بگم.یه آقای مبادی آداب و قاشق چنگالی و کرد بسیار اصیل  و لفظ قلم حرف بزن!!! البته مهربون تا دلت بخواد.آقااین بابا بزرگ ما یه زن دوم داشت که با مامان بزرگم لامصب خیلی خوب بود.البته  از اولی  جدا شده بود بابا بزرگ و این خانومه رو گرفته بود ولی توی دور هم جمع شدن های خانوادگی  همیشه این دو تا هوو بغل دل هم بودن و جالبه که بابا بزرگم کماکان عاشق این مامان بزرگ خوشگله بود..آقا  یه بار ما یعنی من و صبا (خواهرم) رفته بودیم خونه بابا بزرگ  و مامان بزرگ..اینجوری بود که من میرفتم خونه مامان بزرگ و اون جا کویت به معنای واقعی بود و هر هر خنده و شوخی با عمو  و  اون طرف صبای  بیچاره میرفت خونه بابا بزرگ (با فاصله زیاد از هم بود ) وهر شب باید دقیق ده بار  زمان خوردن داروهای بابابزرگ رو از رو بسته قرص و کپسول میخوند تا بابابزرگ باورش بشه این بچه سواد داره و دو سال دیگه قراره بشه دیپلم مملکت.یه روز  که میخواستیم پست هامون رو عوض کنیم و دو سه هفته ای از تابستون رو جابجا  شه جاهامون با هم!! من وانمود کردم که هیچی از نوشته های قرصا حالیم نیست و در اصل میخواستم مصاحبت وحشتناک خنده دار و مفرح بودن با عموم رو از دست ندم و تو دل بابا بزرگ شک انداختم که اصلا من سواد دارم یا نه!!! از اون طرف  صباب بدبخت داشت خودش رو جر میداد که نوبتش تموم شده و میخواست زودتر به خونه مامن بزرگ و دست پخت عالی و شوخی های عمو برسه.مامان بزرگ منو برده بود خون هبابا بزرگ و همه دور هم با هوو خانم!! داشتیم بستنی میخوردیم  و بابا بزرگ هم ذره ذره با نوک قاشق بستنی میذاشت تو دهنش و دو ساعت بعد قورتش میداد و قاشق بعدی رو میخورد.آقا ساعت 7 بود و من الکی برداشتم داروهای ساعت 11 شبش رو آوردم و گفتم بابا بزرگ جون بخورین الان وقتشه!!! اونم مگه بی سواد بود.نا سلامتی سال ها معلم بود.یه نگاه کرد و گفت روشچی نوشته؟ منم گفتم نوشته  هر  یک ساعت دوازده عدد!!!!!!  و قیافه مظلومی هم به خودم گرفتم. بابا بزرگ انقدر  برق گرفته باشدش گفت چی؟ دوباره بخون و منم هی بسته قرص رو به چشمام دور و نزدیک کردم و گفتم هر یک ساعت دوازده عدد با آب فراوان!!!!! شاید برا اینکه نمیرین نوشته بابا بزرگ!!!!! همون شد که تا سال ها بابا بزرگ هیچ قت اظهار تمایل نکرد من تنهایی خونه اشون بمونم وهمش میگفت نه عزیزم!!!! حوصله ات سر میره.حداقل با صبا جون بیا تا همبارزی داشته باشی.و صبای بیچاره وقتی فهمید اون شب و هفت شب بعدیش باید بمونه خونه بابا بزرگ (البته بدش نمیومد فقط از خوندن نوشت های قرصا و شربت ها نفرت داشت!!) آنچنان گریه ای کرد و گفت میخوام برم خونمون که فرداش بابا اومد و بردش خونه خودمون و من موندم و مامان بزرگ مهربون و هموی  با مزه و خوبم .........صبا هنوز نمیدونه من چه بلاهایی سرش آوردم.