ولنتاین من.....

عین کامنت دوست عزیزم نگاهی نو که قلبی از طلا داره را براتون میذارم تا همسایه ها یاری کنن همه چیز میز یاد بگیریم!!!!

یک اصطلاح جالب.
در موقعیتی که یک حرف را بارها به یک ادم کودن می گی و طرف متوجه نمیشه می گن

I told u one time, two times, three time, Khomeini times

همون  آقای خ  می نی خودمون هست هاااااااااااااا

من که خیلی تعجب کردم از این اصطلاحه ولی جالب انگیز ناک بود .ممنون نگاه نو عزیزم.

******************

و حالا این شما و این  اصطلاحات امروز:

وقتی میخواهیم بگیم  فلانی انگشت کوچیکه منم تو فلان کار نمیشه !!! یا به گرد (همون که از خاک بلند میشه!)من هم نمیرسه از این اصطلاح استفاده میکنیم :

You  cant hold a candle to me when it comes to playing the piano.

Cant hold a candle to someone))

******************

وقتی صدا از گلوتون در نمیاد و گلوتون  گرفته میگین:

I have a frog in my throat.

مثال:

excuse me I cant talk clearly.I have a frog in my throat.

******************

یه کامنت طول و دراز برای یکی از دوستان عزیزم  نوشته بودم که دوست داشتم به عنوان یه پست بذارمش .و بعد اینجا ادامه اش دادم  و کامل ترش کردم.

من با این صدر در صد موافقم که ازدواج اصلا به معنی ندید گرفتن خودفرد و خواسته ها و دلخوشی هاش نیست بلکه چون در مقابل عشق و آرامش رو داره بدست میاره(ایف انی ) و فرد  از بودن با کسی که دوستش داره لذت میبره پس یه چیزهایی رو باید به نفع منافع مشترکشون(و باز هم نه فقط همسرش) تعدیل کنه.من در مورد خودم برات میگم.هنوزم شاخ در میارم وقتی میبینم بعضی ها از خوشبختی و عشق گرم  اونم فقط بعد از 4 سال زندگی مشترک ما (تو ایران ) تعجب میکنن که به نظرم اصلا تعجب نداره و همینطوری بابد باشه!.بابا! مگه قرار این بوده که احساس  ماها فقط یه دو ماه طول بکشه! چرا همه با این تصور شروع میکنن و چیزی که اصل بوده و باید باشه رو مورد خاص و کمیاب میبینن؟ ذهنیتی که من و همسرم در ازدواج داشتیم این بود که همبشه زندگیمون گرم خواهد موند و رابطه رو هم پرورش دادیم و گرم نگهش داشتیم.من از بعضی چیزها (به قول عامیانه )سرتر از همسرم هستم و اونم تو بعضی  چیزا.من صبح میرم سر کار و عصر برمیگردم ولی هیچ وقت حسرت زن هایی که همش تو آرایشگاه و بازار و مهمونی و پارتی ولو هستن رو نخوردم و بهشون حسودی نمیکنم چون من یه چیزایی دارم که اونا ندارن و همسرم جوری قدردانی میکنه که به خواب شبشون هم نمیبینن بعضی ها.ضمن اینکه منتی هم سرش نمیذارم و نمیگم بیا کف پای منو ماچ کن چون به خاطر کمک به تو اینهمه از لحظات روز و پیکم میگذرم.نه ! من به خودم میگم این زندگی و بخصوص این آدم اینقدر برام داشتنش ارزشمنده که حاضرم برای رفاه مشترکمون بیشتر از خودم مایه بذارم (که نصف این تلاش ها برمیگرده به اقتصاد محتضر ما تو ایران!) ولی سعادت باز هم مشترکی رو باهاش تجربه کنم.من اگه روزی راضی بشم توی دلم به همسرم حق بدم که گول زن ها و دخترای جوون تر و خوشگل تر از من رو بخوره همون لحظه این حق رو برای خودم هم قائل خواهم شد و به این کاری ندارم که مردم و عرفم چی میگن! من اونقدر کله شق هستم که در صورت خیانت دیدن   یا حاضر میشم باهاش زندگی کنم (چون ننه غریبم بازی در نمیارم و اگه بدونم حضورش با همه کارایی که کرده اونقدر هنوز برام مهمه دیگه بی خیال  کات میشم و میذارم تو دلم عشقش بمونه )و دلم هم مثل اول قرص و محکم مونده باشه یا کاتش میکنم.از قدیم میگن شتر سواری دولا دولا نمیشه که .

و اما در مورد نظر خواهی از همسر در امور مربوط به زندگی مشترک:.من بخاطر احترامی فوق العاده ای که همسرم در مورد برخی کارهاش(و صد البته نه همش! چون خیلی هاش مربوط نیست)به نظر من قائل میشه منم بعضی کارام رو که میدونم انجام دادن یا ندادنش و حتی کیفیتش رو رابطه و زندگی و احساس همسرم تاثیر گذار خواهد بود ازش نظر میخوام به عبارتی انتخاب های خودم رو جلوی روش میذارم  و میگم اون کدوم رو دوست داره. و اگه هیچ کدوم رو نپسندید و من پیشنهاد تازه  رو پسندیدم خب چه بهتر ! من هیچ وقت مثلا از کتابی که میخونم در موردش نظر نمیخوام از همسرم چون کاملا شخصیه و بدیهیه که نظر اون برای خودش مفیده!!!!.ولی در مورد غذایی که درست میکنم و چیزایی که حق نظر برای خودم در اوم موارد  قائل شدم دوطرفه عمل میکنم.اتفاقا من از اون دختر کله شق ها  و به تعبیری محکم و مستقل ها هستم ولی هیچ وقت به شوهرم نشون ندادم  بدون اون از پس همه کارهام تنهایی برمیام چون حضور اون حداقل در زندگی احساسی من مثل یه فرمانروا  میمونه به همون بزرگی و ابهت  و من ملکه ای که همواره از بودن کنار این فرمانروا در ناز و تنعمه پس بیخودی خرابش نمیکنم و این حضور موثر که از سر نیاز نیست و برای تکامل شخصیت من مهمه رو پاس میدارم..اینم میدونم که ذات آدم ها با هم فرق داره و خیلی ها نظرات من براشون عجیبه همونطور که مال خیلی ها هم برای من قابل درک نیست.

میدونین یه وقتایی با خودم فکر میکنم مثلا فلانی چقدر نظراتش ایده آل هست و چه زیبا و قوی حرف میزنه ولی من که اینور مانیتورم از کجا میدونم همه ادعاها و حرف ها درسته!؟ از کجا باید بدونم که اونی هم که ادعای  نقش خدا داشتن  در زندگی همسرش میکنه  واقعیت رو گفته یا ارزوهاش رو.حتی شماها هم ممکنه از این فکر ها کرده باشین.شاید در اون فضا و اون زندگی خیلی چیزها جواب بده و در مورد من چیزاهایی دیگه.برا همین خیلی وقته که به وضعیت ایده ال و ارمانی دیگران  کاری ندارم.اون وضعیتی رو دوست دارم که باهاش راحتم و منو اروم میکنه.خیلی از دوستام رو میبینم که میخورن و میخوابن و مسافرت های رنگ و وارنگشون روبراهه و دغدغه های منو ندارن  و شوهرشون هم اتفاقا خیلی هم دوستشون داره و پای زن دیگه ای هم تو زندگیشون باز نیست (اینا رو میگم چون همه میگن چه فایده! وقتی تنها عشق و مورد احترام شوهره نیست!) ... ولی دلیلی نداره خوشبختی های عمیق خودم رو سطحی جلوه بدم تو دلم.دلیلی نداره اگه بقیه تو  دلشون نگاه های گرم و مهربون و عاشقانه همسرشون رو تازه اگه اصلا وجود داشته باشه مسخره میکنن و میگن برو بابا!! مگه اینا برای من نون و اب و طلا و راحتی و آزادی و آسایش میشه من (منی که با عشق نفس میکشم و زنده بودنم منوط به اینه که دوست داشتن رو با گوشت و پوستم حس کنم) هم دلم رو سرکوب کنم که عاقل باش صمیم!؟؟؟؟ تا کی میخوای با این بچه بازیها خودت رو گول بزنی.بکن و بنداز و برو و بگاز و به فکر خودت و راحتی خودت باش.......نه ! میتونم......ولی نمیخوام...... من همون قدر که تو خوشبختی خودم علی رو عامل اصلی میدونم خودم رو هم مرکز زندگی اون و آسانسور پیشرفتش میدونم چون اون هم از من انرژی میگیره چون زمین خوردن هاو بی تجربه گیهای کاریش رو  تجربه نشون میدم تو چشمش و نمیذارم فکر کنه بی عرضگی بوده چون واقعا نبوده و برای خیلی از تجربه ها باید بهایی پرداخت کرد و چیه اشکال داره ما هر دو در این کوره پخته شیم و محکم شیم و سرد شیم تا اگه  پای روزگار لگدی هم روی وجودمون  گذاشت خاک نشیم و دوباره روپا شیم.من بهش امید تزریق میکنم  حتی اگه خودم مستاصل شده باشم .من لبخندم رو روی صورتم دارم  و حفظش چون میدونم اخم ها و ناراحتی های من نه تنها گرهی رو باز نمیکنه بلکه پاهای ادامه دهنده  همسرم رو هم خورد میکنه تو این راه. من ریاکار و دورو نیستم فقط سعی میکنم رنگ های شاد زندگی رو هم در کنار سیعاهی هاش و سدی هاش به همسرم نشون بدم و نذارم یه سردی در یه فصل زندگیمون اون رو تبدیل کنه به خزون همیشه موندگار....البته این کار برای من جواب میده چون همسرم با ناراحتی من و دیدن نگرانی تو چشمام نفسش بند میاد و فکر میکنه فاجعه اتفاق افتاده.چه اشکالی داره وقتی  دل نگرانی فردا رو به وضوح تو دو قاشق غذا خوردن های او و چشم های بی تابش  میبینم بغلش کنم  و انقدر سربسرش بذارم تا غم نتونه مرد من رو با خودش به اعماق دریای  ناامیدی ببره.

یادمه بچه که بودم یه روز رفتیم خونه یکی از دوستای بابا مهمونی. ما سه چهار ساعت اونجا بودیم و من با اینکه عاشق پدر و مادر م بودم ولی اون شب اصلا دلم نمیخواست به خونه خودمون برگردم.قشنگی اون خونه و دست پخت عالی و لباس ها و ارایش خانم صاحب خونه اونقدر به چشم های من زیبا و رویایی میمود و مبلمان شیک و راحت خونشون انقدر برام جذاب بود و قربون صدقه رفتن های اونا تو چشمم 500 برابر جلوه میکرد که وقتی رسیدیم خونه معمولی خودمون بغض کرده بودم و میخواستم سر مامان بابام فریاد بکشم که منم از اونا میخوام.....ولی دو سال بعد که شنید م دخترشون با یه پسر بیکار و بیعار ازدواج کرده و مامانه و باباهه به مرز طلاق رسیدن و اون دختر کوچیکشون یه بار از خونه فرار کرده فهمیدم من فقط پوسته رویی این زندگی زیبا و رویایی رو دیده بودم و خیلی سالهاقبل موریانه بی تفاوتی و عیاشی های تک نفره پایه های این کلبه رو جویده بود وبعد  بابت فکرایی که با خودم کرده بودم مثل سگ پشیمون شدم و میخواستم دست همون مامان بی آرایش و و کلاس نذار!!! و همون  بابای بدون جین تو خونه!! رو ببوسم و بگم دوستشون دارم چون اونا قلب  ما رو با عشق پر کرده بودن و بهمون صداقت یاد داده بودن.

پ.ن.

پرسیده بودید برای ولنتاین چکارا میکنم.

برای ولنتاین هیچ چیزی نمیخوام برا علی بخرم. چون به نظرم مصنوعیه.حس ته دلم رو نشون نمیده.کمه .محدودیته.منو راضی نمیکنه.و در کل لوسه برای امسالمون !!!!!شرمنده همگی البته!

شاید شمع خوش بو و زیبای اتاقمون رو روشن کنم و یه شام خوب که علی عاشقشه (سیب زمینی سرخ کرده بلند و طلایی با تن ماهی وسطش!) درست کنم و تموم شب بین بازوهاش باشم و برای بار هزارم ازش بپرسم علی جون!! چی شد عاشق من شدی!!!!!!! و اون روشو بکنه به دیوار و بگه ای خدااااااااااااا!!!!!!باز این شروع کرد و من غش غش بخندم و بگم نه جون صمیم! امشب خاصه ! ووولووونتووووینوههههه!!!! و اونم بگه کوفتتتتتتتتتتتتتتتت!!! نمیشه جز با کتک و تو دهنی تو رو خوابوند انگار !!!! بکپ دیگه عزیزم!!!!!! و من لنگ و لگد بندازم  و بگم نه! من الان تو نیمه راست تختم که حوزه مدیریت منه و تو حق نداری پاتو تو قلمرو من بذاری! آهای!!!! اون انگشت شستت رو بردار از ناحیه من و اونم پاش رو تو هوا روی تموم قلمرو تختی من بگیره و بگه هوا رو که نخریدی!!!!خریدی؟ و من چشم غره برم و بگم اشکال نداره علی آقا !!!!! نوبت هوای ما هم میشه !!! و پشتم رو بکنم که من قهر کردم و یهو ببینم دستش رو محکم رو شکم من شوت کرد  چون میدونه چقدر بدم میاد و حساسم!! و باز لنگ و لقد و انگشت تو چش فرو رفتن و زر زر من و خنده اون و حرص من و همینجور تا الهه ولنتاین ببینه من بدون خریدن هیچ گل سرخ و عطر گرون قیمت و شکلات خارجی و ..... به یک انسان حس خوشبخت ترین  و عاشق ترین مرد دنیا رو میدم نه فقط 14 فوریه هر سال بلکه کل روزها و شب هاش رو........