صبور دوست داشتنی من....

نمای اول

شاگرد اول دانشکده ورودی هفتاد و شش،زرنگ و باهوش،گرم و صمیمی ،غرور احترام برانگیزی داشت همیشه.مورد توجه استادا ،قبل از دانشجویی نامزد کرده بود.با یه پزشک ،عاشق هم بودن  ،خونواده پدری مرفه و مامان خیلی خانم و کدبانو،دستاش همیشه گرم بود،یادآوری روزایی که  بازو به بازوی هم تو سرما و گرما مسیر خاطره برانگیز همه اون سال ها رو طی میکردیم همیشه حس خوبی در من زنده میکنه،خنده هاش رو دوست داشتم،همه میگفتن قبل از دانشگاه خیلی مغرور و سرد بود ولی من تو اون دوران خوب چهارسال هیچ سردی ندیدم توش،خیلی خانم و با شخصیت بود.آروم و با صدایی شیرین و گوش نواز صحبت میکرد .هیچ وقت روزی رو که تو سرویس سرشو گذاشت کنار شیشه و اشک تو چشماش جمع شد برا دوری از همسرش که طرح رفته بود یادم نمیره.و من دستاشو گرفتم و گفتم عزیزم!چشم بهم بزنی تموم میشه.همیشه حد و حرمت همه رو حفظ میکرد.تو یک کلام دوست دوست داشتنی و مهربون  من بود و البته الانم  هست.

نمای دوم

فارغ التحصیل شدیم.یه مدرس تاپ بود تو زبان.از دوران دبیرستان زبانش خوب بود.یه معما داشت برا خودش.نمیدونم چه مشکلی براش درست میکردن خونواده شوهرش فقط یادمه تو مراسم عروسیش هیچ کدوم از دوستایی که من میشناختم نبودن.حتی خودم هم دعوت نبودم.شنیدم نمیخواسته بقیه از علت عقد طولانی چهار سالش و توقعات بجا و نابجای خونواده همسرش از اونا باخبر بشن.یه مهمونی گرفته بودن و بعد هم زندگی مشترک زیر سقفی که خیلی شب ها  گریه ها و صبوری ها رو دید.حدس میزدم خواهر آقای دکتر یه جورایی داره دوست سالیان سالش رو زیر حرف ها و حدیث های خودش خرد میکنه.میدونستم اونقدر صبوره که نمیذاره کسی از مشکلاتش چیزی بدونه و البته حق میدادم بهش چون انتخاب خودش و خونوادش بود.و مگه این حرف های مگو رو میشه به هر کسی واگویه کرد!

نمای سوم

روزی که گفت داره برا طرح همسرش میره  یه شهرستانی کوچک و دور  تو استان ،قلبم گرفت.گریه ام  هم .دلم حضورش رو میخواست دلم برای نبودنش کنارم تنگ میشد دلم برای دست هاش تنگ می شد و او رفت و چهار سال موند.تماس های تلفنی و چند باری دیدنش خونه مامانش رفتن هام ادامه داشت و من هنوز مجرد بودم و باز هم یادم نمیره حرف هاش اون روزی که با هم میرفتیم پیاده روی و گفت: صمیم!هیچ چیز نمیتونه آرامش بخش تر از حضور همسر آدم کنارش باشه و  تا عاشق نباشی نمفهمی من چی میگم و به راستی عاشق آقای دکتر بود و هست.کوچولوش رو همونجا به دنیا آورد و سایه اون غرور و سردی آزاد دهنده ای که بعضی ها میگفتن هم کم کم محو شد و اون شد یک مادر و من بیشتر از قبل دوستش داشتم هنوز و ازش درس میگرفتم.برا عروسیم که دعوتش کردم نیومد چون دور بود از من .خواهر و برادرش در این فاصله ازدواج کردند و من هنوز مطمئن بودم خونواده شوهرش با همه نخوت و پولشون  چشم به مال پدر اون دارن و میخوان با هزینه پدر اون زندگی ساده یک پزشک عمومی رو بالا بکشن.و البته که وظیفه هم میدونستن.یادمه یه بار گله کوچیکی کرد که همه غصه هاش رو نشون میداد گفت بیمارستان بودیم و همسرم پزشک  مریضی بود  که از آشناها بود و نوبت ملاقات بود و خانم فلانی بلند  جلو همه داد زد راستی  ممد  آقا چطوره و من آب شدم و اون فقط میخواست نشون بده برام مهم نیست اینجا کجاست و همسرت در چه موقعیت کاری  اینجا نقش داره!!!

نمای چهارم

و دخترک شیرین زبونش بزرگ شد و چهار سال گذشت و تو تموم این ده سال اون مشوق دکتر بود و همراه و همپاش تا بخونه و بخونه و بخونه و از عمومی خودشو بکشه بالا و من باز هم تحسینش میکردم از اینهمه نترسیدن ها و مقاومت ها و بی کاری های طولانی مدت همسرش و درس خوندن های 12 ساعته  دکتر که مجال لبخند عاشقانه رو ازش میگرفت و اون بدون این ها باز هم هل داد و هل داد و نخواست و نخواست.

پارسال ازم خواست درس بخونم و به جای اون برم کلاس کنکوری که خودش انصراف داد  و من رفتم سر کلاسی که اون مشوقم بود و راضی بودم از تلاشم هر چند نتیجه ای که منتهی به دانشگاه میشد نداد ولی خودم رو به خودم ثابت کرد و من پر شدم از درس هایی که دوباره روی نیمکت شاگردی فرا گرفتم و باز هم مدیونش شدم و باز هم بیشتر از قبل دوست داشتنش رو حس کردم.

و دیشب.....دیشب دوباره پس از مدت ها صدای گرمش رو شنیدم و پر شدم از حس قشنگ همه اون سال های بی خیالی و سبکی و باهاش صحبت کردم و گفتم به خاطر همه چیز های خوب و قشنگی که داره خدا رو شکر کنه و بال در آوردم وقتی گفت دکتر بعد از 10 سال تخصص قبول شده و رفته جنوب و اون مونده و یه دختر بچه و یه خونه خالی از خنده های همسرش ولی پر از همدلی و همراهی و باز هم صبوری در مقابل روزهایی که خونواده رو باید با 200—150 تومن بچرخونه و گفت و گفت و من دلم گرفت از تنهاییش و با صدایی که سعی میکردم بغضم رو نشون نده تحسینش کردم و جلوی ریختن اشک هامو گرفتم و خندوندمش و امیدوارش کردم و براش آرزوی موفقیت کردم و گفتم بخونه و هر کاری بتونم از هماهنگی با بچه های جدید و تلفن اساتید و منابع  برای قبولی ش میکنم و تشویقش کردم و باز هم دلم گرفت که خدایا چطور تو چهار ماه فقط  14 روز رفته پیش همسرش و چطور این شب های تنهایی رو تحمل میکنه و لبخند شیرین و گرمش علیرغم همه این دلتنگی ها صورتش رو قشنگ تر میکنه .و وقتی با همه وجودم علی رو بین بازوهام فشار دادم باز هم جلوی ریختن اشک هامو گرفتم و تو دلم گفتم دوست خوب و نازنینم.تو فرشته ای و از خدا خواستم هیچ وقت این زندگی گرمشون رو ازشون نگیره ووپاداش همه این صبوری ها رو به بهترین وجهی با روزهای قشنگ و لبریز از رفاه اینده براش جبران کنه و تکرار اسمش از دیشب همه  لحظه هام رو پر کرده و لبخنذد شیرینش همه قلبم رو.

پ.ن.

یکی از دوستای گلم میخواد برای دخترکش وبلاگ درست کنه.از الان میتونم روتون حساب کنم تنهاش نذارین و سر ذوق بیارینش؟!!