وات ا نایس کلس!!

پیش  پی نوشت!!!!(اینا رو بعدا اضافه کردم!!)

بعضی ها تعجب کردن و گفتن اصلا این ریختی شعر گفتن به من نمیاد!!عرضم به حضورتون که من ید طولانی دارم در بعضی کارا(که البته تو یکی از کامنت ها هم به حلزون گفتم عمین امروز!!)

بینین!من از بچگی یه عادت خیلی مسخره داشتم و اونم  تبحر در بازی تغیر سریع احساسات بود با این سهیل قلمبه!!من و اون موقع هایی که مامان میرفت دنبال پروانه ساختمون(بد مصب همه کاراش مردونه بود!) و بابا هم سر کار بود و تو خونه تنها بودیم دو تایی میشستیم روبروی هم و یه ساعت قرمز هم میذاشتیم جلومون تا تایم !!رو بگبره برامون!!بازی اینجوری بود که اول چند تا جک خنده دار(لوس به معنی واقعی الان که فکر میکنم!!)برا هم تعریف میکردی مو به زور و الکی الکی خودمون رو میکشتیم از خنده!!بعد یهو میگفتیم استارت!! و بازی اصلی شروع می شد:هر کی تونه در کمترین زمان زودتر اشک خودش رو در بیاره و صداش هم درنیاد که بفهمه طرف که اون چی گفته با خودش  برنده بود!!جایزه هم پول توجیبی یه هفته بازنده بود که حسابی میچسبید!!!! این سهیل خپل هم همیشه بازنده بود.یه بار اومد پیشم و خودشو کشت تا بهش بگم من چی میگم با خودم که یهم اشکم میریزه و  اون حتی چشماش خیس هم نمیشه!؟ منم نامردی نکردم و بهش گفتم  تصور میکنم مامان و بابا و تو وسپهر و صبا رو دزیدن و کله همتون رو بریدن و به من میگن باید بذاری لای سادویچ و بخوریشون!! و بعد این برا گرم کردنمه سهیل جان!!اونوقت روضه هایی که سر خاک همتون میخونم بخش اصلی ماجراست.و تو باید انقدر تمرین کنی تا بتونی یاد سر بریده امام حسین بیفتی !!!!!!!و بابا رو تصور کنی که آخرین لحظه فقط میگفنه سهیل پسرم به من یه قطره اب بده و اون نامردا هم خاک میریختن تو دهن بابا!!! و تو همش گریه میکنی که نه !نه !! بابا !ترو خدا نمیر !! الان آب میارم برات!!(حالا فک  کنین که سهیل بیچاره فقط ۱۰ سالش بود!!) و یهو مامان رو بیارن جلوت و اون بغلت کنه و بگه عزیز دلم!!بعد تو کی میخواد همه گردوهایی که تو جامیوه ای قایم کردم رو پیدا کنه و بخوره و صداش رو هم در نیاره!! و .... داشتم میگفتم که دیدم این پسره خنگ زار زار شروع کرد به گریه کردن!!!! و دو سه شب بعد دیدم مامان خیلی نگرانه!!! نگو پسره خل تو خواب همش کابوس میدیده و یکی دو بار هم خودشو خیس کرده و مامان داشت فک میکرد مشکل سعهیل چیه و نمیدونست دختر مظلوم و آرومش این آتیشا رو سوزونده!!!یادمه هر وقت بابا تشنه اش می شد این سهیل مثل جت میپرید برا بابا اب میاورد!!!! خلاصه مه اولا من خودم خیچ وقت از این مدل فکرا نمیکردم بلکه همش فقط بابابزرگم رو میکشتم تو خیالم و صحنه گریه کردن بابام رو تجسم میکردم و فورا خنده ام میگرفت!!که بابای خرس گنده من برا باباش گریه کنهو چون من ر وقت میخندم از چشمام اشک میاد این پسره باور کرده بود که من گریه میکنم!!!!خلاصه که عزیزانم!!!من از بچگی مشکل شخصیتی داشتم و شوما متعجب نشین  چون ممکنه فردا یهو ببینین اینجا تبدیل شده به وبلاگ عزاداران امام!!!از ما گفتن بود!!!!

آقا این ترم یه کلاس دارم توپس!! آی بچه های با حالی هستن اینا.بر عکس دو ترم قبل که پدر اشکای منو در آوردن اون بچه های خدا نبخشیده اش!!! بس که یخ و تنبل و بی حال بودن!! به جاش اینا کلی چلچلی میکنن و میشه چهار تا حرف  ممنوعه هم زد براشون و زود نمیرن تو کف دست مدیر بذارن!! منظورم از ممنوع هم تا حدیه که رابطه معلم شاگردیمون حفظ شه ها!! خیلی اونورتر نمیرم.خدایا شکرت.

ضمنا یه شاگرد دارم که سوپر وایزر گفت پدرمون رو در آورده بس که بی خیاله و تو کلاس ماست کیسه میکنه!! منم از در اونوری وارد شدم و انقدر باهاش گفتم و خندیدم که پدر سوخته دیگه آروم نمیشه و گوش آأدم رو کر میکنه.میگم چقدر رفتاری که با هر کس دارم براشون جالبه؟ من اصلا به اون دختر نشون ندادم قبلا با سوپر وایزر در موردش حرف زدم و برداشت اول خودم رو ازش یه دختر شاد و فعال و با سواد جلوه دادم و خب  اونم متعجب  از اینکه من مثل بقیه فکر نمیکنم خیلی خوب تو نقش جدیدش رفت!!انقدر از پیش داوری های اینجوری بدم میاد!یعنی چی من هنوز سر کلاس نرفتم میان ذهنیت منو به یکی منفی میکننن؟ که گوشی دستم باشه و وارنینگ های لازم رو همون اول بهش بدم؟من که کار خودم رو میکنم و تلاشم اینه خاطره کلاسام برا بچه ها خاص باشه.حالا فک کنین چند سال پیش یه شاگردی داشتم که  تو کلاسشون فقط مونده بود با بچه ها برقصیم!! مدیر اونجا چند بار اومد پشت در ببینه چه خبره اینجا!!همه هم بزرگسال بودن ولی یه بازی هایی میکردیم و شعرایی میخوندیم که ترکونده بود دیگه!!همشون هم خوب یاد میگرفتن.من خیلی نمایش و مسخره بازی رو دوست دارم تو کلاسام.البته مسخره بازی  ظاهر کاره و تو این نمایش های کمیکی که داریم خوب موارد رو تو کله هاشون فرو میکنم تا هیچ وقت اون درس یادشون نره.خلاصه منو تصور کنین که تو اون کلاس فوق العاده شیطونی میکردم و با بچه ها هر و کر داشتم و صمیم رو هم در محل کار تجسم کنین که خیلی عصا قورت داده و سنگین رنگین کار میکنه!! بعد باز تصور کنین شدم راهنمای یه سری دانشجو و قراره ۴ سال کارشون دست من باشه و یهو یکی از اونا  صاف از دانشجویای همون کلاس کذایی از آب در میاد  و منم  به روی خودم نمیارم که چه غلطایی میکردیم تو اون کلاس!!!بیچاره دختره مونده بود اینو باور کنه یا اونو و هر وقت منو میدید با دوستاش پچ پچ میکرد و بلافاصله چشم های گرد شده به من خیره میشد!!!خب من که نمیتونم همیشه اینجوری باشم که!!هر فضایی مدل خاص خودش رو میطلبه از من!!البته تو بعضی کلاسام هم بوده که هاپوی آقای پتیول شدم و بچه ها خیلی حساب میبردن.تو همون کلاس های خنگول بازی هم  بچه ها هوای کار دستشون هست و خیلی حد رو نگه میدارن.

میدونین چی من براشون جالبه؟اینکه  مثل معلم های دیگه مغرور نیستم و پیف پیف نمیکنم و نمیخوام معلوماتم رو به رخشون بکشم.چون همهیشه ادونس دارم  با بچه ها و اونان وقتی میبینن  من راحتم زیاد کل کل نمیکنن و نمیپیچونن!! ضمن اینکه خودم اینجوری راحت تر خودم هستم و فیگر هم نمیگیرم براشون!!خلاصه که امیدوارم تا آخر ترم همین جوری بمونن و زرتشون در نیاد!!!

پ.ن.

من هنوز منتظرم از تجربه هاتون بنویسین!متاهل ها اولویت دارن!! مجرد ها هم بیان خوشحال میشیم!!