خاطرات فرغون السلطنه!!

دایره زندگی و روابط من خارج از محیط کاری تقریبا محدوده و به رفت و آمد با خونواده همسر و خودم و چند تا دوست و آشنا اونم مواقع خاص محدود میشه. البته یکی از دلایلش اینه که ما هنوز ماشین نداریم و  من خودم با وسواس خاص فکر میکنم  آدم وقتی با یه عده میره بیرون ممکنه سر بارشون باشه و تازه باید  خر صاحب خونه (صاحب ماشین !!) هم باشه .البته  بنده خدا ها اصلا اینجوری نیستن ولی اکثر بیرون رفتن های من و علی محدوده به قدم زدن  دست تو دست و تو پارک نشستن و مردم رو دید زدن و نظر دادن راجع به چیزایی که میبینیم  و کلی خنگول بازی دیگه هم این وسط هست البته. خیلی هم وسواس داریم که یا تیپ فکری خودمون رفت و امد کنیم.دیروز علی میگفت ما اینجوری که پیش میریم خیلی خودمون رو اذیت میکنیم .ما باید با آدم های بیشتری  رابطه داشته باشیم  و انعطاف پذیری خودمون رو ببریم بالا .منم دیدم داره راست میگه این یه بار رو استثنائا!!فک کردم برم کی رو تور کنم بیاد باهام دوست شه.خب اگه دوستای وبلاگی  اینجا در دسترس بودن و من به خاطر تجربه بدی که داشتم نمیترسیدم (که فعلا بماند!) خیلی دوست داشتم با خیلی از شماها رفت و آمد کنم که خب شده یه رویا نه واقعیت. علی پیشنهاد کرد حالا که انقدر معلم نقاشیم دوست داره بیشتر از من بدونه منم یکم سر کیسه دلم رو شل کنم و باهاش گرم بگیرم تا آینده بچه مون  تا چند دهه بعد که قراره بیاد دنیا!!(انگار تخم دایناسور قراره بذارم من!!) لبریز باشه از انواع دوستان خانوادگی موسیقی دان و خواننده و رقاص و نقاش و هنر مند هم اضافه شه بهش!! ترو خدا میبینین از شکم سیری  به چه چیزایی فک میکنن بعضی از آدما!!!!

 داشتم فک میکردم که چقدر ماها خنگ و بدبخت بودیم اون موقع ها که میرفتیم مدرسه.من 75 دیپلم (همون پیش دانشگاهی ) گرفتم و الان که  دید بچه ها به درس و مدرسه و رفتار مسولین مدرسه و بعضا بی خیالی هاشون  رو میبینم دلم به حال خودم میسوزه.ناظم مدرسه ما که یکی از مدارس  مثلا با کلاس  منطقه بالای  شهر بود هر روز به جوراب سفید!!(فک کن!) ماها ایراد میگرفت و به معنی واقعی  پاچمون لای دندوناش گیر میکرد.یه سوت هم گردنش بود که من چند بار هوس کرده بودم هلش بدم و سوتش رو بدزدم ازش .ناخن دختر 17 ساله رو نگا میکرد زنیکه.ما هم چند نفری دور هم بودیم که خیلی تابلو میشدیم یه وقتایی .من همیشه نقش تشک خوش خواب رو داشتم و بچه ها نوبتی مینشستن رو پاهام و برا هم از اون ارتفاع!!!!جوک میگفتن .تازه خیلی هم سر اینکه رو اون تشک نرم و راحت کی بیشتر بشینه دعواشون بود.یا معلم بدبخت زیستمون رو که یه زن چاق و خپل بود  و همیشه تو آزمایشگاه زیستمون تنهایی مینشست برا خودش ،پخخخخخخخخی میترسوندیم یا تو ازمایشگاه تشریح زیست ،قورباغه بدبخت رو که قرار بود تشرح شه رو ول  میکردیم زیر میز و بچه ها با جیغ  ساختمون رو رو سرشون میذاشتن...یا مثلا یه روز معلم  ریاضی نیومد و چون سر و صدا میکردیم همه رو مثل ببعی تو سوز زمستون ریختن تو حیاط مدرسه و گفتن راه برین و درس بخونین برا خودتون.ما هم رفتیم از تو کمد توپ بسکتبال رو کش رفتیم و بچه ها رو جمع کردیم و شروع کردیم ناشیانه رو برف و یخ ها بازی کردن که یهو یکی از این  بچه سوسول ها(که موهاش از زیر  مقنعه چونه دارش همیشه بیرون بود و سوسولیش هم  فقط در همین حد بود!!) با مخ خورد زمین و یهو غش کرد.ما رو میگی!؟ مردیم از ترس.زنیکه ناظمه هم از آسمون تلپی افتاد وسط زمین بازی و پرسید کی توپ رو کش رفته و کی اینو هلش داده که با همبستگی بچه ها ختم به خیر شد و اون دختره  بیشعور هم زود به هوش آورد خودشو!!ولی سکته هه رو زدیم.الان که ریلکسی بچه ها رو میبینم و اینکه با چه تیپ هایی میرن مدرسه  لعنت میکنم به اونایی که بهترین سالهامون رو ازمون دزدیدن.یادمه  یک دختره بود که همیشه از خوردن ته  م...ش..ر...و..ب  های باباش حرف میزد  و مزه اش رو همچین تشریح میکرد که من هوس کرده بودم امتحان کنم که البته توفیقش تا الان نصیبم نشده ها!!ولی نوجوونی و جوونی  من تو محیط نسبتا  خفه ای بود تا رسید به دانشگاه و  اوج محبوبیت خ..ا..ت..م..ی  و خیلی جو بهتر شد.فک کنین آدم چقدر باید ضایع مثبت باشه که موقع دانشجوییش تو ماه رمضون اونم ساعت 10 صبح پاشه بره سینما فیلم آدم برفی رو با دهن روزه با دوستش نیگا کنه و بعد هم مثل آدم بره سر کلاس درس!!(تازه بلیطش رو هم نیم بها از انجمن گرفته باشه!!) من یادمه تا سال آخر دانشگاه مجموع غیبت هام تو کل درس های این چهار سال  به چهار جلسه نمی رسید.!! بچه ها باور نمیکردن!! ولی خیلی مقید به نظم درسی بودم و البته حواسم یه جورایی پرت داشت میشد سال آخری که به موقع نجاتش دادم!!خلاصه مادر که قدر بدونین.هر چی هم خونه ووخونواده راحت باشه آدم یه محیط شاد وسالم برا بیرونش میخواد که یافت می نشود در بیشتر مواقع!!از منبع موثق  شنیدم که فاصله  آشنایی تا  خوابیدن با طرف رسیده به یکی دو ساعت.اونم نه آدم اهل فن!بلکه همین شیطونک های  کوچولوی بچه مدرسه ای. گذشت اون زمانی که یه هفته طرف وقت میخواست تا تصمیم بگیره به شماره هه زنگ بزنه و یه ماه طرف سر کار بود تا دختره رو ببینه و شش ماه  باید فقط تلفنی رابطه داشته باشن و بعد هم فوقش در حد بیرون رفتن و یه ماچ و موچ  ساده بود. و من همیشه افسوس میخورم چرا  اینهمه کثیفی  و پلشتی تو رابطه ها در حالیکه با آموزش و ایجاد شرایط بهتر واسه رابطه های سالم خیلی از این پنهونکی کاریا اتفاق نمیفته. من از آینده بچه دایناسور خودم!!میترسم.خیلی زیاد.