صمیم کت داگز

این مامان من عادت های خنده داری داشته از اول بچگیش که اون ها رو تا همین الان که ۵۳ سالشه حفظ کرده و دو دستی چسبیده.مثلا دیشب که رفته بودیم رستوران شاپرک (اولین رستوران کانتیننتال شرق کشور!!) --خودشون اینجوری میگفتن!!--مامان خانم در یه نطق تاریخی فرمودند که هیچی آدم رو مثل پ---س----تو----نک---  خوردن به آرامش نمی رسونه .و انسان!!در حال خوردن این وسیله آرام بخش!!به هیچی جز خود اون فک نمیکنه!!!! اینقدر هم با احساسات می گفت انگار تجربه ۵۰ ساله پشت این حرفا خوابیده!!خیلی برام جالب بود که مگه اون از بچگی و حس و حال  پسونوک خوردنش یادش میاد که داره تعریف میکنه.|؟؟!!بعد کاشف شدیم که ایشون تا ۹  سالگی و ۲ سالی هم زیر میز مدرسه همیشه این دوست نرمش رو همراه خودش داشته و خان دایی-تنها دایی ما--اول با آرامش و بعد با تهدید و تضریب!!!خواسته ازش بگیره که ایشون باجنبوندن روح  همه اموات و واسطه کردن اونا نمیده که نمیده!!خودش میگه تو مدرسه مدادش  رو مینداخته زیر میز و بعد اون زیر پیستونکش ---مجبورم اینجوری بنویسم آخه!- رو در میاورده و تند و تند میخوردتش!! البته من میگم این وابستگی ناشی از این بوده که مامان حتی ۱۰ روز هم شیر مامانش رو نخورده چون خاله کوچیکه تو زمستون با سر میره تو حوض و یخ بسته میارنش جلوی مادر بزرگم و در جا شیرا اون تو یخ میزنن!!!و دیگه بیرون نمیان. بگذریم. جالب اینجاست که دیشب خانوم اعتراف میکنن که وقتی اون موقع ها که داداشی نی نی بوده و میرفتیم شهر بازی مامان چون از ارتفاع می ترسیده  همون بالای فانفار زودی پیستونک سهیل رو  از دهنش در میاورده و میذاشته تو دهن خودش و تند تند میخورده و آروم میشده!!!!!! !اینو که گفت من همچین خندم گرفت که داشتم میمردم.حتی تصورش رو نمیکردم که مامان این کار رو بکنه!البته الان خوب خوب شده و دیگه از سرش اوفتاده.همچین یه جورایی دلم هم براش سوخت!!!

من یه عادت مسخره دارم و اونم ترسوندن گربه های ریقو یا خیلی چاق تو کوچه های تاریکه! !آی همچین حال میکنم وقتی یواش میرم طرفشون و یهو جیغ بنفش میزنم و میو میوووووووووووو میگم و هاپ هاپ میکنم که گربهه زهره ترک میشه!! علی خیلی برام توضیح داده که تکرار این کار ممکنه مشکل روانی حاد!!!واسم درست کنه هر چند اون اعتفاد داره من همین الانشم خیلی روان درست در مونی  ندارم!!! ولی من کار خودمو میکنم.خلاصه شب ساعت ۱۱ بود که داشتیم میرفتیم خونه و یهو  تو تاریکی دو تا گربه زیر ماشین  رو از دور تشخیص دادم.چون کوچه ما خیلی آروم و شیکه گربه ها بیچاره هم فک میکنن تامین جانی دارن اونجا!خلاصه رفتم طرفشون و علی هنوز نفهمیده بود من گربه دیدم.یهو خودمو انداختم جلوی ماشین تو پارک و یک جیغ و پیف پیفی از خودم در آوردم که علی یک متر پرید بالا. اینا رو با حرکات اکروباتیک من زیر سپر و جیغ جیغ من با هم  تجسم کنین. علی میخواست منو خفه کنه.حالا فک کنین گربه ها سیخ شدن از ترس و من هم دارم صدای بز!! در میارم براشون و علی هم داره حرص میخوره و دو تا آقا هم که دم در خونشون تو تاریکی واستاده بودن هم دارن میترکن از خنده!!!!!!۱آی خجالت کشیدم!!ای خجالت کشیدم که حد نداشت. علی با غیظ گفت دیوانننننننننننننهههههههه!!!مگه مرض داری نصفه شب!! و من با خوشحالی به گربه های سکته زده نگاه میکردم و تو دلم قول میدادم دیگه تکرار نشه-واسه بار شونصدم!!!

خلاصه ما خونوادگی یه جورایی تاب داریم و قابل در مون هم نیس!!!

کادو دادن  روز پدر مون هم ماجراها داره که تو پست بعدی خدمت میرسن!!تا بعد.

پ.ن. فقط ۷ روز دیگه تا  چهارمین سالگرد قشنگ  ازدواجمون مونده.خیلی ذوق دارم.یکی منو بگیره!علی کجایی؟!!